Γράφει σε άρθρο του ο Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας μεταξύ των άλλων ότι ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η … εργασίαΟ νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»…παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι ‘ αυτό τουμπάραμε..
“Σε πολλά που γράφει ο συμπαθής Σαράντος Καργάκος για τους νέους συμφωνώ.Ανήκω στη γενιά εκείνη που δεν είχε η οικογένεια της, δυνατότητα για σπουδές και έκανε ταπεινά επαγγέλματα στη πολύ νεότητα για να επιβιώσει. Προσωπικά παρόλο που ήμουν καλός μαθητής, εργάστηκα από τότε που τέλειωσα το δημοτικό μέχρι το στρατιωτικό μου ως πλανόδιος μικροπωλητής.Εισέπραξα “φτύσιμο” περιφρόνηση ,καταφρόνια , με το “κουτάλι.”Χρησιμοποιώ το δικό μου παράδειγμα φίλες, φίλοι για να πω ότι στην παλιά εξαθλιωμένη αγροτική κυρίως κοινωνία θέλησαν -όσοι μπορούσαν – να σπρώξουν τα παιδιά τους σε ανώτερες κοινωνικές βαθμίδες.-Το ίδιο κάνουν και οι νεότερες γενιές.-Την μικροαστική και μεσοαστική. Τα έστειλαν για σπουδές πτυχιακές και μεταπτυχιακές για επαγγελματική -κοινωνική άνοδο. Όμως δεν έχουμε στην Ελλάδα ,ανάλογη οικονομική βιομηχανική τεχνολογική υποδομή.Δεν είμαστε κοινωνία και οικονομία της πρώτης καπιταλιστικής ταχύτητας, αλλά οικονομία του τουρισμού και της ελαφριάς βιομηχανίας. Άντε τώρα μια κοπέλα ή ένας νέος με προσόντα να ασκήσει “ταπεινό επάγγελμα.” Αλλά και στις πιο προηγμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες στα “ταπεινά επαγγέλματα” εργάζονται μετανάστες.”
Γράφει ο κ. Σαράντος Καργάκος ότι¨
” Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολύ αλλ ‘ όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers».”
Παρόλο που διαφωνώ με την ανεξέλεγκτη μετανάστευση που δημιουργεί τεράστια κοινωνικά-οικονομικά προβλήματα, οι μετανάστες είναι άνθρωποι κι αυτοί απελπισμένοι με προβλήματα και ανάγκες και δεν είναι “λαθραίοι” όπως γράφει στο άρθρο του.
Όσο για τους: “White color workers” είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι και ο ίδιος προς τιμή του στη νεότητα του έχει δουλέψει χειρωνακτικά. Κι όμως με την επιμονή του και τον κόπο του εξελίχθηκε σε «White color worker».
Γιατί το αρνείται για τους άλλους;
Ο φίλος από τα “social mindia”{fb}Abraham Attaliadis με ερώτηση ¨Κύριε Μανούσο, αν και συφωνώ σε πολλά που λέτε… ποια καταλογίζετε…”Αλλά και στις πιο προηγμένες δυτικοευρωπαϊκές χώρες στα “ταπεινά επαγγέλματα” εργάζονται μετανάστες” “Ταπεινά επαγγέλματα.. ”
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΑΝ.ΔΑΣΚ. Στις καπιταλιστικές ταξικές κοινωνίες τα δήθεν “κατώτερα” επαγγέλματα των ανειδίκευτων εργατών,και εργατοτεχνιτών αλλά κυρίως των ανειδίκευτων εργαζομένων, είτε συμφωνούμε είτε όχι θεωρούνται “ταπεινά”. Π.χ οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα κι όχι μόνο εργαζόταν λαντζέρηδες σε εστιατόρια, εργάτες σε υπόγειες στοές ανθρακωρυχείων, καθαριστές υαλοπινάκων κ.λ.π Αν καμιά φορά σας βγάλει ο δρόμος σας στη παραλία του Ρεθύμνου-Κρήτης θα δείτε τη προτομή του Λούη Τίκας-ΣΠΑΝΤΙΔΑΚΗ που δωρήθηκε στον Δήμο από την “παγκρητική Αμερικής” . Ο Ρεθυμνιώτης μετανάστης δολοφονήθηκε από τα πυρά αστυνομικών σε μια απεργία στα ορυχεία των Ροκφέλερ που εργαζόταν σε μεσαιωνικές συνθήκες, στις Η.Π.Α.
Μανούσος Γ. Δασκαλάκης
