Οι εικόνες που εκτυλίχθηκαν το μεσημέρι της Δευτέρας στον αερολιμένα των Χανίων δεν είναι απλώς σκηνές από ένα αστυνομικό δελτίο. Το αναποδογυρισμένο περιπολικό, η ατμόσφαιρα που πνίγηκε στα χημικά και οι πέτρες που εκτοξεύτηκαν δεν αποτελούν πράξεις ενός «τυφλού» όχλου, αλλά η κραυγή ενός κλάδου που βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Η ένταση στα Χανιά είναι το σύμπτωμα μιας βαριάς ασθένειας που κατατρώει την ελληνική κοινωνία: της οικονομικής ασφυξίας που γεννά η δυσανάλογη φορολόγηση σε μια χώρα μισθών πείνας.

Η απόφαση της πλειοψηφίας του Κτηνοτροφικού Συλλόγου να απορρίψει την πρόταση για συμβολικό αποκλεισμό και να προχωρήσει σε «σκληρό» αποκλεισμό επ’ αόριστον, δείχνει ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Οι παραγωγοί της Κρήτης, όπως και της υπόλοιπης Ελλάδας, δεν βγαίνουν στους δρόμους από χόμπι. Βγαίνουν γιατί η εξίσωση της επιβίωσης δεν βγαίνει πια.

Το κράτος επέλεξε να απαντήσει στην οργή με τα ΜΑΤ, τις χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα χημικά. Ωστόσο, η πραγματική βία που υφίστανται οι πολίτες –και εν προκειμένω οι αγροτοκτηνοτρόφοι– είναι οικονομική.

Ζούμε σε μια χώρα όπου οι οικονομικές αρχές πανηγυρίζουν για δημοσιονομικούς στόχους, την ώρα που η πραγματική οικονομία στενάζει. Η Ελλάδα έχει παγιωθεί ως μια χώρα με μισθούς Βαλκανίων και τιμές Βρυξελλών (ή και υψηλότερες). Το κόστος παραγωγής στον πρωτογενή τομέα έχει εκτοξευθεί, όχι μόνο λόγω διεθνών συγκυριών.

Ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης στα καύσιμα, ο υψηλός ΦΠΑ στις εισροές, οι ασφαλιστικές εισφορές και η έμμεση φορολογία δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Πώς μπορεί ένας κτηνοτρόφος να είναι ανταγωνιστικός ή έστω βιώσιμος, όταν το κράτος λειτουργεί ως «συνέταιρος» που παίρνει τη μερίδα του λέοντος χωρίς να προσφέρει ανταποδοτικά ούτε τις βασικές υποδομές;

Οι αγρότες καλούνται να πληρώσουν πανάκριβο ρεύμα, πανάκριβες ζωοτροφές και πετρέλαιο, ενώ οι τιμές που λαμβάνουν για τα προϊόντα τους συχνά δεν καλύπτουν ούτε το κόστος. Την ίδια ώρα, ο πολίτης στο σούπερ μάρκετ πληρώνει «χρυσάφι» τα ίδια προϊόντα. Ποιος κερδίζει; Σίγουρα όχι ο παραγωγός, σίγουρα όχι ο καταναλωτής. Κερδίζουν οι μεσάζοντες και τα κρατικά ταμεία μέσω του ΦΠΑ στις αυξημένες τιμές.

Η εικόνα του αποκλεισμένου αεροδρομίου και των συγκρούσεων είναι μια ήττα για την πολιτεία. Η λύση δεν θα έρθει με την αστυνομική βία, ούτε με την ποινικοποίηση των αγώνων. Απαιτείται άμεση αλλαγή του οικονομικού μείγματος:

1. Θεσμοθέτηση πραγματικού αφορολόγητου πετρελαίου για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής.

2. Δραστική μείωση του ΦΠΑ στα βασικά είδη διατροφής και στα αγροτικά εφόδια. Δεν νοείται σε περίοδο πληθωριστικής κρίσης το κράτος να κερδοσκοπεί μέσω των φόρων.

3. Πλαφόν στην κερδοφορία των μεσαζόντων και έλεγχος της αγοράς, ώστε η τιμή από το χωράφι στο ράφι να μην πενταπλασιάζεται.

4. Ουσιαστικές αποζημιώσεις και ενισχύσεις, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, που στερούν τη ρευστότητα από τους παραγωγούς.

Όσο οι οικονομικές αρχές αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και επιμένουν στη φορολογική αφαιμαξη, τόσο οι εικόνες του αεροδρομίου στα Χανιά θα γίνονται η νέα κανονικότητα. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο εμπαιγμό.