Μία άλλη διάσταση στις αποκαλύψεις για τον οίκο ευγηρίας στα Χανιά δίνει με ανακοίνωσή της η δημοτική παράταξης “Ανταρσία στα Χανιά” δίνοντας βαρύτητα στις ευθύνες της πολιτείας στη διαμορφωση μιας κατάστασης όπου η ελεύθερη αγορά αποφασίζει για την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων συμπολιτών μας.
Διαβάστε τι αναφέρεται:
Οι καταγγελίες που αφορούν στη λειτουργία του ιδιωτικού γηροκομείου στα Χανιά είναι συγκλονιστικές. Στο βαθμό που αποδειχθούν θα πρόκειται για ένα ειδεχθές έγκλημα. Οι 73 θάνατοι σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι συνηθισμένο. Εύλογα δημιουργούνται πολλά ερωτηματικά σε σχέση με τη λειτουργία της δομής αλλά και συνολικότερα με το πώς λειτουργεί η φροντίδα της τρίτης ηλικίας σε όλη τη χώρα.
Η πολιτική της κυβέρνησης όχι μόνο στάθηκε ανίκανη να προστατέψει τα γηροκομεία όλης της χώρας αλλά τα μετέτρεψε σε παγίδες θανάτου λόγω της covid 19. Αντί να επιλέξει την ενίσχυση του συστήματος υγείας και πρόνοιας εφάρμοσε πολιτικές του απόλυτου εγκλεισμού των φιλοξενούμενων ανθρώπων στις Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων και την πλήρη αποξένωση τους από τους συγγενείς τους. Χιλιάδες τρόφιμοι έχουν να δουν τους ανθρώπους τους εδώ και πολλούς μήνες. Πάνω σε αυτό το καθεστώς πλήρους απομόνωσης μπορεί να διαμορφώνονται ανάλογες καταστάσεις με αυτές που καταγγέλλονται ότι συνέβησαν στη συγκεκριμένη δομή.
Ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό ευσταθούν ή όχι οι σοβαρότατες καταγγελίες για βάναυση συμπεριφορά στους ηλικιωμένους τροφίμους της δομής, γεγονός είναι ότι αυτή ήταν προορισμένη να λειτουργεί για 48 θέσεις, αλλά φιλοξενούσε 60 ηλικιωμένους. Με άλλα λόγια λειτουργούσε φιλοξενώντας 25% επιπλέον υπερήλικες. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι οι συνθήκες φιλοξενίας δεν μπορεί να ήταν …. άριστες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.
Η αιτία γι’ αυτό βρίσκεται στο ότι το κράτος έχει εγκαταλείψει, εντελώς, τον τομέα της φροντίδας της τρίτης ηλικίας, στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Σε μια περίοδο τεράστιας ανεργίας και χτυπήματος των συντάξεων με το νέο ασφαλιστικό είναι πραγματική πρόκληση να θεωρείται «φτηνή» μια δομή που ζητά 700 και 800 ευρώ μηνιαίως. Η κάλυψη των αναγκών των γεροντισσών/ων βρίσκονται συνεχώς κάτω από την πίεση του ανταγωνισμού των διαφορετικών επιχειρήσεων – οίκων «ευγηρίας».
Προκειμένου να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη του αφεντικού, να παραμένει «φθηνή» η κάθε δομή και να προσελκύει πελάτες, συμπιέζεται το κόστος των παρεχόμενων υπηρεσιών. Κομμάτι αυτής της κατάστασης είναι και οι διάφορες «κομπίνες» που εφευρίσκονται με «χορηγίες» και «δωρεές» περιουσιών από τους τροφίμους προς τις δομές, προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερη φροντίδα και προσοχή.
Χέρι με χέρι με όλα τα παραπάνω πάνε και οι καταγγελίες πρώην εργαζομένων της δομής για τις άθλιες εργασιακές σχέσεις που επικρατούσαν στη δομή. Φυσικά, αν ισχύουν, η συγκεκριμένη δομή δεν θα έχει την αποκλειστικότητα σε αυτές. Δεν είναι πρώτη φορά που ακούμε για τηλεφωνικές απολύσεις, για εξαναγκασμό των εργαζομένων σε παραίτηση, για παρακρατήσεις αποζημιώσεων και μισθών, για επιστροφές δώρων, για εκβιασμούς της εργοδοσίας, για πιέσεις για γρηγορότερες επιδόσεις στην εργασία, προκειμένου να μην προσληφθεί επιπλέον προσωπικό κλπ.
Είναι οι ίδιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στους περισσότερους χώρους εργασίας του ιδιωτικού τομέα, στις επιχειρήσεις γαλέρες της τουριστικής βιομηχανίας και που το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αναμένεται να τις κάνει πολύ χειρότερες.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών που έχουν καταστήσει τους μηχανισμούς ελέγχου κυριολεκτικά ανύπαρκτους είτε πρόκειται για τις υπηρεσίες των υπουργείων και των περιφερειών είτε για την επιθεώρηση εργασίας.
Σε όλο τον κόσμο οι ζωές και η υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων θυσιάζονται για τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιριών, των κλινικαρχών και των χρηματιστηριακών κέντρων που παίζουν με τις τιμές των εμβολίων, των νοσηλειών κλπ. Από τη Γουόλ Στριτ, τις Βρυξέλλες μέχρι τα Χανιά ζούμε σε ένα σύστημα που αναδύει μια απαίσια δυσωδία, διαφθοράς, καταλήστευσης του κοινωνικού πλούτου και θανάτου που ενορχηστρώνεται από τις κυβερνήσεις. Ο αγώνας για την ανατροπή αυτού του απόλυτου παραλογισμού είναι μονόδρομος.
Τώρα χρειάζεται εθνικοποίηση όλων των δομών φροντίδας ηλικιωμένων χωρίς αποζημίωση. Να δημιουργηθεί κρατικός φορέας, δωρεάν φροντίδας της τρίτης ηλικίας με ανθρώπινες εγκαταστάσεις, επαρκές προσωπικό (νοσηλεύτριες/ες, μαγείρισσες/ες, ψυχολόγους, ιατρούς, τραπεζοκόμες/ους και όποια άλλη ειδικότητα είναι αναγκαία). Για να μην υπάρχουν ανάλογα περιστατικά αλλά και να μπορούν οι ηλικιωμένοι να περνούν τη ζωή τους με ασφάλεια και αξιοπρέπεια.»