Αργήσαμε σύντροφε…

Του Βαγγέλη Πάλλα

Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Και το απρόβλεπτο δεν ελέγχεται. Αργήσαμε  σύντροφε, αργήσαμε πολύ. Οι αστοί έχουν περιορισμένη γνώση ή αλλιώς γνώσιμη άγνοια. Δεν μας λείπει η βούλησή μας, μας λείπει η οριοθέτηση της. Όλες οι γραμμές σκέψης και πράξης και κάθε μια  ξεχωριστά είναι ατελείς.

Ο φόβος του θανάτου δεν είναι παρά αντεστραμμένη αγάπη για τη ζωή, την  οιαδήποτε ζωή, ακόμα και για τη «γυμνή ζωή».

Η αναγνώριση της ατομικής ευθύνης είναι απαραίτητη προϋπόθεση της πολιτικής κοινότητας της κάθε κοινότητας.

Για όλους εμάς λοιπόν, που  νομίσαμε ότι το αύριο είναι δικό μας, ότι θα το κτίσουμε με ζωγραφική και μουσική. Τα όνειρά μας δεν είναι πλέον δικά μας, είναι της  κοινωνίας και της ιστορίας. Αυτά τα όνειρα δεν καταγράφονται από κάμερες. Κόντρα στα πρέπει και στις σύγχρονες «φυλακές». Ναι εμείς και τα παιδιά μας είμαστε η ελπίδα. Η ελπίδα που θα ακυρώσει τον κόσμο που εμείς χτίσαμε.

Οι «φιλήσυχοι» πολίτες είναι  ανίσχυροι μπροστά στο κακό. Του ανοίγουν την πόρτα να μπει στη σοφίτα τους. Τους προσφέρουν στέγη και τροφή. Έτσι γίνονται συνένοχοι στο έγκλημα εναντίον του εαυτού τους.

Έχουμε μάθει να είμαστε απέναντι σε οτιδήποτε περιορίζει τα δικαιώματά μας, την ισότητα και την αλληλεγγύη. Πολλές φορές  μας κάνει να ανήκουμε κάπου. Και προκειμένου να ενσωματωθούμε  σε μία ομάδα, θυσιάζουμε τα  πάντα. Τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε την πραγματικότητα, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι η πραγματικότητα  και η αλήθεια δεν είναι το ίδιο πράγμα. Λένε πως η ζωή, κάνει κύκλους κάθε φορά που τελειώνει κάτι  σηματοδοτεί την αρχή κάτι άλλου.

Όλα  γύρω μας έπαψαν να λειτουργούν όπως πρώτα. Η ζωή μας δεν είναι  πια η ίδια. Οι άνθρωποι  δεν είναι πια οι ίδιοι.

Είναι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που τους γνωρίζεις ελάχιστες φορές στη  ζωή σου. Κάποιοι μας στοιχειώνουν για πάντα στον ύπνο μας, στο ξύπνιο μας. Τρυπώνουν με το έτσι θέλω στην ψυχή μας και ορμάνε  στον κόσμο μας.

Η πιο όμορφη βόλτα της ζωής μας είναι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι… Φροντίζουν να γελάς και όταν λυπάσαι κλαίνε. Αυτοί οι άνθρωποι σε προτρέπουν να κάνεις όνειρα. Έρχονται – φεύγουν και πάντα επιστρέφουν με δώρα, αναμνήσεις, ζωγραφιές, τραγούδια…

Είναι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που θες να τους πάρεις και να φύγεις  μακριά. Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς, κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι  έχει χάσει…

Η ζωή μας είναι πλήθιος επιλογών. Επιλογές που αφορούν εμάς, αλλά και τους  συνανθρώπους μας.

Έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας αληθινούς μαχητές. Ανθρώπους που κάθε  μέρα έδιναν τη δική τους μάχη, από τις πρωινές ώρες μέχρι τα μεσάνυχτα. Ανθρώπους που έκλειναν τα μάτια τους και εκλιπαρούσαν τον Μορφέα να τους  πάρει αγκαλιά για να πάψουν να σκέφτονται, να πάψουν να έχουν έννοιες. Γνωρίσαμε ανθρώπους που έχασαν τα πάντα και όμως ακόμα επιμένουν. Ακόμα παλεύουν, είναι άνθρωποι που μοιάζουν κουρασμένοι από το δρόμο.

Είδαμε ανθρώπους που στην καλύτερη περίπτωση χαιρετούσαν τα παιδιά τους πούφευγαν για άλλες πατρίδες, με ένα κόμπο σφιγμένο στο λαιμό. Είναι αυτοί που έχουν ήδη τους νεκρούς τους.

… Απ’ το κακό και τ’ άδικο διωγμένο κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο να σ’ έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να᾿ναι οι τροχοί που σ’ έχουν στα στενά κυνηγημένο…

Πάνε χρόνια από τότε που άρχισα να σε ψάχνω. Τόσα που και να τα μετρήσω δεν έχει σημασία καμιά. Αμούστακο παλληκαράκι ήμουν τότε, την πρώτη φορά που σ’ ένιωσα αμυδρά να ξεγλιστράς από σελίδα σε σελίδα σε κείνο το παχύ βιβλίο, το κόκκινο, δεμένο με σκληρό εξώφυλλο και χρυσά γράμματα στη ράχη. ΟΔΥΣΣΕΙΑ – ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ έγραφε.

Βασιλιάς αδικημένος ήσουν για μια στιγμή, σύντροφος στο κουπί την άλλη. Τη μια γινόσουν σκώληκας, και τα ‘βαζες με το Θεό σε μαρμαρένια αλώνια, την άλλη τροβαδούρος να μας λες για της ψυχής το σθένος. Κι ύστερα,  χωρίς ντροπή, χωρίς συμπόνια, συνέχισες να κρύβεσαι, από χρόνο σε χρόνο, από βιβλίο σε βιβλίο. Παίξαμε το κρυφτό κοντά τριάντα χρόνια, και πρόθυμοι ήταν πάντα οι συγγραφείς, κρυψώνα να σου δίνουν. Κι εγώ τη μια παράφρονας, την άλλη πεισμωμένος, έτρεχα στο κατόπι σου, ψάχνοντας τη σκιά σου.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, μιας μέρας στην πλατεία, όπου χαλούσε ο κόσμος στους καπνούς και τη φωτιά του πλήθους. Εκείνη τη στιγμή, που τυφλωμένος και άπνοος, έτρεχα αλαλιασμένος, και συ με τράβηξες κοντά, το δρόμο να μου δείξεις. Καθάρισες τα μάτια μου και μια κουβέντα μου πες. «Από δω σύντροφε».

Μια επανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος και μια διαφορετική τοποθέτηση των ανθρώπων απέναντι σε όλα τα προβλήματα.

Μάθαμε από την ιστορία ότι τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής . Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη.

Στη δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε  είχε επισημάνει ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και τον έχει υποχρεώσει να το αναπαράγει συνεχώς.

Μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας οι μόνοι που έσωσαν την αξιοπρέπειά τους, ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία.

Ο δρόμος προς την απελευθέρωση από το καπιταλιστικό σύστημα, είναι  ένας δρόμος πάνω από την πυρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πολύ δύσκολος  δρόμος.

Πολλές φορές στην πορεία της ζωής μας ανεβαίνουμε σε ένα τρένο. Η ζωή είναι ένα ταξίδι με τρένο. Ανεβαίνουμε συχνά, αλλά κατεβαίνουμε στην επομένη στάση. Σταθμοί μικροί, σταθμοί μεγάλοι. Για κάποιους σταματάει εδώ  το τρένο.

Στο ταξίδι, άνθρωποι δικοί μας, αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς τη φιλία τους και τη συντροφιά τους. Ωστόσο επιβιβάζονται άλλοι άνθρωποι  που θα ξεχωρίσουν και θα γίνουν σημαντικοί για εμάς. Είναι οι νέοι φίλοι μας. Πολλές φορές παίρνουμε λάθος τρένο.

Μέσα στις «αποσκευές» μας κουβαλάμε εμπειρίες, πόνο, δάκρυα, χαρά, λύπη. Πέτρινα χρόνια. Ατελείωτες νύχτες  μοναξιάς, εξορίας, απομόνωσης.

Στο τρένο της ζωής μας υπάρχουν χερούλια να πιαστείς, να μην πέσεις και  χτυπήσεις. Να μην πληγωθείς και προλάβεις… Τη ζωή σου μην τσαλακώσεις και  ματώσεις.

Με κάποιους ανθρώπους θα περάσεις ένα βράδυ, με άλλους θα περάσεις μια ζωή. Έχουμε παρατηρήσει πόσοι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει,  βρίσκονται κυριολεκτικά και σήμερα στην ίδια θέση, στο ίδιο σημείο που ήταν όταν τους  γνωρίσαμε;

Λυπάμαι γι’ αυτούς που η ζωή τους περνά από τα χέρια τους και δεν το ξέρουν.  Να μισούν, να είναι καχύποπτοι, να φοβούνται. Να είναι δυστυχισμένοι και να  φοβούνται να το ομολογήσουν, να νομίζουν πως  είναι ελεύθεροι, αλλά φυλακισμένοι.