Της Νεφέλης Ευαγγέλου
Λένε πολλά οι άνθρωποι. Όχι, γιατί δεν βρίσκουν τις κατάλληλες λέξεις, για ένα σαφή λόγο. Λένε πολλά, γυροφέρνοντας την κουβέντα, πλησιάζοντας το πλαίσιο, αλλά όχι τον πυρήνα ενός θέματος. Η αιτία είναι ξεκάθαρη.
Φοβούνται τη βαθειά αλήθεια. Ανησυχούν για διαπιστώσεις, που οφείλονται σε δικές τους ενέργειες, σε δικά τους λάθη, ή παραλείψεις. Γνωρίζοντας αυτό – πολύ καλά – η συντροφιά του δάσους, αποφάσισε να πραγματοποιήσει, πάλι, τη σύναξή της, παραμονές της Πρωτοχρονιάς. Κάθε χρόνο, υπήρχαν κάποιες απώλειες, αλλά υπήρχε πάντα και η μέριμνα για αναπληρωματικά μέλη. Αυτό, δεν ήταν δύσκολο. Εκεί, που υπήρχε δυσκολία, ήταν η τοποθεσία της πραγματοποίησης αυτού του συμβουλίου, στο τέλος του χρόνου.
Κάθε φορά, έψαχναν για καινούρια.
Οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, η καταστροφή των δέντρων, των θάμνων, η καθίζηση τους εδάφους, καταργούσαν το όμορφο περιβάλλον της προηγούμενης συγκέντρωσης, ως ακατάλληλο. Γι’ αυτόν τον λόγο, αναγκάζονταν οι σύμβουλοι, να έχουν μία ακόμη αρμοδιότητα. Την επισήμανση κατάλληλου χώρου…
Κάθε σύμβουλος, αναλάμβανε την ευθύνη για ακριβή πληροφόρηση. Φρόντιζε να παρουσιάσει περιεκτικό απολογισμό, που θα εξηγούσε και θα ερμήνευε σωστά, όσα συνέβαιναν στη διάρκεια του χρόνου που έφευγε, στον δικό του τομέα.
Πάντα, οι ρόλοι ήταν σταθεροί, όπως και η τήρηση κανόνων, που προστάτευαν την ιεραρχία αυτών των ρόλων.
Η συνεδρίαση άρχισε με τον πιο άκακο χαρακτήρα που, ταυτόχρονα, διέθετε και επιβλητική εμφάνιση. Αποσπούσε την προσοχή όλων. Έτσι ή αλλιώς, η δημοτικότητα είναι εξασφαλισμένη, αρχίζοντας να μιλεί. «Έγιναν φυσικές καταστροφές μεγάλες. Πολλές πλημμύρες, ανεμοθύελλες, συμπλήρωσαν το έργο των πυρκαγιών και της ανθρώπινης παρέμβασης στα δάση. Έσβησαν ζωές σ’ αυτά, κινδύνεψαν και άνθρωποι και κάποιων η ζωή, τέλειωσε τραγικά, από δικό τους φταίξιμο. Η φύση έχει το προνόμιο να εξουσιάζει ό, τι βρίσκεται πάνω στον πλανήτη και γύρω του. Πολλές φορές, είναι σκληρή, ανελέητη. Ο άνθρωπος, όμως, την προκαλεί, ενώ έχει τον τρόπο να την τιθασεύει, όσο μπορεί. Δεν την αφήνει σε ησυχία. Διαταράσσει την φυσική της ισορροπία, που βάλλεται από στεριά, θάλασσα και αέρα. Καταστρέφει, μολύνει, αποδυναμώνει, ασχημίζει, όσα δώρα προσφέρει, για τη δική του προστασία και επιβίωση. Ο ίδιος επιβαρύνει, καταστροφικά, το οικοσύστημα που τη συντηρεί και διατηρεί εκείνον ζωντανό. Περιφρονεί κάθε προσφορά της και αδιαφορεί για τις δικές της ανάγκες. Καθένας από ΄μας, από τα όντα του ζωϊκού βασιλείου, μα και του φυτικού δημιουργήματος τα είδη, υπάρχουν για κάποιο λόγο. Ανάμεσα και στα ομοειδή πλάσματα υπάρχουν διαφορές και τα ενώνει μόνο ο βιολογικός τους χαρακτήρας, το σύστημά τους και ο τρόπος που λειτουργεί. Εδώ, σήμερα, βρισκόμαστε για να αναφέρουμε τις δυσκολίες, που αντιμετώπισε ο πλανήτης Γη, το δικό μας «σπίτι», τον χρόνο που φεύγει/. Να αναφέρουμε τα παράπονα, να κάνουμε συστάσεις στους ανθρώπους. Είναι οι κυρίαρχοι αυτού του κόσμου και επιμένουν να στρέφουν τη δύναμη και τα όπλα τους, σε αυτόν. Ως αντιπρόσωπος φυτοφάγων – θηλαστικών, έχω να ‘πω ένα. Μη ρημάζετε τη φύση! Μπορεί και εκδικείται»… Μόλις κατέβηκε, από το βήμα, το ζαρκάδι – ο πρώτος αγορητής – πήρε τον λόγο εκπρόσωπος των πουλιών. Συμβαίνουν πολλά, πάνω στον ουρανό, αλλά και κάτω στη γη. Τα αποδημητικά πουλιά μπορούν να πετούν, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, εξασφαλίζοντας τις καλές συνθήκες διαβίωσής τους.
Ο γερανός μίλησε για τις κλιματικές αλλαγές, που κακοποιούν τον πλανήτη και τα πλάσματά του. Και όχι, μόνο…
« Χάθηκαν πολλά πουλιά και – ιδιαίτερα – χελιδόνια, στο ταξίδι, με προορισμό τη χώρα, που θα τους εξασφάλιζε ευχάριστη διαμονή. Πέρα από απρόβλεπτο τυφώνα, καταιγίδα – τα αεροπλάνα, οι πυρηνικές δοκιμές, οι διερευνητικές επιχειρήσεις για άλλους κόσμους, δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα. Σκοτώνουν, έτσι, ό, τι είναι προορισμένο να πετά και να αναπνέει στους αιθέρες, αλλά και πάνω στη γη, ό, τι δεν έχει τη δύναμη να μην υποκύπτει. Πολλά πουλιά, μικρά – μεγάλα, δεν κινδυνεύουν από τον άνθρωπο ως λεία τροφής. Θανατώνονται για να ταριχευτούν και να τεθούν σε κοινή θέα. Κάποιες φορές, για μελέτη.
Ο εγωισμός, κάποια διαστροφική τάση, είναι τα πιθανά αίτια, να επιθυμεί κάποιος να καμαρώνει μουμιοποιημένα ζώα και πουλιά.
Είναι πολλοί οι λόγοι που επισπεύδεται ο θάνατός τους. Είναι ανάγκη να προκαλείται και από καθαρή ματαιοδοξία;
Το τραγικότερο, απ’ όσα είδαμε, όμως, ήταν οι εικόνες κάτω. Σε γιαλούς, θάλασσες και σε ανοιχτά πελάγη. Αναποδογυρισμένες βάρκες, σκορπισμένα σωσίβια, ρούχα – στα νερά – και κορμιά πνιγμένων ανθρώπων, κάτι που οφείλεται, αποκλειστικά, στον άνθρωπο και στην απαξίωση του δώρου της ζωής. Στην απληστία και στην ανευθυνότητα εκείνων που οργανώνουν επιχείρηση ¨ελπίδας¨, με πολύ αμφίβολη έκβαση. Το πιο πιθανό είναι, να βυθιστεί, στο όνομά της ο ¨εν δυνάμει¨ αποδέκτης, μαζί με εκείνη. Ισχύει, στους ανθρώπους, ο νόμος της ζούγκλας. Όμως, οι άνθρωποι θεωρούνται νοήμονα όντα. Τα πλέον νοήμονα. Είναι αλήθεια;»
Συγκίνησε , ο γερανός, τους παρευρισκόμενους. Πάντα είχε να ΄πει κάτι παραπάνω, γιατί είχε μεγάλο οπτικό πεδίο βλέπει από ψηλά – βλέπει πολλά!… Ίσως όλα!
Τον λόγο ζήτησε η αλεπού. Δεν θέλησαν πολλοί, να της δοθεί, αφού την θεωρούν ύποπτης ηθικής. Είναι γνωστή η πονηριά και μαεστρία της, όταν θέλει να πείσει. Ο συντονιστής της συζήτησης – η κουκουβάγια – επιθυμούσε να ακουστεί και η δική της άποψη. Ίσως, να έλεγε κάτι, που θα ενδιέφερε το ακροατήριο. Αντέδρασαν τα φυτοφάγα ζώα, έντονα. Ένας κλέφτης πουλερικών, τι θα έλεγε; Τι θα πρότεινε; Και όμως! Ανέβηκε στο βήμα βόλεψε την φουντωτή ουρά της έκανε μια γυροβολιά το βλέμμα της και άρχισε…
¨Ξέρω, δεν είμαι αγαπητή όπως τα ελάφια, τα ζαρκάδια, οι ζέβρες, οι ελέφαντες, ούτε και οι πίθηκοι, ακόμα. Δεν γίνομαι πιστευτή, γιατί μπορώ και ξεγελώ, με την πονηριά μου, τους άλλους. Όμως σκεφτείτε, σας παρακαλώ, αυτό μόνο. Πόσους αιώνες, μας σκοτώνουν, για να γδάρουν το πετσί με το τρίχωμά μας˙ μόνο και μόνο για να ζεστάνουμε τις πλάτες, τα σώματα και το άδειο κεφάλι κάποιων. Διοργάνωναν κυνήγια της αλεπούς, άρχοντες και πρίγκηπες , χωρίς να νοιάζονται αν τα μικρά μας θα έβρισκαν, κάπου, φροντίδα.
Δεν σκότωναν μόνο ελέφαντες, για τους χαυλιόδοντες, ζαρκάδια για να αφαιρέσουν τα στολίδια της κεφαλής τους. Σκότωναν και λιοντάρια, τίγρεις, ζέβρες, πάνθηρες και ό,τι άλλο οι άνθρωποι. Για να στολίσουν τα σπίτια τους και τη ζωή τους, αφαιρούσαν τη δική μας ζωή.
Γνωρίζουμε, με ποιο φριχτό τρόπο, έγδερναν τα μικρά ζωάκια για τις γούνες τσιντσιλά, που προορίζονταν για κενούς μεγαλάσχημους.
Εγώ πλάστηκα, για να τρώγω αυτά, που εσείς – τα φυτοφάγα – αποστρέφεστε. Δεν φταίει κανείς για το πώς επλάστηκε. Μπορούμε -κάποιες φόρες – εμείς οι αλεπούδες, να δείξουμε ευαισθησίες, εκεί, που οι άνθρωποι δεν εκδηλώνουν τέτοιες. Στα νεογέννητα ζωάκια, στις μητέρες που τα προστατεύουν, στα πουλάκια, μόλις που έσκασαν τα αυγά τους.
Ανήκω στην κατηγορία των ζώων, που κυνηγήθηκαν, κακοποιήθηκαν και εξοντώθηκαν, σε μεγάλο βαθμό. Δεν είμαι χειρότερη από πολλούς άλλους… Σας ευχαριστώ!..»
Ακολούθησε ένα σούσουρο, αλλά όχι! Η αλεπού δεν αποδοκιμάστηκε. Ο λόγος της δυνατός, αληθινός, διαπέρασε και εκείνους που είχαν τις αμφιβολίες τους, αρχικά. Μετά απ’ αυτήν , δεν φάνηκε πρόθυμος κάποιος άλλος, να μιλήσει. Η αλεπού, τους είχε – μάλλον – καλύψει.
Η κουκουβάγια, συντονιστής των ομιλιών και πρόεδρος της ομάδας, κάθε χρόνο με – ομοφωνία – θα έκλεινε την εκδήλωση.
Δεν διέθετε, ποτέ, την ομορφιά άλλων ζώων, τη δύναμη τη σωματική, την γλυκολαλιά των ωδικών. Κάποιες φορές, εταριχεύτηκε και αυτή. Κατάφερε, όμως, να αναγνωριστεί ως σύμβολο προνοητικότητας και σοφίας. Από τα πολύ παλιά χρόνια, απεικονίστηκε στο πλάι θεότητας που λάτρευαν οι έλληνες, ως Θέα της σοφίας, της Αθηνάς.
«Ευχαριστώ, για την συμμετοχή σας και τις ομιλίες σας. Ήταν πλούσιες και κατατοπιστικές.
Βασικά, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι τέλειοι, όλοι ίδιοι.
Δεν έχουμε τις ικανότητες των ανθρώπων, αλλά ούτε και την μοχθηρία των ζώων που δολοφονούν για να τραφούν. Έτσι όμως επλάστηκαν.
Αυτή είναι η ιδιοσυγκρασία τους, η φύση τους.
Υπάρχουν διαφορές σε εμάς, όπως και στους ανθρώπους. Εμείς, αποφεύγουμε – όσο μπορούμε – τους εχθρούς μας, για να νοιώθουμε ασφαλεις. Οι άνθρωποι, δυστυχώς, ζουν σε μια επικίνδυνη μείξη. Ανάμεσα στους κακούς υπάρχουν καλοί και το αντίθετο. Οι κακοί έχουν τη δύναμη του πλούτου και την προστασία του αξιώματός τους. Εμπνέουν φόβο – όχι αγάπη – και, με αυτόν, ανοίγει ο δρόμος μπροστά τους. Δεν γνωρίζουν τον οίκτο… Αυτοί διαφεντεύουν, κυβερνούν, εξοπλίζουν, πολεμούν καταστρέφουν τη ζωή. Καταστρέφουν το μέλλον κάθε σπιθαμής, αυτού του πλανήτη, με ό,τι περιέχει. Υποφέρουν, τελικά, και εκείνοι, αφού ανήκουν σ’ αυτόν. Υποφέρουμε και εμείς, χωρίς να φταίμε..»
Πριν προλάβει, να ολοκληρώσει την ομιλία της, ακούγεται ένας γδούπος, που έκανε πολλούς να ανατριχιάσουν. Πάνω στο χώμα, με το λιγοστό χορτάρι – από τις πυρκαγιές – κειτόταν πληγωμένος, ο αητός, που απουσίαζε από τη σύναξη τούτη τη χρονιά.
«Θέλω να πεθάνω ανάμεσά σας», είπε. «Λαβώθηκα από βόλι κυνηγού, ενώ ερχόμουνα στο συμβούλιο. Αν ερχόμουν νωρίτερα, δεν θα το πάθαινα».
Γέλασε, πικρόχολα, η αλεπού «Να, τα λόγια μου! Ήθελαν να τον κάνουν… μούμια.»
Η κουκουβάγια πλησίασε τον πληγωμένο φίλο της, που υπέφερε.
«Μη φοβάσαι! Εσύ και με μία φτερούγα, πάλι, αητός θα είσαι. Θα γίνεις καλά. Οι γενναίοι ανταμείβονται με αγάπη και καλοσύνη. Θα δεις. Του χρόνου, την ίδια μέρα, εδώ και εσύ. Μαζί μας…»
Άλλη μια προσπάθεια – των ζώων του δάσους – πήρε τέλος. Έτος 2019. Πολύ δύσκολα, θα τους άκουγαν οι άνθρωποι. Πιο δύσκολα, θα τους εμπιστεύονταν. Όμως, εκείνα, θα συνέχιζαν να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο για το μέλλον του είδους τους. Θα αγωνίζονταν, όπως ήξεραν. Αγαπούν τον κόσμο της Γης, τη ζωή της, σε αντίθεση με πολλούς ανθρώπους.