Την πλήρη αντίθεση και την αγανάκτησή τους σχετικά με την πρόταση του Υπουργείου Οικονομικών για τη φορολόγηση των αγροτεμαχίων και κυρίως, όπως αναφέρουν, για τους σκοπούς που υπηρετεί αυτή και τις συνέπειες που θα έχει στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας, εκφράζουν με ανακοίνωσή τους εργαζόμενοι στο ΓΕΩΤ.Τ.Ε.
Όπως καυστικά αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους
Η πρόταση είναι παντελώς αντιεπιστημονική και για το λόγο αυτό θα πρέπει να αποσυρθεί άμεσα καθώς εκθέτει στα μάτια της κοινωνίας τους συντάκτες της.
Σας υπενθυμίζουμε για ακόμη μία φορά ότι το έδαφος αποτελεί συντελεστή παραγωγής και για το λόγο αυτό δεν μπορεί να φορολογηθεί, όπως δεν μπορεί να φορολογηθούν τα μηχανήματα ενός εργοστασίου. Αυτό, σε συνδυασμό με την εισαγωγή των βιβλίων εσόδων εξόδων και την κατάργηση του αφορολογήτου ορίου, θα προσθέσει άδικους φόρους και κόστος στις πλάτες των αγροτών, όπως άλλωστε έχουμε αποδείξει με την κοινή πρόταση των επιστημονικών και παραγωγικών φορέων της χώρας (ΓΕΩΤΕΕ, Πανεπιστήμια, ΕΤΑΓΡΟ, ΠΕΝΑ) για εξωλογιστικό προσδιορισμό της φορολογίας των αγροτών.
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, τα αγροτεμάχια φορολογούνται κυρίως με βάση την όποια κτηματομεσιτική αξία τους, την οποία θα είχαν εάν μετατρέπονταν σε οικόπεδα με σκοπό τη δόμηση για διάφορες άλλες οικονομικές δραστηριότητες (γεγονός εντελώς ουτοπικό για την πρωτόγνωρη οικονομική κρίση στην οποία βυθίστηκε η χώρα) και όχι με βάση τις παραγωγικές τους δυνατότητες και την πραγματική τους χρήση, την οποία παρά τις διακηρυγμένες θέσεις και προτάσεις της κυβέρνησης, φαίνεται να την αγνοεί το Υπουργείο Οικονομικών. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μόνο ένας (1) από τους συνολικά επτά (7) συντελεστές αφορά στην υπάρχουσα χρήση του αγροτεμαχίου.
Ο τρόπος αυτός φορολόγησης θα εξαναγκάσει τους ιδιοκτήτες, οι οποίοι θα πληρώνουν υψηλότερο φόρο επειδή τα αγροτεμάχιά τους βρίσκονται κοντά στη θάλασσα ή επειδή συνορεύουν με εθνική ή επαρχιακή οδό, να αναζητήσουν επικερδέστερο τρόπο αξιοποίησής τους με συνέπεια είτε να σταματήσει η παραγωγική χρήση της γης, είτε να μετακυλήσουν το πρόσθετο φορολογικό κόστος στους αγρότες – ενοικιαστές στην περίπτωση που δεν τα καλλιεργούν οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα θα είναι να συμπιεσθεί η γεωργο-κτηνοτροφική χρήση της γης σε όλη την Ελληνική επικράτεια και να αυξηθεί υπέρμετρα και τεχνητά το ήδη υψηλό κόστος παραγωγής των Ελλήνων αγροτών που αποτελεί και το συγκριτικό μας μειονέκτημα, ενώ σε βάθος χρόνου οι ιδιοκτήτες που δε θα μπορούν να καλύψουν το φορολογικό κόστος θα υποχρεωθούν να ξεπουλήσουν τη γη τους για ένα κομμάτι ψωμί.
Αλλά και ο συντελεστής χρήσης (ΣΧ) που πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για τη φορολόγηση των αγροτεμαχίων είναι παντελώς αυθαίρετος και μόνο κατ΄ όνομα αφορά στη χρήση, καθώς δε βασίζεται στα στοιχεία οικονομικότητας των χρήσεων που περιγράφει και συνεπώς είναι άδικος και κατά παράβαση της συνταγματικής επιταγής για φορολόγηση με βάση τη φοροδοτική ικανότητα. Φορολογεί δυσανάλογα υψηλά τα δάση και τα βοσκοτόπια (απαραίτητα για την ανάπτυξη της ελλειμματικής κτηνοτροφίας), δε λαμβάνει υπόψη το μεγάλο εύρος οικονομικών αποδόσεων μεταξύ των μονοετών καλλιεργειών ή μεταξύ των δενδροκαλλιεργειών, τη δυνατότητα άρδευσης, την κατάταξη σε γεωργική γη υψηλής παραγωγικότητας ή όχι και το παραγωγικό στάδιο των δενδροκαλλιεργειών που άλλωστε έχουν άμεση επίπτωση στο παραγόμενο εισόδημα, το οποίο και ήδη φορολογείται.
Αναρωτιόμαστε επίσης, με ποια λογική προτείνεται για τα μεταλλεία – λατομεία συντελεστής χρήσης (ΣΧ), που είναι περίπου ο μισός του αντίστοιχου για την ελαιοκαλλιέργεια ή δενδροκαλλιέργεια, όταν ένα μεταλλείο μίας έκτασης 5.000 στρεμμάτων (όση είναι π.χ. η επίμαχη έκταση στις Σκουριές Χαλκιδικής) μπορεί να αποδώσει μεταλλεύματα αξίας κάποιων δις ευρώ που δεν αποδίδει η ελαιοκαλλιέργεια όλης της Ελλάδας. Είναι απορίας άξιο, επίσης, γιατί δεν υπάρχει διαφοροποίηση ανάλογα με το είδος του ορυκτού ή του μεταλλεύματος.
Αλλά και ο συντελεστής απομείωσης επιφάνειας (ΣΑΕ) που εφαρμόζεται στα αγροτεμάχια με έκταση άνω των 130 ή 500 στρεμμάτων δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, καθώς τα καλλιεργήσιμα αγροτεμάχια με έκταση άνω των 130 ή των 500 στρεμμάτων είναι ελάχιστα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τις εκτάσεις μεταλλευτικής ή λατομικής δραστηριότητας. Αυτός ο συντελεστής θα είναι, επίσης, σκανδαλωδώς ευνοϊκός στην περίπτωση που ξένα κεφάλαια αγοράσουν και συνενώσουν την αγροτική γη (όπως ήδη συμβαίνει στην Υποσαχάρια Αφρική και Λατινική Αμερική) για να μετατρέψουν τους Έλληνες αγρότες από νοικοκυραίους σε κολίγους. Όσο μεγαλύτερος είναι ο γαιοκτήμονας τόσο λιγότερα θα πληρώνει, άρα δεν τηρείται η αρχή της αναλογικότητας. Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με τις πολιτικές αποφάσεις για την εφαρμογή της Νέας ΚΑΠ με την περιφερειοποίηση, στρώνει το δρόμο σε ξένα funds να επενδύσουν στη γη και να καταστήσουν τους Έλληνες αγρότες εργάτες γης και όχι ιδιοκτήτες.
Αν πραγματικά η κυβέρνηση θέλει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, το οποίο δεν θα αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της Ελληνικής οικονομίας, αλλά αντίθετα θα επιβραβεύει το «επιχειρείν», τότε ας συνεργαστεί με τους φορείς, την Επιστημονική κοινότητα και τα Επιμελητήρια ώστε να σχεδιάσει μια πολιτική με νόημα και προοπτική για τον τόπο μας. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι ευθύνες έναντι των πολιτών θα είναι μεγάλες.