Του Περικλή Κοροβέση
Συνήθως, όταν μιλάμε για φασισμό και ναζισμό, αναφερόμαστε περισσότερο στις γενοκτονίες, τα ολοκαυτώματα, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενικά στον εγκληματικό αντιανθρωπισμό τους και λιγότερο ή καθόλου στην οικονομική πολιτική τους. Αλήθεια, πώς θα ήταν σήμερα η Ευρώπη αν είχε νικήσει ο Χίτλερ και είχε εγκαθιδρύσει την αυτοκρατορία του; Σε τι θα διέφερε η χιτλερική οικονομία για την Ευρώπη από την πολιτική της Μέρκελ;
Ο έγκυρος και αγαπητός ιστορικός στην Ελλάδα, Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη» (εκδ. «Αλεξάνδρεια», 2009) μελετά σε βάθος τα οικονομικά σχέδια του Χίτλερ για τη μεταπολεμική Ευρώπη.
Η Γερμανία σε σχέση με τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες ενοποιήθηκε αργά. Από το 1871 μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέκτησε Ναμίμπια, Τανζανία, Τόγκο, Καμερούν, Νέα Γουινέα και κάποια νησιά στον Ειρηνικό Ωκεανό. Με την καταστροφική ήττα της, η Γερμανία, το 1918, χάνει όλες τις αποικίες της, που τις παίρνουν λάφυρο οι νικητές.
Ο Γερμανικός Εθνικισμός ταπεινώνεται και αναδιπλώνεται μέσα από το ναζιστικό κόμμα. Το παλιό όραμα για μια παγκόσμια κυριαρχία «τσιμεντάρει» την ιδεολογία του ναζιστικού ρατσισμού και εμπεδώνει τη θεωρία της ανώτερης φυλής.
Σε πρώτο πλάνο ήταν η κατάκτηση της Ευρώπης και της ΕΣΣΔ, που θα καθιστούσε τη Γερμανία τρίτη παγκόσμια δύναμη μετά τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Και από αυτήν τη θέση θα μπορούσε να εξολοθρεύει τις αντίπαλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και την πρώτη χρονιά του πολέμου ο ναζισμός θριαμβεύει εύκολα. Κατακτά Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία, Νορβηγία. Τα ναζιστικά στρατεύματα προελαύνουν ανατολικά και σαρώνουν Ουκρανία, Λευκορωσία, Βαλτικές Χώρες. Τα Βαλκάνια βρίσκονται σε πλήρη έλεγχο. Ανοιχτό ήταν μόνο το μέτωπο της Ρωσίας.
Η οικονομική πολιτική προς Ανατολάς ήταν διαφορετική από την προς Δυσμάς. Οι Σλάβοι, ως κατώτερη φυλή, έπρεπε να μειωθούν κατά 30 έως 45 εκατομμύρια και έπρεπε να πεθάνουν από πείνα και αρρώστιες (συνταγή που είχε εφαρμοστεί στις αποικίες).
Στην Πολωνία εξαφάνισαν τη διανόηση της χώρας με εκτελέσεις και εκτόπισαν εκατοντάδες χιλιάδες Πολωνούς, παίρνοντας τα χωράφια τους, τις περιουσίες τους, τα εργοστάσιά τους και δίνοντάς τα σε Γερμανούς ναζί. Οι πελατειακές σχέσεις δεν είναι ελληνική ανακάλυψη. Κάθε κόμμα εξουσίας πρέπει να διορίζει (και η ΔΗΜΑΡ το κατάλαβε με την πρώτη).
Στη Δύση τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Επρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να ενοποιηθούν οι βιομηχανίες της Ευρώπης, κάτω από τη χιτλερική Γερμανία, για να κυριαρχήσουν παγκοσμίως. Το έργο αυτό ανέλαβε ένας νεαρός οικονομολόγος ονόματι Λούντβιχ Ερχαρντ, ο οποίος δημιούργησε ένα επιτελείο από διαπρεπείς ναζί οικονομολόγους.
Η ήττα των ναζί δεν επέτρεψε την υλοποίηση του σχεδίου για τη «Νέα Τάξη στην Ευρώπη». Αλλά οι οικονομολόγοι επέζησαν. Ο Ερχαρντ έγινε καγκελάριος της μεταπολεμικής Γερμανίας και ο Γκέσνερ, με δεδηλωμένο ναζιστικό παρελθόν, έγινε ο μακροβιότερος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας. Κράτησε το αξίωμά του κάτι λιγότερο από είκοσι χρόνια.
Το 2003, η Γερμανία αναδεικνύεται πρώτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο και αφήνει πίσω ΗΠΑ και Κίνα. Η αγορά των 500 εκατομμυρίων Ευρωπαίων απορροφά το 60% των γερμανικών προϊόντων.
Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Η νικημένη και κατεστραμμένη Γερμανία να ηγεμονεύει στην παγκόσμια οικονομία και η νικήτρια Ελλάδα να μετατρέπεται ταχύτατα σε Ναμίμπια και Τανζανία! Και εδώ ας θυμηθούμε τον Χορτχάικερ που επιμένει: «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ναζισμό, αν προηγουμένως δεν μιλήσουμε για καπιταλισμό».
Οι νικήτριες δυνάμεις των Συμμάχων διασπάστηκαν (αν ποτέ ήταν ενωμένες σε κάποιο αντιναζιστικό μέτωπο). Η νέα υπερδύναμη που αναδεικνύεται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η ΕΣΣΔ και όχι το Γ΄ Ράιχ που υπολόγιζε ο Χίτλερ.
Και αρχίζει ο Ψυχρός Πόλεμος. Η Γερμανία ξεπλένεται ταχύτατα από το ναζιστικό παρελθόν της και τα παλιά στελέχη του ναζιστικού κόμματος γίνονται θιασώτες του Ελεύθερου Κόσμου (μέχρι και ο πάπας Βενέδικτος ήταν ναζί στρατιώτης που υπηρετούσε στην αντιαεροπορική άμυνα, καταρρίπτοντας αεροπλάνα των Συμμάχων).
Ο καπιταλισμός μπορεί να δημιουργεί καταστρεπτικούς πολέμους, πιστεύοντας πως έτσι θα εξουδετερώσει έναν ανταγωνιστή του, αλλά δεν πολεμάει ποτέ εναντίον του εαυτού του. Ξέρει να προσαρμόζεται, να υποχωρεί και να αντεπιτίθεται.
Η Ευρώπη του Χίτλερ με την Ευρώπη της Μέρκελ διαφέρουν στα μέσα. Ο,τι δεν μπόρεσε να κάνει ο Χίτλερ με τα τανκς και τα στούκας το κάνει η Μέρκελ με έναν αναίμακτο οικονομικό πόλεμο. Οι συνέπειες είναι ίδιες. Χώρες εξαφανίζονται, όπως σε Νότια και Ανατολική Ευρώπη, με κοιμισμένους λαούς που ψηφίζουν την καταστροφή τους.
perkor29@gmail.com
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών