Συνέντευξη τύπου παραχώρησαν την Τρίτη 1 Απριλίου 2014 οι Γιατροί χωρίς Σύνορα στον χώρο διαλέξεων της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών για τις συνθήκες κράτησης καθώς και τις εμπειρίες που αποκόμισαν από τις πολυάριθμες επισκέψεις τους στα κέντρα κράτησης αλλιώς γνωστά και σαν “κεντρα φιλοξενίας μεταναστών” του Υπουργείου Προτασίας του Πολίτη.
Γράφει ο Νίκος Ν. Αγγελάκης με πληροφορίες από τη Συνέντευξη & Δελτίο Τύπου των Γ.Χ.Σ.
Στην συνέντευξη τύπου μίλησαν η Μαριέττα Προβοπούλου, γενική διευθύντρια των Γ.Χ.Σ, ο Απόστολος Βεϊζης, επικεφαλής αποστολής των Γ.Χ.Σ. και η Ιωάννα Κοτσιώνη, ειδική σε θέματα μετανάστευσης της ομάδας των Γ.Χ.Σ. ενώ την συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Αποστόλης Φωτιάδης.
Συνολικά έχουν πραγματοποιηθεί 9,921 ιατρικές συνεδρίες από τους Γ.χ.Σ. στο πλαίσιο επτά δράσεων από το καλοκαίρι του 2008 έως και τον Μάρτιο του 2014. Στην συνέντευξη παρουσιάστηκαν σημαντικά στοιχεία και αριθμοί όσον αφορά την διάρκεια κράτησης των μεταναστών – πολλοί από αυτούς είναι αιτούντες ασύλου ή ανήλικοι -, τις συνθήκες κράτησης καθώς και μαρτυρίες των ιδιων των μεταναστών που βρίσκονται κλεισμένοι στα κέντρα αυτά σε άθλιες υγειονομικά συνθήκες.
«Στη διάρκεια έξι χρόνων, έχουμε πραγματοποιήσει περισσότερες από 9.900 ιατρικές συνεδρίες μέσα στα κέντρα κράτησης και σε αστυνομικά τμήματα όπου κρατούνται μετανάστες και αιτούντες άσυλο», δηλώνει ο Απόστολος Βεϊζης, γιατρός και επικεφαλής της αποστολής των MSF στην Ελλάδα. «Παρά τις επανειλημμένες μας εκκλήσεις για διασφάλιση της παροχής ιατρικών υπηρεσιών και βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, λίγες είναι οι βελτιώσεις που έχουν σημειωθεί, ενώ αντίθετα οι αρνητικές επιπτώσεις της κράτησης συνολικά οξύνονται».
Φωτογραφικό υλικό των Γ.X.Σ.
[slideshow post_id=”119149″ exclude=”119180,119182″]
Βίντεο των Γ.Χ.Σ.
[youtube id=”JdLVNYMNViM” width=”620″ height=”360″]
Ακόμα και ευάλωτα πρόσωπα, όπως ανήλικοι, θύματα βασανισμού και άτομα με χρόνια νοσήματα ή αναπηρία, υπόκεινται σε παρατεταμένη κράτηση. Επιπλέον μετανάστες και αιτούντες άσυλο κρατούνται σε αστυνομικά τμήματα, όπου οι συνθήκες είναι ακόμη χειρότερες και όπου οι κρατούμενοι δεν μπορούν να προαυλιστούν για τη συνολική διάρκεια της κράτησής τους – σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι και για 17 μήνες, όπως διαπίστωσαν οι ομάδες των ΓΧΣ.
Δύο ώρες την ημέρα το πολύ βρίσκονται εκτός των κελιών (σε προαύλιο χώρο) οι μετανάστες και αιτούντες άσυλο στα κέντρα κράτησης ενώ μηδενικός ο χρόνος που έχουν τη δυνατότητα να βρίσκονται εκτός των κελιών όοσι μετανάστες “φιλοξενούνται” σε αστυνομικά τμήματα, τουλάχιστον σε όλα από αυτά επισκέφτηκαν οι ομάδες των Γ.χ.Σ.
Από το καλοκαίρι του 2012 και με την έναρξη των ευρείας κλίμακας αστυνομικών ελέγχων – με την ονομασία «επιχείρηση Ξένιος Ζευς» η διοικητική κράτηση εφαρμόζεται μαζικά εξαντλώντας σε πολλές περιπτώσεις το ανώτατο όριο των 18 μηνών. Επιπλέον, οι μετανάστες των οποίων η επιστροφή (αναγκαστική ή εθελούσια) δεν υλοποιείται στο διάστημα της κράτησής τους, διατρέχουν τον κίνδυνο να κρατηθούν εκ νέου επαναλαμβάνοντας την 18μηνη κράτηση – αφού πρώτα έχουν αφεθεί ελεύθεροι για ένα μικρό χρονικό διάστημα – ενώ όσοι αιτούνται άσυλο όσο βρίσκονται υπό διοικητική κράτηση είναι δυνατό να παραμείνουν σε κράτηση για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (έως 15 μήνες) έως ότου εξεταστεί η αίτησή τους.
Ειδικά στις περιπτώσεις των ανηλίκων, σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Γ.χ.Σ. δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ανήλικοι έχουν καταχωρηθεί ως ενήλικες και κρατούνται στα κέντρα κράτησης υπό απαράδεκτες συνθήκες για κάθε άνθρωπο πόσο μάλλον για έναν ασυνόδευτο ανήλικο που επιπλέον στην πλειοψηφία των περιπτώσεων έχει υποστεί βίαιες καταστάσεις αρκετά επωδυνες για την υγεία του τόσο σωματικά όσο και ψυχικά ήδη από την χώρα προέλευσής του.
Άγνωστος είναι ο συνολικός αριθμός των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο που τελούν υπό κράτηση σήμερα καθώς στην πράξη, κάθε αστυνομικό τμήμα που έχει ένα κρατητήριο χρησιμοποιείται ως κέντρο κράτησης. Περισσότεροι από 6.000 μετανάστες και αιτούντες άσυλο κρατούνται σήμερα σύμφωνα με την επίσημη δυναμικότητα σε προ-αναχωρησιακά κέντρα και άλλους χώρους κράτησης για αλλοδαπούς, ενώ δεν έχει γίνει γνωστός ο αριθμός των μεταναστών και αιτούντων άσυλο που κρατούνται σε εκατοντάδες αστυνομικά τμήματα σε όλη την Ελλάδα και πιθανώς ανέρχονται σε χιλιάδες.
Οι συνθήκες κράτησης: o συνωστισμός, η ανεπαρκής θέρμανση, η έλλειψη ζεστού νερού, ο ανεπαρκής αερισμός, η έλλειψη πρόσβασης σε εξωτερικό χώρο και η ελλιπής διατροφή σχετίζονται με την εμφάνιση και μετάδοση παθήσεων του αναπνευστικού και γαστρεντερικού συστήματος, και δερματικές παθήσεις. Επιπλέον η κράτηση είναι ιδιαίτερα επιζήμια για την ψυχική υγεία των μεταναστών και των προσφύγων: συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης και ψυχοσωματικές εκδηλώσεις παρατηρούνται σε πολλούς, ενώ δεν είναι ασυνήθιστο απεγνωσμένοι μετανάστες να προχωρούν σε απεργία πείνας, αυτοτραυματισμούς, ακόμα και προσπάθειες για αυτοκτονία.
Οι συνθήκες υγιεινής είναι ανεπαρκείς, καθώς δεν πραγματοποιούνται ή είναι πολύ περιορισμένες οι υπηρεσίες καθαρισμού, η διανομή ειδών προσωπικής υγιεινής και η συντήρηση. Επιπλέον, σε ορισμένες εγκαταστάσεις απουσιάζει ή δεν υπάρχει επαρκής παροχή ζεστού νερού. Στο προ-αναχωρησιακό κέντρο της Κομοτηνής οι εγκαταστάσεις υγιεινής δεν έχουν επισκευασθεί για σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα λήμματα από τις τουαλέτες του πρώτου ορόφου να πλημμυρίζουν τα μπάνια του ισογείου, μολύνοντας το χώρο και αχρηστεύοντας τα τρία τέταρτα και πλέον των αποχωρητηρίων και των ντους.
Η περιορισμένη πρόσβαση στις εγκαταστάσεις υγιεινής αποτελεί πρόβλημα για τους μετανάστες που κρατούνται στο συνοριακό αστυνομικό σταθμό στις Φέρες Έβρου και σε ορισμένα αστυνομικά τμήματα που επισκέφθηκαν ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, καθώς οι άνθρωποι είναι κλειδωμένοι στα κελιά κατά το μεγαλύτερο μέρος της μέρας και δεν έχουν άμεση πρόσβαση στις τουαλέτες και τα μπάνια. Αυτό οδηγεί πολλούς μετανάστες σε αναγκαστική χρήση μπουκαλιών και δοχείων αφού τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει κανείς αστυνομικός διαθέσιμος ώστε να ανοίξει τον χώρο κράτησης σε αυτόν που έχει την ανάγκη ώστε να επισκεφθεί την τουαλέτα.
Στα κέντρα κράτησης του Έβρου και της Κομοτηνής, όπου οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα εργάστηκαν τους προηγούμενους μήνες, οι μετανάστες έχουν πρόσβαση στην αυλή μόνο για μία ώρα το πρωί και μία ώρα το απόγευμα το μέγιστο. Μέσα σε αυτόν τον περιορισμένο χρόνο όλοι οι μετανάστες πρέπει να μπορούν να πραγματοποιήσουν έναν περίπατο στον προαύλιο χώρο, να επισκεφθούν την τουαλέτα, να αναπνεύσουν καθαρό αέρα και να βρεθούν σε ανοιχτό και καθαρό χώρο και σε φυσικό φως, πολύτιμο για τη σωματική και ψυχική υγεία κάθε ανθρώπου.
Επιπλέον, στα αστυνομικά τμήματα που επισκέφθηκαν οι MSF, οι κρατούμενοι είχαν παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, έως και 17 μήνες, κλεισμένοι στα κελιά – χωρίς καμμία δυνατότητα προαυλισμού.
“Εδώ, σε αυτό το αστυνομικό τμήμα, δεν έχω δει τον ήλιο για 3 μήνες” εξομολογείται μετανάστης, 28 ετών, ο οποίος κρατείται σε αστυνομικό τμήμα εννέα μήνες, ενώ άλλος μετανάστης, 23 ετών που βρίσκεται σε κράτηση σε κέντρο “φιλοξενίας” εδώ και πέντε μήνες λέει “Από τις 24 ώρες της ημέρας, μας βγάζουν έξω μόνο μία ώρα. Μακάρι να μας άφηναν στο προαύλιο λίγο περισσότερο, να κουραζόμαστε, να ξεχνιόμαστε”.
Όταν δεν υπάρχει ιατρικό προσωπικό στα κέντρα κράτησης -κάτι που ισχύει μονίμως στα αστυνομικά τμήματα- η πρόσβαση των μεταναστών σε υπηρεσίες υγείας είναι δυνατή μόνο δια της μεσολάβησης των αστυνομικών. Στην ουσία, οι αστυνομικοί αναγκάζονται να αναλάβουν καθήκοντα ιατρικής φύσεως, καθώς είναι αυτοί που αποφασίζουν ποιος χρειάζεται ιατρική φροντίδα, πόσο επείγον είναι το ιατρικό πρόβλημα, αν, πότε και πώς θα γίνει παραπομπή σε δομή υγείας.
“… Να σας πω την αλήθεια, μας μεταχειρίζονται πολύ σκληρά. Είχα δυνατό πονόδοντο και ζητούσα γιατρό για αρκετές εβδομάδες. Τελικά με μετέφεραν στο νοσοκομείο επειδή αιμορραγούσα αφού είχα βγάλει το δόντι μόνος μου” αναφέρει στην εξοργιστική μαρτυρία του ένας μετανάστης, 34 ετών, που βρίσκεται εδώ και δεκαεπτά (17) μήνες σε κράτηση.
Ο κίνδυνος να παραμεληθούν σοβαρά ιατρικά περιστατικά είναι, συνεπώς, υψηλός διότι το αστυνομικό προσωπικό δεν διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία για τον εντοπισμό και την παρακολούθηση ιατρικών περιστατικών. Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες είχαν διακόψει τη θεραπεία τους κατά το διάστημα της κράτησης.
“Πριν από την άφιξη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, δεν υπήρχε γιατρός. Οι αστυνομικοί συμπεριφέρονταν άσχημα σε όποιον ζητούσε γιατρό. Δεν έδιναν καμιά σημασία ακόμη και όταν το πρόβλημα ήταν σοβαρό. Πολλές φορές χρειάστηκα γιατρό και εγώ ο ίδιος αλλά δεν υπήρξε καμία απάντηση” λέει ένας κρατούμενος, 21 ετών που βρίσκεται 11 μήνες σε κράτηση
Οι κακές συνθήκες διαβίωσης, ο συνωστισμός, ο συνεχής θόρυβος, η έλλειψη δραστηριοτήτων, η εξάρτηση από τις αποφάσεις άλλων και η αβεβαιότητα για το μέλλον, συμβάλλουν στην ψυχική τους επιβάρυνση επισημαίνουν στη συνέντευξη Τύπου οι Γ.Χ.Σ. ενώ κρατούμενος εδώ και 17 μήνες σε κέντρο κράτησης σε μαρτυρία του αναφέρει “τώρα αρχίζω να έχω ψυχολογικά προβλήματα. Μετά από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν είμαστε πια καλά. Έχουμε χάσει την ελπίδα μας. Αρχίζω να έχω αϋπνία. Ήμουν 72 κιλά και τώρα έχω φτάσει τα 64. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε”
Η έλλειψη πληροφόρησης και επικοινωνίας με τον έξω κόσμο είναι παράγοντες που επιδεινώνουν την ήδη επιβαρυμένη ψυχολογική κατάσταση των υπό κράτηση μεταναστών και αιτούντων άσυλο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μεταναστών που έχουν πια χάσει κάθε επαφή με άλλα μέλη της οικογένειάς τους που βρίσκονται στις χώρες τους, πολλές από αυτές σε εμπόλεμη κατάσταση ή τρίτες οικονομικά χώρες. Μετανάστης κρατούμενος αναφέρει παραδειγματικά τα παρακάτω: “Είμαι κρατούμενος για περισσότερους από 9 μήνες. Το πρόβλημά μου είναι ότι έχουν περάσει 8 μήνες από την τελευταία φορά που κατάφερα να επικοινωνήσω με την οικογένειά μου στη χώρα μου. Δεν έχω χρήματα για να αγοράσω τηλεκάρτα. Ζήτησα από δύο ανθρώπους που έφυγαν από το κέντρο κράτησης να καλέσουν την οικογένειά μου για να τους πουν ότι είμαι καλά, αλλά δεν ξέρω αν κατάφεραν να τους βρουν.”.
Να σημειώσουμε ότι δεν επτρέπεται στους μετανάστες που βρίσκονται στα κεντρα κράτησης να έχουν μαζί τους το κινητό τους τηλέφωνο ενώ το ποσό για την αγορά και χρήση τηλεκάρτας για πολλούς είναι απαγορευτικό.
Δεν είναι σπάνιο για απελπισμένους μετανάστες να κάνουν απεργία πείνας, ή ακόμη και να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία ψυχιάτρου της ομάδας των Γ.Χ.Σ. που αναφέρει τα παρακάτω: “Η απογοήτευση και η αδυναμία να λύσουν τα προβλήματά τους, τους κάνει να αντιδρούν με ακραίο τρόπο. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι ανεβαίνουν στην ταράτσα και απειλούν να πηδήξουν κάτω. Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι αρχικά αυτοί οι άνθρωποι στην ταράτσα να φωνάζουν για να δείξουν τη μεγάλη απογοήτευσή τους και στη συνέχεια αυτόν τον ήχο τη στιγμή που το σώμα τους συνθλίβεται στο έδαφος… Θυμάμαι πολύ δυνατά αυτή την αίσθηση της αδικίας που τους βασανίζει. Όπως όταν μας λένε: «Δεν είμαστε εγκληματίες. Δεν πρέπει να είμαστε εδώ. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί είμαστε υπό κράτηση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε επίσημα έγγραφα.” ενώ συγκλονιστικές επίσης είναι οι πολυάριθμες μαρτυρίες των κρατούμενων μεταναστών για την αδιαφορία που δείχνουν πολλοί από τους αστυνομικούς στα κέντρα κράτησης. Αναφέρει μετανάστης, ετών 16 που βρίσκεται εννέα μήνες σε κράτηση τα παρακάτω: “Ένας που ήταν ήδη 12 μήνες σε κράτηση, την μέρα που ήταν να φύγει του είπαν ότι άλλαξε ο νόμος και θα κρατηθεί άλλους έξι μήνες. Αυτός τρελάθηκε, σταμάτησε να τρώει και έραψε το στόμα του. Οι αστυνομικοί δεν έδιναν σημασία για 2-3 μέρες. Όταν λιποθύμησε τον έβγαλαν έξω με χειροπέδες και με ένα μαχαίρι του «ξέραψαν» με το ζόρι το στόμα.” ενώ δεν λείπουν και οι περιπτώσεις εκφοβισμού για αποτροπή όσων έχουν εκφράσει την επιθυμία να αιτηθούν ασύλου: “Η αστυνομία έλεγε ότι όποιος κάνει αίτηση για άσυλο θα παραμείνει υπό κράτηση για 18 μήνες, ενώ όσοι δεν κάνουν θα αφεθούν ελεύθεροι νωρίτερα και γι’ αυτό αποφάσισα να μη ζητήσω άσυλο.” – Αγόρι, 16 ετών, από το Αφγανιστάν, 9 μήνες σε κράτηση.
Μια ιδιαίτερα πολυπληθής ομάδα είναι αυτή των ασυνόδευτων ανηλίκων, οι οποίοι κρατούνται μαζί με ενήλικες για μεγάλες χρονικές περιόδους. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των παρεμβάσεων των Γ.Χ.Σ. την περίοδο 2013-2014, εντόπισαν περισσότερους από 100 νέους ανθρώπους, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα είχαν λανθασμένα καταγραφεί ως ενήλικες. Αρκετοί από αυτούς είχαν έγγραφα από τη χώρα καταγωγής που αποδείκνυαν την ηλικία τους. Ωστόσο, αυτά δεν είχαν ληφθεί υπόψη από την αστυνομία.
“Πριν από μερικούς μήνες ζήτησα να με αφήσουν ελεύθερο γιατί είμαι ανήλικος. Πολλοί άνθρωποι που είναι μεγαλύτεροι από μένα έχουν ήδη αφεθεί ελεύθεροι. Το ζήτησα πολλές φορές, αλλά όλες τις φορές μου το αρνήθηκαν. Ήμουν εξαιρετικά ανήσυχος και σκεφτόμουν την οικογένειά μου, για την οποία δεν έχω καμία πληροφορία. Αφού δεν ήθελαν να με αφήσουν ελεύθερο, σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα για μένα να πηδήξω από τη στέγη απ’ότι να μείνω εδώ. Έσπασα τα πόδια μου. Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο και στη συνέχεια πίσω στο κέντρο κράτησης της Κομοτηνής. Ζούσα στο κρεβάτι μου με πόνους για δύο μήνες. Τώρα εξακολουθούν να με πονούν τα πόδια μου και όταν τρώω τα δόντια μου πονούν επίσης γιατί τα χτύπησα σε έναν τοίχο, όταν πήδηξα.” αναφέρει ένα ανήλικο αγόρι, 16 ετών που βρισκεται έξι μήνες υπό κράτηση
“Όταν η αστυνομία με συνέλαβε τους είπα ότι είμαι 16 χρονών, ότι είμαι μικρός και ότι εδώ φοβάμαι και αισθάνομαι πολύ άσχημα. Βρίσκομαι πλέον εννέα μήνες υπό κράτηση. Από τότε που έφτασα στην Ελλάδα έχω περάσει κι έχω δει απίστευτα πράγματα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω περάσει αυτά τα πράγματα. Προσπαθώ να διώξω τις άσχημες εικόνες. Προσπαθώ να διώξω αυτές τις εικόνες και τις σκέψεις και αυτή η προσπάθεια με αρρωσταίνει. Πολλές νύχτες έχω εφιάλτες. Θα ήθελα πολύ να διαβάσετε την ιστορία μου και να αναρωτηθείτε πώς ένα παιδί της ηλικίας μου, χωρίς να έχει κάνει καμία αμαρτία, κανένα έγκλημα, μπορεί να κρατηθεί στη φυλακή για τόσο πολύ καιρό. Δεν ξέρω τι φταίει: η μοίρα, η χώρα μου, οι αστυνομικοί; Εύχομαι κανείς ποτέ να μην βρεθεί σε αυτή τη θέση. Παρακαλώ σκεφθείτε μας …” λέει ένα άλλο ανήλικο αγόρι, επίσης 16 ετών, το οποίο την στιγμή καταγραφής της μαρτυρίας του διένυε ήδη τον ένατο μήνα κράτησής του.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αναφέρουν για το ζήτημα κράτησης ανηλίκων στη συνέντευξη τύπου “έχουμε εκφράσει την ανησυχία μας προς τις αρμόδιες Αρχές για την αδιαφορία ενός συστήματος που οδηγεί στο να κρατούνται ανήλικοι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, οι Αρχές δεν έχουν ακόμη ανταποκριθεί με ενέργειες που να εξασφαλίζουν την προστασία των ασυνόδευτων ανηλίκων, τη μη κράτησή τους, αλλά και την πρόσβασή τους σε ασφαλές κατάλυμα και στην εκπαίδευση.”
.«Τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα ευρωπαϊκά όργανα δεν γίνεται να συνεχίζουν να αποποιούνται το δικό τους μερίδιο ευθύνης», δηλώνει η Ιωάννα Κοτσιώνη, Υπεύθυνη για θέματα Μετανάστευσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. «Υπόλογες για τα δεινά που επιφέρουν στους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο, δεν μπορούν να θεωρηθούν αποκλειστικά οι χώρες πρώτης εισόδου μεταναστών, οι οποίες υπό την αυξημένη πίεση για περιορισμό της εισροή μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζουν ως μέτρο αποτροπής την κράτηση. Όλοι έχουν μερίδιο στην ευθύνη και τη ντροπή.»
—
“Είμαι στην Ελλάδα από το 2010. Από τη Σομαλία είχαμε φύγει με την οικογένειά μου νωρίτερα λόγω του πολέμου. Ζούσαμε στην Υεμένη. Όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος στην Υεμένη εγώ έφυγα και μέσω Σαουδικής Αραβίας και Ιράκ έφτασα στην Ελλάδα. Στην οικογένειά μου έχω να μιλήσω εδώ και τέσσερα χρόνια. Έχω χάσει τα ίχνη τους. Δεν ξέρω αν βρίσκονται ακόμα στην Υεμένη. Στην Ελλάδα δεν έχουν καμία ιδέα για το τι συμβαίνει στη Σομαλία. Η φυλή στην οποία ανήκω «ματώνει» 20 χρόνια τώρα.
Στην Ελλάδα η κατάστασή μου είναι απελπιστική. Στην Αθήνα κοιμόμουνα στα πάρκα και στο δρόμο. Για φαγητό πήγαινα στο συσσίτιο. Τώρα είμαι στη «φυλακή». Με πονάει το κεφάλι μου πολύ, τη νύχτα συνήθως. Όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ τη νύχτα αρχίζω να κλαίω. Δεν έχω καμιά ιδέα για το πού είναι οι δικοί μου. Δεν έχω καμία ιδέα τι θα μου συμβεί. Πριν λίγες μέρες έδωσα συνέντευξη για το άσυλο. Ο διερμηνέας ήταν για την αραβική γλώσσα και δεν τον καταλάβαινα καλά. Ρώτησα αν υπάρχει Σομαλός διερμηνέας και μου είπαν όχι.” αναφέρει άνδρας κρατούμενος στα κέντρα κράτησης, ετών 24.