Δεν έχουμε περάσει πολλά χρόνια που οι Έλληνες κλήθηκαν να αποφασίσουν αν είναι υπέρ ή κατά της αποδοχής του μνημονίου και των μέτρων λιτότητας.
Τότε, οι Έλληνες είχαν επιλογή. Κλήθηκαν να αποφασίσουν μεταξύ του “μένουμε Ευρώπη” με αποδοχή της μη ύπαρξης άλλης εναλλακτικής πέρα από την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της λιτότητας του μνημονίου ή της εξόδου από μνημόνια και χάραξη πορείας εκτός του πλαισίου εντός ή εκτός της Ευρώπης. Οι Έλληνες επέλεξαν με συντριπτική πλειοψηφία να απορρίψουν την επιλογή του να μείνουν σε μία ευρώπη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, όμως δεν εισακούστηκαν. Η επιλογή που έκαναν δεν έγινε σεβαστή. Οι πολιτικοί αποδεχτήκαν ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική”.
Σήμερα, δεν υπάρχει εναλλακτική παρά να μείνουμε σπίτι για να διασφαλίσουμε όχι μόνο τη δική μας υγεία αλλά και την υγεία ανθρώπων που είναι πιο ευάλωτοι από εμάς.
Το “μένουμε σπίτι” έρχεται σε μία εποχή όπου το δημόσιο σύστημα υγείας βρίσκεται υπό κατάρρευση επειδή “μένουμε Ευρώπη”, δηλαδή, επειδή οι κυβερνήσεις μας αποδεχτήκανε ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική” από το να αποδεχτούμε το μνημόνιο και τις πολιτικές λιτότητας, που έπληξαν βαθιά και το δημόσιο σύστημα υγείας, αυτό που σύμφωνα με τον Πορτοσάλτε και τον Παπαδημητρίου, κατά το 1/2 θέλει πέταμα.
Από το “Μένουμε Ευρώπη” του μονόδρομου των νεοφιλελεύθερων επιλογών, των ιδιωτικοποίησης, της εισόδου του ιδιώτη και στην υγεία και στην παιδεία στο “μένουμε σπίτι” της κατάρρευσης των ψευδαισθήσεων και της ανάδειξης της σημασίας ύπαρξης ενός ισχυρού δημόσιου τομέα που θα διασφαλίζει τη δημόσια υγεία, η απόσταση είναι ένα αόρατο σωματίδιο, ένας ιός.
Κορωνοϊός για να είμαστε ακριβείς με προέλευση από την Κίνα.
Ο κορωνοϊός σαν ένας από μηχανής θεός ήρθε να κάνει ξεκάθαρο ακόμα και στον πιο αδαή, ακόμα και στον πιο φανατικό νεοφιλελεύθερο, ίσως ακόμη και στον Τζήμερο ότι ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας που θα λειτουργεί για το συμφέρον όλων, όχι μόνο των ιδιωτών αλλά και των ιδιωτών, των πλούσιων και των φτωχών, αλλά συνολικά της κοινωνίας είναι όχι μόνο αναγκαίο, αλλά πυλώνας κοινωνικής σταθερότητας.
Το ατομικό συμφέρον αποδείχτηκε ότι απλά δεν εξυπηρετεί την κοινωνία. Αυτό φανέρωσε η κρίση του κορωνοϊού.
Το ατομικό συμφέρον όπου έκανε την εμφάνισή του είχε αρνητικό ρόλο.
Από την έκρηξη των τιμών των μασκών, από τα πανάκριβα τεστ για τον κορωνοϊό στις ιδιωτικές κλνικές… μέχρι την κάθε είδους αισχροκέρδεια όλων αυτών που θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία για να αυξήσουν τα ατομικά κέρδη τους εις βάρος της κοινωνίας, που είδαν μια “ευκαιρία” στην καταστροφή.
Το ατομικό συμφέρον δεν εξυπηρετεί το συλλογικό συμφέρον, όσο και αν στριφογυρίζει στον τάφο της η Θάτσερ.
Ο κορωνοϊός απέδειξε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική από το να υπάρχει ένας ισχυρός δημόσιος τομέας που θα διασφαλίζει ότι σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε τώρα, η κοινωνία θα μείνει όρθια. Και με την κοινωνία όρθια, μπορεί να στηθεί ξανά οικονομία. Δίχως κοινωνία όμως δεν υπάρχει τίποτα.
Τώρα, “μένουμε σπίτι”. Καλούμαστε να μείνουμε σπίτι και δίνεται έμφαση στην ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς στο να διασφαλίσουμε τη συλλογική υγεία. Καλούμαστε να φερθούμε υπεύθυνα όχι ως άτομα, αλλά ως μέλη μίας κοινωνίας με ανθρώπους είναι και ευάλωτοι. Καλούμαστε να αυτο-πειθαρχήσουμε επειδή είναι για το καλό μας, αλλά κυρίως για το καλό όλων μας.
Εν τέλει, το δημόσιο συμφέρον δεν διασφαλίζεται από το να κάνουμε μόνο αυτό που επιθυμούμε, αλλά βάζοντας πολλές φορές τις επιθυμίες μας στο περιθώριο για να εξυπηρετήσουμε αυτό που οφελεί το σύνολο, την κοινότητά μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε.
Το “μένουμε Ευρώπη” με το “μένουμε σπίτι” μπορεί ηχητικά να μοιάζουν, όμως τα χωρίζει ένας ολόκληρος κορωνοϊός. Και μαζί ένα χάσμα στην οπτική της πραγματικότητας.