Γράφει ο Νίκος Τζάρας
Αποτελούμε τμήματα , ή μεμονωμένα άτομα της αριστεράς που ηττήθηκε, σε μια μη ένδοξη ήττα καθώς δεν άφησε σοβαρά αποτυπώματα των ιχνών της στην διαδικασία για και προς τον σοσιαλισμό .
Μας αναλογεί ένα μέρος της ευθύνης για αυτό που έγινε χωρίς να το δούμε ή που δεν θέλαμε να το δούμε . Το μέρος της ευθύνης είναι ευθέως ανάλογο του μεγέθους κάθε τμήματος και του ειδικού βάρους και ρόλου του καθενός μας στο εγχείρημα ΣΥΡΙΖΑ.
Η ευθύνη αυτή «καταλογίστηκε» στις εκλογές που προηγήθηκαν στο εγχείρημα της ΛΑΕ στο οποίο συμμετέχουμε με το εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο είναι αναντίστοιχο με το μέγεθος της ευθύνης που επιζητούμε να αναλάβουμε. Της ευθύνης επανίδρυσης στην Ελλάδα και μάλιστα εκ νέου, της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Το πρώτο που θα μπορούσαμε να σκεφθούμε και οφείλουμε να σκεφθούμε είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αποκλειστικά με τον παλιό τρόπο και κυρίως με τον τρόπο του ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως σωστά αναφέρει η συντρόφισσα Ελένη Πορτάλιου: « δεν πρέπει, μπροστά στο φόβο του κενού, να κατασκευάσουμε μια καρικατούρα αριστερού φορέα ο οποίος συγκροτείται αυτοαναφορικά και με την ίδια τυπολογία του ΣΥΡΙΖΑ, για να συναντήσει την κοινωνία με μεσολαβητή τα ΜΜΕ και τις ομιλίες κεντρικών στελεχών. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να γεμίσουμε αστόχαστα το χάσμα της ήττας» .
Χρειάζεται να μην παραιτηθούμε ούτε από την κοινωνική δράση ούτε από την πολιτική και θεωρητική αναζήτηση, αλλά να το κάνουμε σε ένα καθεστώς ελευθερίας και οριζόντιας αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας ακόμα και τώρα που έχει χαθεί το έδαφος κάτω από τα πόδια μας.
Το αριστερό έδαφος που ξέραμε έχει, ούτως ή άλλως, τιναχθεί στον αέρα και η Ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να εμπιστευτεί εύκολα ,όταν θεωρεί ότι προδόθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ και συνειρμικά την Αριστερά , ένα νέο αριστερό φορέα που υπόσχεται μια νέα γη επαγγελίας, τώρα εκτός της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ η συγκρότηση ενός συνοπτικού πολιτικού σχεδίου με την συμμετοχή των λαϊκών τάξεων που να αποτυπώνει τις ανάγκες και τις δυνατότητες τους ,στον αντίποδα του «αριστερού» κυβερνητισμού που τον διαπερνά η λογική της ανάθεσης σε μια πεφωτισμένη πρωτοπορία που «δικαιώνεται» εσαεί ακόμα και σε καθεστώς ήττας .
Να σκεφτούμε ότι βρισκόμαστε στην φάση ανασυγκρότησης των ηττημένων δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και δεν διαφαίνεται άμεσα λύση στο πολιτικό πεδίο .
Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε την πολιτική πάλη και τους ταξικούς- κοινωνικούς αγώνες οι οποίοι πρέπει να ενταθούν και με την δική μας συμμετοχή. Η ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων , η οργανική σχέση του πολιτικού με το κοινωνικού τίθενται σε ημερήσια διάταξη και χρειάζεται να επικεντρωθούμε σε αυτό το στόχο όντας ανοιχτοί στην συνένωση δυνάμεων και όχι με εμμονή σε ιδέες και πρακτικές μεταξύ των οποίων και δικές μας που έχουν δοκιμαστεί και ηττήθηκαν ιστορικά.
Υπάρχουν υποδείγματα και παραδείγματα που μπορούν και μας κάνουν να ελπίζουμε ότι η ιστορία δεν σταματά με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά αναπτύσσεται και προάγεται μέσα από τους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και τέτοιοι βρίσκονται μπροστά μας (η συμμετοχή του απλού κόσμου στο προσφυγικό, η έμπρακτη αλληλεγγύη των κινημάτων στο περιθωριοποιημένο πλήθος , οι αγώνες κατά των ιδιωτικοποιήσεων των κόκκινων δανείων , η κατάληψη της ΒΙΟΜΕ κλπ) . Τα παραδείγματα αυτά δίνουν περιεχόμενο και επικαιροποιούν την ιδέα ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός, μέσα από την αλληλεγγύη την συμμετοχή και την αυτοδιαχείρηση.
Στα υποδείγματα και παραδείγματα του κόσμου της εργασίας που αντιδρά και αντιστέκεται « αχνοφέγγει η αριστερά του μέλλοντός μας γιατί εδώ αντιπαρατίθεται στον παγκοσμιοποιημένο άξενο κόσμο του κεφαλαίου ο δικός μας κοινός κόσμος,» (Αλαίν Μπαντιού).
Αυτή η κοινωνική ύλη της ταξικής πάλης και της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και στο περιθωριοποιημένο πλήθος δεν μας επιτρέπει να επαναλαμβάνουμε μηχανικά αυτά που κάναμε πάντα και αποδείχθηκαν σε μεγάλο βαθμό ατελέσφορα αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε αυτή την ιστορική φάση δεν είμαστε οι μετακλητοί της ιστορίας, αλλά αυτοί που θα αναμετρηθούν με τις ιστορίες τους με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήσουν ένα παράθυρο στο μέλλον παρά την απαισιοδοξία των σκέψεων που μας διακατέχουν, διατηρώντας την αισιοδοξία της βούλησης.
Υ.Γ Η αλήθεια είναι ότι το σημερινό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα έχει πολλές αντιφάσεις που οδηγούν σε καταστροφικές κρίσεις και ενδεχομένως θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις λαϊκών παρεμβάσεων τοπικά και παγκόσμια. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα είμαστε παρόντες στους αγώνες που έρχονται, στο πλάϊ των λαϊκών στρωμάτων και των νέων ανθρώπων και με την δέουσα απόσταση από τους τελευταίους. Είναι και ο μόνος τρόπος να παραμείνουμε με την σπονδυλική στήλη ορθή.