Του Νίκου Τζάρα
Σκέπτομαι ότι μας χωρίζουν 80 παππούδες από την εποχή που στο τόπο αυτό αναπτύχθηκε ένας διαφορετικός για την εποχή του Πολιτισμός. ΟΙ “παπούδες μας” εκεί΄νου του καιρού, αναμετρήθηκαν με την κακοτράχαλη γη , ανέπτυξαν επιστήμες και τέχνες, ξανοίχτηκαν στα πελάγη φιλοσόφησαν τα πράγματα με ευτέλεια και με επίκεντρο τον άνθρωπο καθόρισαν αυτόνομα (οι ίδιοι) τον τρόπο ζωής τους,μιας ζωής με μέτρο και αξίες που την υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους απέναντι σε κάθε είδους επιβουλή.
Ο λαός μας στην ιστορική του διαδρομή άλλοτε σαν στοιχείο ηγεμονικό, άλλοτε σαν στοιχείο πολιτικά υποταγμένο αναμέσα σε άλλους λαούς, μέσα στα όρια υπερεθνικών συγκροτήσεων (Ρψμαϊκη,Βυζαντινή,Οθωμανική Αυτοκρατορία) διάσπαρτος σε κοινότητες κατά το πλείστο συμπαγείς που κράτησαν εκτός από την γλώσσα τις αξίες του πολιτισμού που κληρονόμησαν από τις προηγούμενες γεννιές.
ΛΙτός βίο, αίσθηση του μέτρου, ανοιχτοί ορίζοντες . Κοινότητες αυτόνομες , κοινότητες αλληλεγγύης ανυπότακτες.
Στοχάζομε πώς από την εποχή του 21 μας χωρίζουν 2-3 παπούδες που σήκωσαν στο όνομα της Ελευθερίας τα φλάμπουρα της Επανάστασης επιδιώκοντας την δημιουργία κράτους που σύμφωνα με τις Επαναστατικές Διακηρύξεις και τα πρώτα Συντάγματα οι Ελεύθεροι ΄Ελληνες θα διαβιούσαν σε μια κοινωνία Ελευθερων Ανθρώπων , οργανωμένη πάνω στις αρχές λειτουργίας των αρχαίων πόλεων με ισονομία, ισηγορία, αυτονομία. Με καταχτημένη την Λαίκή Κυριαρχία και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σκέπτομαι πως το όνειρο αυτό το άγγιξαν πολλοί από τους εν ζωή παππούδες μας αλλά και γονείς μας με την Εθνικοαπελευερωτική Παλλαϊκή Αντίσταση , του ΕΑΜ και την δημιουργία του Ελεύθερου Κράτους που έβαλε σε ισχύ κανόνες και αξίες που σώθηκαν στο διάβα του χρόνου εμπλουτισμένες με τις ανάγκες εκείνου του καιρού και αναλογίζομαι .
Πόσοι από εμάς θυμούνται και αναστοχάζονται.Πόσοι γνωρίζουν και μαθαίνουν.πόσοι και ποιοί υπερασπίζονται τις αξίες των παππούδων μας και το πνεύμα που τις διέπει. Το Πνεύμα Αντίστασης απέναντι στους κάθε λογής πολιτικούς και πολιτιστικούς Εκμαυλιστές.Απέναντι στην σύγχρονη Βαρβαρότητα .
¨Ετσι σαν συμβολή στον αναγκαίο κοινό αναστοχασμό αντί για ευχές παραθέτω σπαράγματα από τις σκέψεις των “παππούδων μας ” αντί για ευχές με την ελπίδα ότι θα συνεχίσουμε την δική τους προσπάθεια για μια Ελεύθερη Πατρίδα.Για μια Ελευθερη και Τίμια ζωή.
Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου, ούτε θα εγκαταλείψω τον παραστάτη μου με όποιον και αν στοιχιθώ.
Θα αμύνομαι υπέρ ιερών και οσίων, και μόνος και με πολλούς και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και πολεμικότερη απ’ όση θα μου παραδοθεί.
Θα συντάσσομαι με τους αιώνιους κριτές και θα πειθαρχώ στους θεσπισμένους θεσμούς και σε όποιους άλλους το πλήθος θεσπίσει ομόφωνα.
Κι αν κάποιος αναιρέσει ή αμφισβητήσει τους θεσμούς δεν θα το επιτρέψω, και θα αμυνθώ και μόνος και με όλους.
Και τα πάτρια ιερά θα τιμήσω. (ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΕΦΗΒΩΝ)
Ι
ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΕΙΣ ΣΕ, Ω ΙΕΡΑ ΠΛΗΝ ΤΡΙΣΑΘΛΙΑ ΠΑΤΡΙΣ, ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ εις τους πολυχρονίους βασάνους Σου, ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα, τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου, ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής Συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά Σου ο οδηγός των πράξεών μου και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήση επάνω εις τη κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. (ΟΡΚΟΣ τΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ)
ΙΙ
Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, οπού επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ’ όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός η άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.
Κάποτε, λοιπόν, η χώρα μας ήτανε δοξασμένη, μα αργότερα την υποδούλωσαν κι έχασε την παλιά της αυτή δόξα. Μα ύστερα από κάμποσα χρόνια η χώρα μας σηκώθηκε στο πόδι κι ύστερα από σκληρούς αγώνες ενάντια στη σκλαβιά, πάλι λευτερώθηκε.
Μέσα στα χρόνια της σκλαβιάς δε σταμάτησαν οι αγώνες. Μικροί ή μεγάλοι. Ένοπλοι ή όχι. Κι ύστερα μέσα απ’ αυτό το λαό ξεπήδησε ο μεγάλος βάρδος της επανάστασης, πού ύμνησε με τα τραγούδια του την ιδέα της εξέγερσης του έθνους, ο πρόδρομος της Φιλικής Εταιρίας: ο Ρήγας. Η αντίδραση τον σκότωσε, πριν προλάβει να φέρει σε πέρας τις αρχές του. Μα ο σπόρος που έσπειρε βλάστησε σύντομα.
Σε λίγο, η Φιλική Εταιρία έγινε κι αγκάλιασε χιλιάδες Έλληνες.
(ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΑΡΗ ΣΤΗΝ ΛΑΜΙΑ).
Υ.Γ. Για τον καινούργιο χρόνο στέλνω ευχές. Και μια κάρτα. Ενός γενιοφόρου με μαύρα γένια και τον μαύρο σκούφο του Αντάρτη που μας καλεί για την συνέχεια. ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ. ΚΑΛΟ ΒΟΛΙ.