Είναι γεγονός, ότι οι φοιτητές ήταν δραστήριοι επί χούντας περισσότερο από τους σημερινούς φοιτητές.
Ήταν όμως δύο κατηγορίες οι αντιστασιακοί φοιτητές.
Ήταν οι «Νομοταγείς Αντιστασιακοί» που η Αντίστασή τους ήταν επιδερμική. Δεν ξεπερνούσε τα όρια της έγκρισης.
Και ήταν και οι μη Νομοταγείς Αντιστασιακοί φοιτητές.
Όπως ο Γεωργάκης. Αυτοπυρπολύθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας για να καταγγείλει το καθεστώς της χούντας.
Όπως ο Μανώλης Συμβουλάκης. Το αεροπλάνο έπεσε συμπτωματικά; Ποιος μπορεί ν’ αποδείξει αυτό που όλοι υποψιαστήκαμε τότε, όπως ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Το τροχαίο δεν ήταν τυχαίο.
Και τόσοι άλλοι που κυνηγήθηκαν επί χούντας. Φοιτητές, Κρήτες και μη, που τους απαγορεύτηκε η φοίτηση! Που αποβλήθηκαν απ’ όλες τις Σχολές του κράτους για την δράση τους.
Φοιτητές που φυλακίσθηκαν!
Φοιτητές που βασανίστηκαν!
Φοιτητές που δεν ζητούσαν έγκριση για την αντίστασή τους.
Φοιτητές που κηρύχτηκαν ανυπότακτοι εσωτερικού γιατί αρνήθηκαν να υπηρετήσουν υπό χουντική διοίκηση και πέρασαν στρατοδικεία γι’ αυτό.
Και που δεν αρκείτο η αντιπαράθεσή τους προς το καθεστώς με ζωγραφιές στα εξώφυλλα νόμιμων φοιτητικών περιοδικών και με συλλόγους υπό την έγκριση του Παττακού και του Γεωργαλά και με τσιπουράκια στα στέκια της μπουρζουαζίας και με μπλα μπλα…
Φοιτητές, που επί χούντας «έφτυσαν αίμα» για να την ρίξουν. Φοιτητές ανώνυμοι και επώνυμοι.
Καμμία αναφορά γι’ αυτούς τους φοιτητές τους Κρήτες και μη.
Κρίμα!
Ν.Α.
