Σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση της Ν.Δ για την αντιλαϊκή πολιτική της, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ για τα κυβερνητικά του πεπραγμένα ασκεί η Π.Γ. της ΛΑΕ. Τάσσεται υπέρ μετώπου της ευρύτερης αριστεράς. Κάνει και την αυτοκριτική της για την αδυναμία να διαμορφώσει έναν εναλλακτικό πόλο για τις εκτός ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεων, καθώς, όπως λέει, δεν υπήρξε αποσαφήνιση της φυσιογνωμίας της.
Η ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας
Μετά τις εκλογές το πολιτικό σκηνικό έχει σταθεροποιηθεί, ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά σε επιθετικά νεοφιλελεύθερα μέτρα. Βασικές πλευρές της στρατηγικής της είναι η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και η παραχώρηση πλήρους ασυδοσίας στις ιδιωτικές επενδύσεις με την άρση κάθε ρυθμιστικού προστατευτικού πλαισίου, αλλά και η καθήλωση των εργατικών μισθών μέσα από την περαιτέρω εκθεμελίωση των εργατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, προχωρά σε μέτρα μακροπρόθεσμης σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος και στεγανοποίησής του από την έκφραση των λαϊκών συμφερόντων (εκλογικός νόμος, επιτελικό κράτος, αναδιάρθρωση στην αυτοδιοίκηση κ.λπ.).
Η κυβερνητική πολιτική χαρακτηρίζεται επίσης από την όξυνση του κρατικού αυταρχισμού και της καταστολής. Από τη μία πλευρά, θέλουν να διαμορφώσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας απέναντι στην έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Από την άλλη, δεδομένου ότι η πολιτική τους δεν εμπεριέχει καμία παραχώρηση στις λαϊκές τάξεις, επιδιώκουν να συσπειρώσουν το κοινωνικό τους μπλοκ γύρω από το ιδεολόγημα του «νόμου, της τάξης και της ασφάλειας».
Σημαντικό στοιχείο είναι οι αναδιαρθρώσεις στην παιδεία και το χτύπημα του νεολαιίστικου και φοιτητικού κινήματος. Τα μέτρα που προωθούνται έχουν κυρίως πειθαρχικό χαρακτήρα και στόχο την αποδυνάμωση του κινήματος της νεολαίας, αφού η αστική τάξη έχει επίγνωση ότι οι αγώνες της νεολαίας έχουν αποτελέσει παράγοντα αποσταθεροποίησης και φθοράς των κυβερνητικών πολιτικών, με ευρύτερη κοινωνική αντανάκλαση.
Η πολιτική στρατηγική της Ν.Δ. υποστηρίζεται από το σύνολο της αστικής τάξης και των μηχανισμών της, που επιδιώκουν να πάρουν μία συνολικότερη ρεβάνς από το λαϊκό κίνημα.
Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να σταθεροποιείται ως ο δεύτερος, «προοδευτικός πόλος» του πολιτικού σκηνικού. Δεν μπορεί ούτε θέλει να αποτελέσει αντιπολίτευση στην πολιτική της Ν.Δ. Η μνημονιακή πολιτική που άσκησε, η ταύτισή του με τις επιδιώξεις της ΕΕ και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, του στερούν κάθε αξιοπιστία. Όμως, παράλληλα, κατόρθωσε να εγκλωβίσει μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων στη λογική του μικρότερου κακού. Επομένως, απαιτείται σοβαρή και επίμονη προσπάθεια στην εκλογική του βάση για να οριοθετηθεί η πολιτική του επιρροή.
Η ΛΑΕ ηττήθηκε και στις βουλευτικές εκλογές και στις ευρωεκλογές. Συμπιέστηκε εκλογικά ασφυκτικά από την κυριαρχία του δικομματικού διλήμματος και από τη στρατηγική του φόβου «Τσίπρας ή Μητσοτάκης», στην οποία επένδυσε εκλογικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπόρεσε να εμπνεύσει το λαό για ένα άλλο δρόμο ανατροπής και ρήξης, παρά την αξιόλογη αγωνιστική προσπάθειά της επί 4 χρόνια. Αυτό οφείλεται και στο φόβο, που καλλιεργήθηκε από τις κυρίαρχες συστημικές δυνάμεις στα λαϊκά στρώματα, απέναντι σε πολιτικές που προκαλούν συγκρούσεις και ανατροπές.
Υπήρξαν, όμως, και πολλοί υποκειμενικοί παράγοντες, που αφορούν την ίδια τη ΛΑΕ, και την οδήγησαν στην εκλογική ήττα.
Η ΛΑΕ είχε σοβαρά προβλήματα αποσαφήνισης πολιτικής ταυτότητας και φυσιογνωμίας, δημόσιας εικόνας, προσανατολισμού της τακτικής της, συσπείρωσης και συνοχής των δυνάμεών της. Ο δημόσιος λόγος της ήταν μη αποτελεσματικός, συχνά μόνο καταγγελτικός και μονόπλευρος, χωρίς ολοκληρωμένη διατύπωση εναλλακτικών προτάσεών μας.
Ενώ το ακροατήριό μας, από το 2015 και μετά, ήταν βασικά οι δυσαρεστημένοι και αποστασιοποιημένοι από το ΣΥΡΙΖΑ, δεν διευκολύναμε την προσέλκυσή τους σ’ εμάς. Χάσαμε την ικανότητα να ασκούμε μαζική – συσπειρωτική πολιτική. Πολλές φορές κυριάρχησε στο δημόσιο λόγο και στις πρακτικές μας ο σεχταρισμός και κυρίως η ψευδαίσθηση περί επικείμενης κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ και του δικομματισμού, που στρέβλωναν την δουλειά μας, η οποία έπρεπε να προσανατολιστεί σε πιο δομημένη και επίμονη πολιτική, οργανωτική και κινηματική παρέμβαση. Στο μέτωπο του αντιιμπεριαλισμού δεν μπορέσαμε να συνδυάσουμε την προβολή των θέσεων μας με την αναγκαία ένταση της αντιπαράθεσης με τον εθνικιστικό χώρο, που δρούσε με στόχο τη συγκρότηση ακροδεξιού πολιτικού ρεύματος.
Η ανυπότακτη Αριστερά στο σύνολό της συμπιέστηκε εκλογικά. Συνολικά εμφανίζεται μια συντηρητική μετατόπιση της εκλογικής συμπεριφοράς των πολιτών. Το ΚΚΕ παραμένει στάσιμο ή και οριακά μειωμένο εκλογικά και περιχαρακωμένο από τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχε κι αυτή σοβαρή εκλογική συρρίκνωση και συνεχίζει να αρνείται την ενότητα μέσα στην αριστερά και στο μαζικό κίνημα.
Με την ψευδαίσθηση που δημιούργησε το πολιτικοεκδοτικό κατεστημένο μετά τον Αύγουστο του 2018 ότι η Ελλάδα βγήκε από τα μνημόνια και μπροστά στον κίνδυνο να επανέλθει η ΝΔ, το μεγαλύτερο τμήμα των αριστερών πολιτών επέλεξε να επιστρέψει την ψήφο του στον ΣΥΡΙΖΑ ή την ανώδυνη κριτική του ΜΕΡΑ25, ή να παραμείνει στο άκυρο – λευκό – αποχή ως μορφή μιας – αδιέξοδης τελικά – διαμαρτυρίας.
Με βάση τα παραπάνω, σε συνδυασμό, κυρίως, με την αγωνιστική άπνοια που υπήρχε στο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, το λαϊκό ακροατήριο, που απευθυνόταν η πρόταση της ΛΑΕ και των άλλων δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς περιορίστηκε δραματικά.
Μεγάλη επίδραση είχε στη συνείδηση λαϊκών στρωμάτων η δεκάχρονη λεηλασία τους, η απογοήτευσή τους από την στάση του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε σε παθητικότητα και σε προσαρμογή των προσδοκιών τους στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο.
Η ΛΑΕ και οι άλλες αριστερές δυνάμεις πλήρωσαν πολιτικά τις μνημονιακές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, που τις προωθούσε στο όνομα μίας δήθεν Αριστερής κυβέρνησης, συκοφαντώντας έτσι το σύνολο της Αριστεράς. Επίσης, πλήρωσαν εκλογικά την πολυδιάσπαση των αριστερών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, που έδινε το άλλοθι σε πολλούς ταλαντευόμενους ψηφοφόρους να αποδεχτούν τα δικομματικά διλήμματα και να ψηφίσουν πιο εύκολα το ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι απαραίτητη η συστηματική προσπάθεια για την επανεμφάνιση λαϊκών αντιστάσεων, αλλά και για την συγκρότηση ενός ευρύτερου χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Μας χρειάζεται μία αριστερά, που δεν θα ακολουθεί βραδυπορώντας ένα παγκόσμιο καπιταλισμό, που παρά τις κρίσεις του εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Μία επαναθεμελιωμένη, με σύγχρονους όρους, Αριστερά, που να γίνει εκ νέου απειλητική για το καπιταλιστικό σύστημα με νέο ανατρεπτικό πολιτικό σχέδιο και πειστική εναλλακτική πρόταση.
Η ΛΑΕ έχει ως στόχο να συμβάλλει με όλες τις δυνάμεις της στην συγκρότηση ενός νέου πολύ ευρύτερου πολιτικού σχήματος – χώρου – μετώπου της αριστεράς, ώστε να καλυφτεί το πολιτικό κενό, που υπάρχει στο χώρο της σύγχρονης, Ριζοσπαστικής, Αριστεράς, ύστερα μάλιστα από την ακόμη μεγαλύτερη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά. Αυτό μπορεί να γίνει με τη συσπείρωση, με βάση κοινό μεταβατικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα, όλων των δυνάμεων οργανωμένων ή ανένταχτων που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντάς του κριτική από τα αριστερά, και δεν εκπροσωπούνται σε κοινοβουλευτικά κόμματα, άλλων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς, αγωνιστών από τα κινήματα, την τέχνη τον πολιτισμό και τη διανόηση.
Η δημιουργία ενός μόνιμου χώρου διαλόγου και κοινής δράσης της αριστεράς και ανοιχτές διαδικασίες – συζητήσεις σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο θα συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση. Η ΛΑΕ θα συμμετέχει και θα συμβάλλει σε πρωτοβουλίες συγκρότησης χώρου διαλόγου της ριζοσπαστικής αριστεράς με τα χαρακτηριστικά αυτά.
Παράλληλα, θα συμβάλλουμε στην ανάπτυξη των κοινωνικών αγώνων για την απόκρουση των εφαρμοζόμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όχι μόνο γιατί έτσι μπορούμε να υπερασπίσουμε αποτελεσματικότερα τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά και γιατί μόνο μέσα από αυτούς μπορεί να προκύψει νέα ριζοσπαστικοποίηση με αριστερό, προοδευτικό πρόσημο και νέες ευκαιρίες αναγέννησης της Αριστεράς.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαία η ενίσχυση κοινής δράσης με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο κίνημα της νεολαίας και στ’ άλλα κοινωνικά κινήματα.
Η ΛΑΕ θα παρέμβει στα βασικά κοινωνικά μέτωπα της περιόδου: ενάντια στον κυβερνητικό αυταρχισμό και στην αστυνομική καταστολή, στη νέα κατεδάφιση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του ενεργειακού πλούτου, τη διάλυση των κοινωνικών υποδομών, την ιδιωτικοποίηση διαχείρισης των απορριμμάτων και της ύδρευσης, τις fast track επενδύσεις. Στο μέτωπο της εκπαίδευσης, στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις της φοιτητικής και σπουδάζουσας νεολαίας. Για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, των ελεύθερων δημόσιων χώρων, ενάντια στις εξορύξεις, την εγκληματική διαχείριση των αποβλήτων, τις αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές. Για την υπεράσπιση των λαϊκών νοικοκυριών, ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας και στις αποκοπές ηλεκτρικού ρεύματος. Για την στήριξη των ανέργων και την αντιμετώπιση της ανεργίας, για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις. Για τη συγκρότηση ενός μαζικού και ενωτικού αντιπολεμικού κινήματος με αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, ενάντια στον πόλεμο, στο ΝΑΤΟ και τον Αμερικανικό ιμπεριαλισμό, για την απεμπλοκή της Ελλάδας από τον επιθετικό άξονα συνεργασίας της με Ισραήλ-Αίγυπτο, για την απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων από τη χώρα. Για αλληλεγγύη με ταξικά χαρακτηριστικά στους πρόσφυγες και μετανάστες.
Για να μπορέσει η ΛΑΕ να προωθήσει αποτελεσματικά την παρέμβασή της είναι απαραίτητη η ανασυγκρότησή της. Με την επανεκκίνηση των διαδικασιών των ΠΕ. Με την έναρξη βαθιάς ουσιαστικής συζήτησης για τον απολογισμό της πολιτικής της από το 2015 και μετά, αλλά, κυρίως για την επόμενη μέρα της ριζοσπαστικής αριστεράς και του κοινωνικού κινήματος. Με την διεξαγωγή Πανελλαδικής συνάντησης, που θα συγκεφαλαιώσει την πολιτική συζήτηση.
