Του Αργύρη Αργυριάδη
Δικηγόρου
Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι το τελευταίο εξάμηνο, η πολιτική ζωή του τόπου δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η ΝΔ είχε αναδειχθεί παντοκράτειρα έχοντας μοναδικό αντίπαλο τον κακό εαυτό της: την οίηση, την αδιαφάνεια και τον εφησυχασμό. Την ίδια ώρα ο χώρος της αντιπολίτευσης είχε εισέλθει σε πολιτική χειμερία νάρκη αορίστου χρόνου.
Η ελάσσονα αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ) παρακολουθούσε τις εξελίξεις αδυνατώντας να πρωταγωνιστήσει, μολονότι οι ευκαιρίες ήταν πολλές (με πλέον πρόσφατη το φορολογικό νομοσχέδιο που πλήττει καίρια τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα).
Η μείζονα αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) αναζητούσε φως στο έρεβος της εσωστρέφειας. Η παλαιά κομματική νομενκλατούρα έχασε την ηγεσία μέσα από τα χέρια της. Επιδεικνύοντας πρωτόφαντη οργανωτική ανεπάρκεια και πολιτική αφωνία είδε την κομματική της βάση (λειτουργούσα ως κινούμενη άμμος ήδη από το χρόνο δημιουργίας αυτού του κομματικού σχηματισμού) να αλώνεται από ένα πρόσωπο που ακόμη και τώρα άπαντες προσπαθούν να κατανοήσουν και ερμηνεύσουν πολιτικά. Το φαινόμενο «Κασσελάκη» κατάφερε να κάνει την κοινωνία να ασχολείται μαζί του – δυσανάλογα με το πολιτικό μέγεθος του ανδρός – και την ίδια ώρα να μονοπωλεί, δωρεάν, τον τηλεοπτικό χρόνο. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση που άπαντες επί μήνες προσπαθούν να κατανοήσουν ή να ερμηνεύσουν ένα πρόσωπο που απλώς «γράφει» στο φακό και «ξεγράφει» ενώπιον πολιτικού ακροατηρίου.
Η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ (με κυρίαρχους πόλους τους κκ Αχτσιόγλου και Τσακαλώτο) δεν ήθελε ή μάλλον δεν μπόρεσε να αντέξει τη βάσανο μιας οργανωμένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Δεν μπόρεσαν να κάνουν υπομονή για ένα εξάμηνο. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών θα έκρινε πολλά και κυρίως θα αναδείκνυε ή θα κατακρήμνιζε τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τα φαντάσματα της Αριστεράς επανήλθαν δριμύτερα: άλλη μια διάσπαση στην πολύχρονη ιστορία της.
Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά στην πράξη; Κατά τη γνώμη μας ότι το πολιτικό παιχνίδι ξαναρχίζει με άλλους όρους και άλλους πρωταγωνιστές. Στο χώρο της Αριστεράς δημιουργείται ένα κόμμα αντίστοιχης πολιτικής φρασεολογίας και προοπτικής. Η δυναμική του πιθανότατα θα είναι περιορισμένη. Αλλά απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάσσεται σε «κόμμα Κασσελάκη». Ένα τυχοδιωκτικό κόμμα που θυμήθηκε τους νοικοκυραίους, θεωρεί τη συσσώρευση του κεφαλαίου ως μηχανισμό αναδιανομής του πλούτου και των εισοδημάτων (τρίζουν τα κόκκαλα του Μαρξ !) και το πιθανότερο η πολιτική του ατζέντα θα συνδιαμορφώνεται από τις δημοσκοπήσεις.
Ό,τι θέλει το πόπολο. Λιγότερους φόρους, εκδιωγμό των μεταναστών, αύξηση των δαπανών για το στράτευμα (αλλά με επαγγελματικό στρατό), αύξηση μισθών και συντάξεων κλπ. Όλα αυτά ατάκτως ειρημένα και φυσικά χωρίς κανένα κοστολογημένο και συνεκτικό σχέδιο. Αυτό θα είναι το κόμμα Κασσελάκη υπό το μανδύα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αποτύχει; Σίγουρα δεν θα επιτύχει. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι ο τραμπισμός και είναι φαινόμενο που απαντάται, πλέον, παντού στη Ευρώπη. Που θα καταλήξουν όλα αυτά σύντομα θα μάθουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το πολιτικό παίγνιο αποκτά ξανά ενδιαφέρον. Λάβετε θέσεις. Αρχίζει το ματς …
