Του Αλέξανδρου Ζέρβα
Το γύρο των κοινωνικών δικτύων κάνουν διάφορα βίντεο που δείχνουν δεκάδες ανθρώπους, κάθε ηλικίας, να χορεύουν το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στο κέντρο των Εξαρχείων σε ένα αυθόρμητο γλέντι, υπό τους ήχους της μουσικής που έπαιζε πλανόδια κομπανία (ανάμεσά τους κι ο Γιάννης Χαρούλης). Λίγες ώρες αργότερα, η συγκεκριμένη συνοικία βρέθηκε στην αίθουσα του Κοινοβουλίου στο επίκεντρο μιας ακόμη σκληρής πολιτική διαμάχης μεταξύ τουΑλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Σε περίπτωση που κάποιος αδαής αρκείτο στα όσα ακούστηκαν στη Βουλή, ή ακόμη κι αν κατέφευγε στα ρεπορτάζ διαφόρων ΜΜΕ, θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι πρόκειται για μια περιοχή, όπου επικρατούν «συνθήκες Καμπούλ». Την ίδια στιγμή, ήρθε και η πρόσφατη επίθεση με μολότοφ εναντίον των γραφείων του ΣΥΡΙΖΑ για να προστεθεί στην ανάλογη μακρά λίστα, ενισχύοντας τη θεωρία των «ιπτάμενων αναρχικών», που μπορούν να βρεθούν σε χρόνο dt από τα Εξάρχεια στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Μόλις χθες όμως νομίζω πως οι περισσότεροι (για κάποιους δεν υπάρχει σωτηρία) αντιληφθήκαμε για μια ακόμη φορά τι πραγματικά σημαίνει «άβατο». Προφανώς κάτι τέτοιο δεν έχει να κάνει με την περιοχή των Εξάρχειων. Γιατί κανείς εκεί δεν έβαλε στο στόχαστρο 9χρονα και 10χρονα παιδιά. Κανείς δε διανοήθηκε να κάνεις φτηνές επικοινωνιακές παραστάσεις, όπως να αλυσοδεθεί στα κάγκελα σχολείου, μην τυχόν και φοιτήσουν εκεί προσφυγόπουλα δίπλα στα «δικά τους». Με συγχωρείτε, αλλά αυτό που συμβαίνει όλο το προηγούμενο διάστημα στο Ωραιόκαστρο (κι όχι μόνο) αποτελεί τον ορισμό του «άβατου». Κι είναι δεδομένο, όσο κι αν επιμένουν κάποιοι να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, πως η ανακύκλωση των πρακτικών και της ρητορικής μίσους θα οδηγεί όλο και περισσότερο σε ακραία φαινόμενα, όπως αυτά που είδαμε χθες.
Αλήθεια, ποια ήταν η αντίδραση όλων όσων κατήγγελλαν μεγαλοφώνως τα Εξάρχεια ως «άντρο μισαλλοδοξίας κι ανομίας»; Από τη μια, οι εκπρόσωποι των εν λόγω πολιτικών φορέων, με πρώτο τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά και τα υπόλοιπα στελέχη της ΝΔ, επέλεξαν να κάνουν πάλι την «πάπια», αποφεύγοντας έστω την παραμικρή νύξη. Άλλωστε, είναι σαφές πως βλέπουν τους «αγανακτισμένους κατοίκους» ως εν δυνάμει εκλογικό κοινό, το οποίο δε θέλουν επ’ ουδενί να κακοκαρδίσουν.
Από την άλλη, ένα μέρος των ΜΜΕ κινήθηκε κάπως πιο «έξυπνα». Ανέδειξε μεν το ζήτημα , επιχειρώντας όμως παράλληλα να το συνδέσει με την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας. «Τα ίδια κάνουν κι οι αναρχοφασίστες στα Εξάρχεια» έλεγε από τηλεοπτικού άμβωνος μεγαλοδημοσιογράφος – παρουσιαστής, λίγη ώρα αφότου μια συνάδελφός του είχε δεχτεί επίθεση έξω από το 1ο Δημοτικό Ωραιοκάστρου από ακροδεξιούς της λεγόμενης «Πατριωτικής Συμμαχίας».
Περιδιαβαίνοντας λοιπόν από άβατο σε άβατο, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εξάγει κανείς τα συμπεράσματά του. Τα Εξάρχεια, με όλα τα στραβά τους (και δεν είναι λίγα), παραμένουν ένα ζωντανό κύτταρο, μέσα σε μια πόλη, η οποία μοιάζει να ξεχνά τι σημαίνει γειτονιά. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσφατα ο Independent τα συμπεριέλαβε στην 9η θέση μεταξύ των 23 πιο ενδιαφερουσών συνοικιών της Ευρώπης, κάνοντας μάλιστα ιδιαίτερη αναφορά στις νέες ιδέες που ξεπηδούν στο εσωτερικό τους, αλλά και στην προσπάθεια αναδιαμόρφωσης των εγκαταλειμμένων κτηρίων σε νέες κοινωνικού χαρακτήρα δομές. Κι όσο κι αν αρκετοί προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου, δύσκολα θα συναντήσει κανείς εκεί την αρρωστημένη νοοτροπία που επικρατεί σε διάφορα «άβατα» ανά τη χώρα.
tvxs.gr