Σαν κεραυνός έπεσε η είδηση του θανάτου σου, γεμίζοντας με θλίψη και πόνο, που είναι δύσκολο κανείς να περιγράψει.
Θεωρώ επιτακτική ανάγκη, ως ελάχιστο φόρο τιμής να πω κάποια πράγματα για σένα, όπως σε βίωσα όλα αυτά τα χρόνια…
Σαν χθες θυμάμαι τη στιγμή που πρωτογνωριστήκαμε, τότε που ήμουνα ακόμη φοιτητής και πόσο εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο διδασκαλίας σου που ήταν κάτι διαφορετικό απ’ ότι ήξερα μέχρι τότε. Με δωρική απλότητα, με επιμονή και υπομονή και πάντα με χαμόγελο και θετική ενέργεια. Καθόμασταν επί ώρες σπίτι και με δίδασκες βήμα – βήμα τους σκοπούς, συνοδεύοντάς τους πάντοτε από τα ιστορικά στοιχεία του καθένα. Το κάθε μάθημα τελείωνε με μένα να έχω μάθει τουλάχιστον 2-3 σκοπούς και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και 5-6!!! Πράμα αδιανόητο στην κοινή μουσική διδασκαλία των ωδείων και των ψευτοδασκάλων που κάνουν με το ζόρι ένα 40λεπτο μάθημα.
Επίσης, ποτέ δε θα ξεχάσω τις τόσες ιστορίες από το πάλκο και την καλλιτεχνική ζωή εν γένει. Νάκλια συγκλονιστικά, αλλά και διδάχτηκα όπως τότε που συνάντησες το φύλακα που δραπέτευσε μαζί με τους 8 και στάθηκε μπροστά σου προσοχή, όταν έπαιζαν το «οι αστοί τρομάξανε» χωρίς να γνωρίζεις ότι ήταν ένας εκ των πρωταγωνιστών.
Ακόμη η γνωριμία σου με τον αγαπημένο σου Στέλιο Καζαντζίδη, που τους έπαιξε κάποια από τα τραγούδια του στο λαγούτο και σου τραγούδησε, σε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου όπως μου έλεγες. Ωστόσο, ακόμα και αυτός ο τιτάνας της μουσικής δάκρυσε και υποκλίθηκε μπροστά στο τραγούδι σου. Ένα τραγούδι που έβγαινε μέσα από την ψυχή σου και το «πονούσες» και το ‘νοιωθες όπως έλεγες. Ήταν κάτι μοναδικό που δεν το ‘χω ξανασυναντήσει στη ζωή μου, ένας συνδυασμός ψυχικού παφλασμού και σωματικής ανάτασης, καθώς έτριζε η σκηνή κάθε φορά που τραγουδούσες.
Δε θα μπορούσα να παραλείψω και τη ζυγιά σου με τον «γίγαντα» Χάρχαλη, τότε που ήσουν ακόμη έφηβος και ο γέροντας Ειρηναίος σε είχε προτείνει, διακρίνοντας το πλούσιο ταλέντο σου, να παίξεις στην τότε εκδήλωση. Ιστορίες πάμπολλες για να πρεμαζώξω σ’ ένα κείμενο.
Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Για μένα στάθηκες όχι μόνο ως δάσκαλος αλλά και σαν φίλος και πατέρας…
Στο πρόσωπο όλων των μαθητών σου έβλεπες την οικογένεια που δεν έκανες και κατέθετες την ψυχή σου, χωρίς αντάλλαγμα.
Πολλοί απ’ αυτούς που τους πήρες απ’ το μηδέν και τους έκανες καλλιτέχνες στάθηκαν αχάριστοι απέναντί σου και είτε διαλαλούσαν ότι ήταν αυτοδίδακτοι, είτε παρέλειπαν να σε αναφέρουν, αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι… Θα έπρεπε να σε είχαν σα στολίδι και όχι να σε παραγκωνίζουν όλα αυτά τα τελευταία χρόνια και ακόμη και στο χωριό σου την Κουκουνάρα να καλούνε άλλους να παίζουν στα γλέντια. Η αλήθεια είναι ότι έκανες κάτι που δεν είχε καταφέρει κανείς. Συνεργάστηκες με τα ξαθέρια των καλλιτεχνών όχι μόνο στη Δυτική αλλά και στην Ανατολική Κρήτη και μύησες πολλούς λυράρηδες στα συρτά και στην ασύλια Κρητική μουσική.
Όλοι σε θαύμαζαν γι’ αυτό και ακόμη και ο Ψαρογιώργης ερχόταν φέρνοντας τα κοπέλια του από το Ηράκλειο για να διδάξει τον ίδιο και αυτά τη γνήσια κρητική μουσική. Ευχαριστώ για όλα όσα με δίδαξες τόσο στη μουσική αλλά και για τη ζωή.
Εκεί ψηλά στον Παράδεισο σε περιμένουν να γλεντήσετε όπως παλιά, όλοι οι φίλοι και συνεργάτες, ο Χάρχαλης, ο Μαύρος, ο Ναύτης, ο Κουνέλης, ο Τζιμάκης, ο Μουντάκης, ο Σκορδαλός, ο Κλάδος, ο Ροδάμανθος, ο Ψαρονίκος, οι Κουτσουρέληδες κ.α.
Καλό ταξίδι Δάσκαλε!!!
Η πένα, το λαγούτο σου, το ήθος και η πρεπιά σου,
αθάνατο αφήκανε στην Κρήτη τ’ όνομά σου
;;;;γιές και γλέντια απ’ καμες να γίνουν δεν μπορούνε
γι’ αυτό φίλοι μα και οχτροί δάσκαλο σε καλούνε
Ο μαθητής σου,
Στέφανος Λυραντωνάκης