Η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία είναι σε εξέλιξη. Φυσικά ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, αποτελέσματα κοινωνικών αγώνων, το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, εν τέλει το δικαίωμα στην ευτυχή ύπαρξη, όλα θυσία στο βωμό της συγκράτησης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, στο βωμό της επίλυσης της κρίσης υπερπαραγωγής που μετεξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση.

Το περιμέναμε. Το περίμεναν κι αυτοί. Της κυρίας Lagarde της ξέφυγε το καλοκαίρι και είπε ότι στο πλεόνασμα της Γερμανίας οφείλεται το χρέος του Νότου. Η κρίση, δομική κατηγορία του συστήματος, προκύπτει από τις αντιφατικές διεργασίες λειτουργίας του. Δομική κατηγορία ενός συστήματος ανθρωποβόρου που όσο γερνάει τόσο πιο καταστροφικό γίνεται.

Ο κόσμος της εργασίας είναι αυτή τη στιγμή σε φάση στατικής ανοργάνωτης άμυνας, υφιστάμενος συνεχείς ήττες. Το μέγα πλήθος «δειλό και άβουλο αντάμα» δέχεται τα κτυπήματα με υπόκωφα μουγκρητά. Η κοινωνία σιγοβράζει αλλά δε κοχλάζει, δε φουσκώνει να πετάξει το καπάκι. Η πιο μεγάλη νίκη του κεφαλαίου είναι στο ιδεολογικό επίπεδο. Ο ατομικισμός, η αδιαφορία, η κοινωνική κατάθλιψη συντελούν ούτως ώστε η μέχρι στιγμής αντίδραση του κόσμου να εκπλήσσει και αυτούς του ίδιους τους κρατούντες για την υποτονικότητά της.

Τι να κάνουμε;
Η απάντηση είναι απλή: να σηκωθούμε από τον καναπέ και την τηλεόραση, να περάσουμε από την κοινωνία του θεάματος στην πραγματική ζωή, να πάμε να βρούμε τους γείτονες που συν-εξανδραποδίζονται. Σε στοιχειακό επίπεδο, από το χωριό και τη γειτονιά, σε πιο προχωρημένο, συμμετέχοντας σε κάθε μορφή συλλογικής δράσης που αναπτύσσεται: συζητήσεις, απεργίες, διαδηλώσεις, δράσεις αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης, δράσεις αυτοάμυνας και αυτοοργάνωσης. Να κάνουμε τον υπόκωφο μυκηθμό του ραπιζόμενου ζώου, φωνή οργής και εξέγερσης.

Στις 19 Οκτώβρη πραγματοποιείται γενική απεργία. Πολλά έχουμε να σούρουμε και στην ΓΕΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ και στους λοιπούς που με τις εκτονωτικές πρακτικές τους έχουν συμβάλει τα μέγιστα στην απομαζικοποίηση των κινημάτων. Όμως ο αποστεωμένος εργατοπατερισμός δεν πρέπει να μας αποτρέπει από το να συμμετέχουμε με τις δικές μας φωνές, με τις δικές μας προτάσεις, με κριτική εποικοδομητική και εξεγερσιακή φαντασία. Μέσα από τη μαζικοποίηση της πάλης των παλιών και νέων συλλογικοτήτων μπορούμε να ελπίζουμε στην ανάσχεση της επίθεσης του κεφαλαίου. Το διακύβευμα είναι μεγάλο. Οι μέχρι τώρα ήττες του κόσμου της εργασίας θα φαίνονται πταίσματα σε σχέση με αυτό που έρχεται, αν η επίλυση της κρίσης συντελεστεί σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία προς όφελος των αφεντικών, θα σημαίνει κινεζοποίηση του επιπέδου ζωής των εργαζομένων, και όχι μόνο της Ελλάδας βέβαια.

Ας παλέψουμε λοιπόν για την επίλυση της κρίσης προς όφελος της εργασίας. Όλοι στους δρόμους από τις 19 Οκτωβρίου και όσο χρειαστεί για να πετύχουμε:

• Στάση πληρωμής του χρέους
• Κρατικοποίηση και ενοποίηση όλων των τραπεζών
• Άρση των μέτρων του μεσοπρόθεσμου
• Δραστική αύξηση της φορολόγησης στο κεφάλαιο και στην εκκλησιαστική περιουσία.

Όλοι στους δρόμους για να οργανώσουμε και να εντείνουμε την οικονομική ανυπακοή, να οργανώσουμε μηχανισμούς αλληλοϋποστήριξης για τα ήδη πάμπολλα θύματα της κρίσης.

Πρωτοβουλία για την Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
στο Δήμο Καντάνου-Σελίνου

Ανοιχτή Συνέλευση από Χωριά Βορειοδυτικής