Με ανακοίνωσή του και το Κοινωνικο Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων συντάσσεται με το αίτημα για άνοιγμα της αυλής των κτιρίων της Μεραρχιας προς τους πολιτες.
Αναφέρεται στην ανακοίνωση:
«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει» (Pablo Neruda)
Στην πολιτική εποχή που ζούμε, οι ανισότητες βαθαίνουν, θεμελιώδη δικαιώματα καταργούνται, η καθημερινότητα ψηφιοποιείται σε πρωτοφανή βαθμό, το άγχος κυριαρχεί, οι περιφράξεις και ο εγκλεισμός επεκτείνονται στο σύνολο του πληθυσμού. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η αποθέωση του ατομισμού επιβάλλει τη λήθη όσον αφορά τη δύναμη των πολλών, τη δύναμη των κοινών. Ως κοινά αντιλαμβανόμαστε τα κοινά αγαθά που βρίσκονται εκτός της σφαίρας του κεφαλαίου, αγαθά που δεν είναι αυθύπαρκτα ούτε δεδομένα, αγαθά που παίρνουν αξία και νόημα όταν τα χρησιμοποιούμε εμείς, όλοι, όλες, όλα, αγαθά που μετατρέπουμε σε πεδίο αγώνα, σε τέχνη, σε γιορτή.
Στην πόλη μας, ο ελεύθερος δημόσιος χώρος και τα κοινά ολοένα και συρρικνώνονται, κυρίως για τις ανάγκες της τουριστικής βιομηχανίας. Πλέον δυσκολευόμαστε να περπατήσουμε από τα εμπόδια-τραπεζοκαθίσματα που συναντάμε συνεχώς, ενώ ακόμη και τα πεζούλια των πλατειών χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Και μένουμε να αναζητούμε με αγωνία κοινούς τόπους για τους μαθητές, τους νέους, για όλους τους κατοίκους της πόλης, ντόπιους και μετανάστ(ρι)ες. Να αναρωτιόμαστε πού μπορεί να σταθεί κανείς χωρίς να καταναλώσει. Να στεκόμαστε οργισμένες-οι απέναντι στην καταπάτηση κάθε δημόσιου χώρου και ειδικά στην απαγόρευση πρόσβασης στην αυλή του λόφου Καστέλι, την τελευταία ελεύθερη πλατεία της παλιάς πόλης.
Για 16 χρόνια, η αυλή της κατάληψης Ρόζα Νέρα εξυπηρέτησε κοινωνικές ανάγκες και δημιούργησε πραγματικά δημόσια αγαθά που απωθούνται ως “ενοχλητικά” από το κυρίαρχο πλάνο και σχεδιασμό κάθε μορφής εξουσίας. Ήταν ένα σημείο αναφοράς όπου ο κάθε επισκέπτης συναντούσε την αγκαλιά μιας πλατείας με ελεύθερη πρόσβαση και απίστευτη θέα, χωρίς καμιά εμπορική δραστηριότητα, μακριά από “κράχτες” που μιλάνε μόνο τη γλώσσα του χρήματος. Ένας ζωντανός τόπος συνάντησης όπου στεκόταν πλάι-πλάι το άγνωστο με το διαφορετικό, ο πόνος με την ελπίδα. Πλέον, επιχειρηματίες, άρχοντες της πόλης και αστυνομία αφανίζουν τα κοινωνικά αγαθά που προσέφερε η αυλή, και πασχίζουν να τα αντικαταστήσουν με το κέρδος τους.
Καλούμε, επισκέπτες και γείτονες της αυλής, νέους και νέες που μεγάλωσαν μαζί της, μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν σε προγράμματα τοπικής ιστορίας, όσες-ους απολάμβαναν το ηλιοβασίλεμα, όσες-ους έκαναν πάντα μια στάση με τα παιδιά τους για παιχνίδι και δημιουργική απασχόληση, όσες-ους πάρκαραν δωρεάν τα αυτοκίνητά τους, όσες-ους ερωτεύτηκαν, ονειρεύτηκαν, γλέντησαν, χόρεψαν, σκέφτηκαν, γνώρισαν, έμαθαν… χωρίς αντίτιμο, αυτούς στους οποίους ανήκει πραγματικά η αυλή, όλες και όλους, στον αγώνα για το άνοιγμά της.
Καλούμε αυτό το Σάββατο, 15/05, στην πορεία που ξεκινάει στις 12 στην πλ. Αγοράς.
Απαιτούμε να αποχωρήσουν οι αστυνομικές δυνάμεις που σφράγισαν την είσοδο και παραμένουν μέχρι σήμερα εν είδει σεκιούριτι της εταιρίας. Δεν ανεχόμαστε άλλο την καταστολή και τους περιορισμούς των κοινών και της ζωής για τον πλουτισμό των λίγων.
Μπορούμε και θα φέρουμε την άνοιξη!
Ανοιχτή αυλή για όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα.
Η ανάσα μας βρίσκεται στα κοινά, στους ελεύθερους δημόσιους χώρους.