Μήπως ειναι καλύτερα οι άνθρωποι να βρίσκονται έξω από τα σπίτια τους και να κοινωνικοποιούνται από το να κάνουν το ίδιο μέσα σε κλειστούς χώρους;

Το γεγονός ότι κάποιος δε μπορεί νόμιμα να κάνει κάτι δε σημαίνει ότι δε μπορεί να το κάνει καθόλου.

Εν μέσω πανδημίας οι απαγορεύσεις πολλαπλασιάστηκαν και στον πυρήνα των απαγορεύσεων βρίσκονται δραστηριότητες που βασίζονται στις κοινωνικές συναναστροφές που περίπου ποινικοποιήθηκαν.

Οι συναθροίσεις ανθρώπων απαγορεύτηκαν. Το δικαιωμα στις διαδηλώσεις περιορίστηκε, το δικαίωμα στη λατρεία του θεού περιορίστηκε. Όμως περιορίστηκαν και δραστηριότητες που σχετίζονται με την ψυχαγωγία των ανθρώπων. Απαγορεύτηκε η λειτουργία των σινεμά και των θεάτρων, των καφέ, των μπαρ και των εστιατοριών.

Αν κάτι μας έχει διδάξει η ιστορία είναι ότι η απαγόρευση δε σημαίνει ότι παύει κάτι να υπάρχει. Απλά μπορεί να συνεχίζει ως παράνομο. Αυτό ήταν που συνέβη το 1920 με την επιβολή της ποταπαγόρευσης. Το αλκόολ κηρύχθηκε παράνομο, ομως δε σταμάτησε η κατανάλωσή του. Αντιθέτως, αυξήθηκε κατακόρυφα. Σύμφωνα με μετρήσεις των ασφαλιστικών εταιρειών η αύξηση έφτασε το 300%.

Τώρα, δε λέμε ότι κινδυνεύουμε πολλές από αυτές τις καθημερινές δραστηριότητες των ανθρώπων που έχουν απαγορευτεί λόγω πανδημίας να περάσουν υπό τον έλεγχο κάποιας ιδιότυπης μαφίας, όμως ήδη αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι πολλές από τις απαγορευμένες δραστηριότητες συνεχιζουν να συντελούνται μέσα στην παρανομία και έτσι διχως καμία δυνατότητα ελέγχου.

Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην περίπτωση εστιατοριων όπως στη Θεσσαλονίκη που συνεχίζουν να λειτουργούν παράνομα για τους πολύ καλούς τους πελάτες με πανάκριβες τιμές – εφόσον πλέον η υπηρεσία που προσφερουν είναι παράνομη – αλλά και για όσα συμβαίνουν δίχως ξεκάθαρο στόχο το κέρδος αλλά απλά για την κάλυψη της ανάγκης για ανθρώπινη επαφή.

Η απαγόρευση και τα παράλογα πρόστιμα σε ανθρώπους που απλά στέκουν στο δρόμο και πίνουν το ποτό τους δεν καταφέρνει να οδηγήσει τους ανθρώπους πίσω στα σπίτια τους αλλά να συνεχίσουν αυτό που κάνουν κρυφά, δηλαδή, στην παρανομία. Και στα Χανιά έχει γίνει πλέον μόδα και οι νέοι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε σπίτια όπου αυτο που τους έχει απαγορευτεί να κάνουν έξω το κάνουν μέσα στην ασφάλεια των σπιτιών. Τι τους έχει απαγορευτεί. Μα να συνωστίζονται με άλλους ανθρώπους.

Με αυτά και με αυτά, αυτό που θέλουμε να πούμε είναι το εξής. Μήπως ειναι καλύτερα οι άνθρωποι να βρίσκονται έξω από τα σπίτια τους και να κοινωνικοποιούνται με μέτρα ασφαλείας και με όρια, από το να κάνουν το ίδιο μέσα σε κλειστούς χώρους και χωρίς κανένα μέτρο; Μήπως αντί να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει; Μήπως αντί να ποινικοποιούμε την ανθρώπινη ανάγκη για επαφή να βρίσκουμε τρόπους ώστε αυτή η επαφή να μην έχει το κόστος που μπορεί να έχει όταν συμβαινει σε κλειστούς χώρους εν μέσω πανδημίας;