Του Μάνου Χωριανόπουλου
O “τραμπισμός” στην Ελλάδα, ήταν υπαρκτός, πριν ακόμα εξελιχθεί σε πολιτικό φαινόμενο στις ΗΠΑ και παγκοσμίως, με την κάθοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην πολιτική και τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές το 2016.
Αυτό το μείγμα “φουσκωμένων” Εγώ, ναρκισσισμού, δολοφονίας χαρακτήρων, fake news, μπουρδολογίας, ελαφρότητας, κατασκευής της πραγματικότητας και απουσίας πολιτικών προτάσεων, απέκτησε αυξανόμενη απήχηση και στην ελληνική κοινωνία.
Ήταν βέβαιο ότι ο εγχώριος τραμπισμός, αργά η γρήγορα, θα οδηγούσε σε κάποιο σημαντικό πολιτικό γεγονός.
Πολλοί ανέμεναν ότι αυτό θα ερχόταν πιθανότατα από την άκρα δεξιά, καθώς όλα τα παραπάνω τα συναντούσαμε σε αυτό τον χώρο. Από την εχθροπάθεια (ή μαζί μας ή εναντίον μας) μέχρι την προσδοκία για έναν “σούπερμαν”, που θα οδηγήσει τους πιστούς του στη Γη της Επαγγελίας, δηλαδή στην εξουσία.
Οι εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ όμως, ανέτρεψαν τα δεδομένα καθώς ο Στέφανος Κασσελάκης, ένας απολιτίκ επιχειρηματίας, που κανείς δεν γνώριζε πριν λίγους μήνες στην Ελλάδα, διεκδικεί με καλές πιθανότητες την ηγεσία του κόμματος.
ΑΝΕΛ, Πολάκης, Κασσελάκης
Όσο και αν θεωρείται αδιανόητη, για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η ευκολία με την οποία ο κ. Κασσελάκης “συναντήθηκε” με τις προσδοκίες ενός μέρους των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, έχει την εξήγησή της.
Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, είχε ήδη δημιουργήσει την ώσμωση δυο διαφορετικών κόσμων και είχε ρίξει δηλητηριασμένο νερό στο κρασί της Αριστεράς.
Ο τραμπισμός του Άδωνι για πολύ καιρό επίσης, είχε απέναντί του τον πολακισμό. Για τους υποστηρικτές του κ. Πολάκη, αυτή ήταν η λύση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και όχι οι “νερόβραστοι Αριστεροί”, που επέμεναν στην πολιτική αντιπαράθεση χωρίς ύβρεις.
Το χωράφι είχε καλλιεργηθεί και όταν οι απανωτές εκλογικές ήττες και η παραίτηση του επανιδρυτή του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα, οδήγησαν αυτό το κοινό σε απελπισία, μπήκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο ανωτάτης “τραμπικής”. Ομολογουμένως πολύ έξυπνο.
Ένας Πολακισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Να βρίζεις ως Πολάκης και να θίγεσαι ως Κασσελάκης, αν υπάρξει απάντηση. Οι στρατοί θα βρίζουν, θα συκοφαντούν και θα διακινούν fake news σε 24ωρες βάρδιες και ο Στέφανος Κασσελάκης θα προσφέρει υποσχέσεις, συνθήματα και μια επικοινωνιακά λαμπερή παρουσία.
Ο μεγάλος κίνδυνος
Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της Κυριακής, οφείλουμε να επισημάνουμε εγκαίρως, ότι το φαινόμενο ενός προσώπου, που επειδή έχει τα χρήματα για να κάνει καλή καμπάνια, μπορεί να εμφανιστεί ξαφνικά και να γίνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (εν δυνάμει πρωθυπουργός δηλαδή) είναι απολύτως επικίνδυνο όχι για την Αριστερά, αλλά για όλα τα κόμματα και τη χώρα.
Είναι ακατανόητο, το γιατί θεωρείται στην πολιτική φυσιολογικό, κάποιος να κάνει ταχύρρυθμα μαθήματα στου πολίτη το κεφάλι, όταν σε άλλα επαγγέλματα, οποιοσδήποτε άσχετος δεν θα μπορούσε – και σωστά- να σταθεί ούτε μέρα. Ο κ. Κασσελάκης δεν είναι ο πρώτος, αλλά είναι η κορύφωση του φαινομένου.
Είναι επίσης επικίνδυνη η λογική που καλλιεργείται και μάλιστα εντός ενός Αριστερού κόμματος, ότι διαφωνία σημαίνει πόλεμος μέχρις εσχάτων, προγραφές και οργανωμένη δολοφονία χαρακτήρών, από επαγγελματίες.
Τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, την επιστημονική γνώση, τους κοινωνικούς αγώνες, τον σεβασμό στην ιστορία, έχει αντικαταστήσει το “σας έχω” με ολίγη χρυσόσκονη υπό σκηνοθετικές οδηγίες.
Η πολιτική όμως δεν είναι ριάλιτι ούτε σποτ και την Κυριακή η ψηφοφορία δεν αφορά στο “ποιος θα φύγει από το σπίτι” και ποιοι θα αναφωνήσουν “ερχόμαστε”, αλλά στο μέλλον της χώρας.
