Ο φόβος μιας κρίσης που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, η αποτυχία των μνημονίων να τερματίσουν την κρίση σε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα αλλά και η εργατική αντίσταση που γιγαντώνεται σε διάφορες χώρες, αναγκάζουν τους Ευρωπαίους καπιταλιστές και τα συνεταίρους τους σε Κύπρο και Ελλάδα να βρουν νέους τρόπους για να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης τους στον κόσμο της δουλειάς.
Αλλά νέοι τρόποι δεν υπάρχουν. Τα μνημόνια όπου εφαρμόστηκαν δεν λειτούργησαν όπως υπολόγιζαν οι εμπνευστές τους αλλά έκαναν πιο δύσκολη την καθημερινότητα του απλού ανθρώπου, που ήδη αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα επιβίωσης και χωρίς αυτά. Στην πραγματικότητα και ως αντίδοτο στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η άρχουσα τάξη διεθνώς, πρόκειται να εφαρμοστεί ένα πιο βάρβαρο ταξικό μοντέλο που εκτός από περικοπές στους μισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες θα προχωρήσει και σε κουρέματα καταθέσεων αλλά των φτωχών και όχι των πλουσίων καταθετών. Και ας μην ξεχνάμε ότι ολόκληρες οικογένειες καταφέρνουν να ζουν χάρη στις συντάξεις και τα διάφορα προνοιακά επιδόματα. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι όσο τα μνημόνια δεν θα δουλεύουν άλλο τόσο η λεηλασία θα κλιμακώνεται και θα αυξάνεται ο κίνδυνος το κυπριακό μοντέλο να μεταφερθεί και στην Ελλάδα. Η κρίση μπορεί να εξελιχθεί σε μια ύπουλη μεταδοτική ασθένεια για την ελληνική οικονομία εξαιτίας των στενών δεσμών και σχέσεων του κεφαλαίου κυπριακή και στις δύο χώρες, ενώ η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών μένει στον αέρα μετά τις ζημιές που αναγκάζονται να καταγράψουν. Στο επόμενο βήμα δεν αποκλείεται ο Στουρνάρας να ανακοινώσει και το κούρεμα των καταθέσεων και στην Ελλάδα. Ενώ στην μαρτυρική Κύπρο το μέλλον προδιαγράφεται αβέβαιο μετά από το κούρεμα των καταθέσεων αλλά και από τις μειώσεις μισθών, το κόψιμο της ΑΤΑ, τις περικοπές κοινωνικών δαπανών, την αβάσταχτη φορολογία και τις έκτακτες εισφορές που επέβαλλε η προηγούμενη κυβέρνηση – και όπου δυστυχώς συμμετείχε με πολύ βασικό ρόλο το ΑΚΕΛ. Οι μαρτυρίες από την Κύπρο είναι συγκλονιστικές: καρκινοπαθής δανείζεται χρήματα που έχει ανάγκη για εγχείρηση, τα οποία κουρεύονται στα 2/3 του αρχικού ποσού και μένει χωρίς εγχείρηση και ίσως χωρίς σπίτι αφού το υποθήκευσε για να πάρει το δάνειο, Κύπριοι του εξωτερικού που μετά από χρόνια δουλειάς τοποθέτησαν τις οικονομίες μιας ζωής στις τράπεζες της αγαπημένης τους πατρίδας τις χάνουν ως να μην υπήρξαν ποτέ, άνθρωποι χάνουν τις οικονομίες τους και δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους. Αλλά και στην Ελλάδα δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που έβαλαν τα χρήματά τους στις κυπριακές τράπεζες, για να μην ξεχάσουμε πόσοι είναι οι Κύπριοι που φοιτούν και εργάζονται στην χώρα μας και αντιμετωπίζουν επίσης σοβαρά προβλήματα επιβίωσης.
Ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση μας μπροστά σε μια τέτοια επικίνδυνη πολιτική; Σίγουρα όχι, τα «πατριωτικά παιγνίδια» για συσπείρωση του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο που προωθούν διάφοροι μεγαλόσχημοι εντός και εκτός συνόρων τη ίδια στιγμή που υποστήριζαν το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο με τόσο πάθος όσο και οι Ευρωπαίοι εταίροι τους δεν είχαν ή η τακτική του ενιαίου πια ΣΥΡΙΖΑ που πηγαίνοντας όλο και δεξιότερα προωθεί τη συνεργασία με τον Πάνο Καμένο. Αλήθεια, τι μπορεί να περιμένει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από αυτή τη συμμαχία εκτός από να απογοητεύσει τους εργαζόμενους που ψήφισαν αυτό το κόμμα της Αριστεράς με ελπίδα για κάτι καλύτερο, αν όχι την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και όχι για μια επικίνδυνη επιστροφή στο μαύρο παρελθόν των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και της υποκατάστασης της λαϊκής θέλησης; Και γιατί ακολουθεί μια τέτοια πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ; Ας είμαστε ειλικρινείς στα συμπεράσματα και τις απόψεις μας: το κριτήριο που οδηγεί σε τέτοιες πολιτικές και υποτιμά τη δυνατότητα του κόσμου της δουλειάς να οργανώσει τους αγώνες του ή να κάνει ανατροπές, υποστηρίζοντας ότι οι αγώνες είναι λογικό να βρεθούν σε μια περίοδο κόπωσης αλλά και αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους ως ένα τμήμα παθητικών ψηφοφόρων είναι ότι οι αλλαγές θα έρθουν στην κοινωνία μέσω μιας δημοκρατικότερης «ακραίοι» όπως υποστηρίζει η καθεστωτική προπαγάνδα.. Έτσι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διαβάζοντας και εκτιμώντας λάθος τις πολιτικές εξελίξεις και αναγκαιότητες, υιοθετεί μια αμυντική τακτική απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης και στη συκοφάντηση αγωνιστών και βουλευτών της Αριστεράς χωρίς ουσιαστικό λόγο και επιχειρήματα. Αυτή η τακτική έχει συνέπεια να ανοίγει τον δρόμο σε όλο και περισσότερες πιέσεις από την πλευρά της τρόικας εσωτερικού για να προσαρμοστεί ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ στα κελεύσματα της άρχουσας τάξης για συμβιβασμό μπροστά στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Αλλά και το ΚΚΕ δεν μένει πίσω από τις θεωρίες υποτίμησης της εργατικής τάξης, υιοθετώντας από την πλευρά του και για να αντιμετωπίσει την ανεπάρκεια του μπροστά στα μεγάλα ζητήματα, επιθέσεις ενάντια στα άλλα σχήματα της Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αντιμετωπίζοντας τους ως τον ταξικό εχθρό και χάνοντας την ουσία του προβλήματος. Ούτε όμως και οι λύσεις που προτείνουν τα μεγάλα κόμματα της Αριστεράς είναι ικανές να δώσουν ουσιαστικές απαντήσεις μπροστά στα προβλήματα και στους εκβιασμούς για ολοκληρωτική χρεοκοπία ή για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό νόμισμα με δυσμενή αποτελέσματα για τον λαό. Το παράδειγμα της Κύπρου για τις καταστροφές που είναι ικανή να φέρει στην κοινωνία μια τακτική συμβιβασμού από μια αστική κυβέρνηση ή από την διαχειριστή Αριστερά, όπως έπραξε το ΑΚΕΛ που έφερε τα μνημόνια και τις πρώτες αντιλαϊκές επιθέσεις στην Κύπρο. Βέβαια, είναι ι πολύ καλό που το ΑΚΕΛ πρόβαλλε το αίτημα για αναζήτηση λύσης έξω από την τρόικα κι το μνημόνιο αλλά εκτός από αντιφατικό με την προηγούμενη στάση του – αποτέλεσμα των πιέσεων από τα κάτω – είναι και πολύ λίγο. Όταν μάλιστα προτείνεται η έξοδος από την τρόικα να γίνει μέσω Ρωσίας τότε καταλαβαίνουμε το αδιέξοδο τέτοιων προτάσεων που εάν δεν εστιάσουν σε ουσιαστικές προτάσεις αντιμετώπισης της κρίσης και με σαφή προσανατολισμό για την αντιμετώπιση του προβλήματος υπέρ του λαού θα δημιουργήσουν αρνητικό προηγούμενο για τις εξελίξεις στη συνέχεια. Επιστρέφουμε λοιπόν στο ερώτημά μας για την κατάλληλη απάντηση μπροστά στις αντεργατικές και καθόλου ανθρωπιστικές πολιτικές της άρχουσας τάξης εδώ και διεθνώς.
Η απάντηση δε μπορεί να είναι άλλη από αντικαπιταλιστική και αφού οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τα ζητήματα. Αντικαπιταλιστική και επαναστατική, με άμεσες, ρεαλιστικές προτάσεις που όχι μόνο θα ανακουφίσουν τον εργαζόμενο λαό αλλά θα αποτελέσουν και τις βάσεις για την συνολική απελευθέρωσή του από τα δεσμά της ανέχειας, της υποταγής και του φόβου. Η ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αναγκαία μαζί μια πολιτική ανυπακοής στους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που να δηλώνει αλλά και να διεκδικεί ότι ούτε στην Κύπρο, ούτε στην Ελλάδα αλλά και οπουδήποτε αλλού έχουμε ανάγκη τα δάνεια τους. Οργανωμένα και με μαζικούς αγώνες να απαιτήσουμε να πληρώσουν οι καπιταλιστές για την κρίση, να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις και χωρίς αποζημίωση για ους τραπεζίτες. Να αρνηθούν Ελλάδα και Κύπρος να πληρώσουν το χρέος τους προς τους ομολογιούχους και την ΕΚΤ, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες προς αγωνιστική κατεύθυνση. Για όλα αυτά χρειάζεται η ενίσχυση και η περεταίρω οικοδόμηση μιας Αριστεράς που δεν θα υποκύπτει σε άνωθεν εκβιασμούς ή που δεν θα πέφτει σε παγίδες περί εθνικής ενότητας. Μια Αριστερά αντικαπιταλιστική και επαναστατική, τολμηρή και δυναμική που θα αναγνωρίζει ότι ο κόσμος της Αριστεράς και σε ένα μεγάλο βαθμό ο κόσμος της εργασίας βρίσκεται αριστερότερα από τις παραδοσιακές ηγεσίες του και θα προσπαθεί να του δώσει ευκαιρίες να ενωθεί στη δράση ξεπερνώντας τους περιορισμούς της κοινοβουλευτικής λογικής, που θα απελευθερώνει τη δυναμική που υπάρχει μέσα στη ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου και δεν θα τον οδηγεί από απογοήτευση σε απογοήτευση. Μια αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά που θέλει να βοηθήσει με δημιουργικό τρόπο ένα εργατικό κίνημα που δεν έχει ηττηθεί, που συνεχώς ξεσπάνε μικροί ή και μεγαλύτεροι αγώνες στους κόλπους του και δεν υποχωρεί μπροστά στην κρατική τρομοκρατία αλλά ούτε και μπροστά στην Χρυσή Αυγή και το χαρτί του ρατσισμού που αξιοποιεί εδώ και καιρό η κυβέρνηση, και που μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα συσπειρώνουν τον κόσμο της δουλειάς να αντιμετωπίσει τα διάφορα ζητήματα όπως κανείς άλλος. Οι μάχες που έχουν γίνει εναντίον της Χρυσής Αυγής και αυτές που γίνονται τώρα με την ιθαγένεια είναι ενδεικτικές. Και αυτή η αριστερά δεν είναι άλλη από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου με το ενωτικό αλλά αιχμηρό της πρόγραμμα ανοίγει δρόμους που άλλοι δεν τολμούν να ανοίξουν ή και δεν θέλουν.
Οι εποχές είναι δύσκολες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε πρωτότυπα όσο και να έχουν ομοιότητες με τα αντίστοιχα προβλήματα του παρελθόντος. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υποτιμήσει την κρισιμότητα της συγκυρίας που ζούμε αλλά ούτε και να υποκαταστήσει τη δράση των απλών ανθρώπων που μπορεί να γράψει πραγματική ιστορία και να εμπνεύσει όλους εμάς για τους αγώνες που έρχονται. Ο κόσμος ξυπνάει, σηκώνεται από τον καναπέ του, διεκδικεί μια άλλη ζωή. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του στερήσει το όνειρο ή ακόμα χειρότερα να τους αντικαταστήσει με ένα άλλο, ψεύτικο. Η Αριστερά έχει κρίσιμο ρόλο σε αυτό. Στο χέρι της είναι να συμπορευθεί την εργατική τάξη, της οποίας αποτελεί τμήμα της, για ένα καλύτερο αύριο.