Είδατε ο κωρονοϊός;
Μας έβαλε, σα στρατηγός, σε καραντίνα.
Καραντίνα; Έε, και! Τώρα, κάνομε, ό,τι δεν κάναμε μια ζωή.
Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες σκληρά!
Βάζομε, όλη μέρα, στην διαπασών την «Μαίρη Παναγιωταρά» και της πάμε κόντρα.
Σταματήσαμε κατ’ αρχάς να τρέχομε, να λαχανιάζομε, ν’ αγχωνόμαστε για να προλάβομε.
Δεν πάει να σκάσει το «ρόδι» που το φυλάγαμε ως κόρην οφθαλμού να μην εκραγεί!
Ας σκάσει! Και τι έγινε;
Εδώ, δεν ξέρομε σε πόσες ώρες, μέρες, θα σκάσομε εμείς!
Λοιπόν, τέρμα το άγχος και ό,τι είναι για όλους θα είναι και για μας! Επιτέλους, ισότητα! Επιτέλους αλληλεγγύη! Πραγματική! Όχι αυτή η κατ’ ευφημισμόν των προσφιλών μας των θεσμών.
Επιτέλους τέρμα οι ανταγωνισμοί μεταξύ μας! Τώρα ο αντίπαλος δεν είναι το σπίτι του γείτονα, η επιχείρηση, το φόρεμα της διπλανής, της φίλης, της γνωστής.
Τώρα, δεν μας αφορά το άρωμα αν είναι Dior ή σαπούνι πράσινο. Τώρα, δεν σχολιάζομε το πόσο ξανθιά βγαίνει η αντίζηλος μας και δεν μετράμε το μυαλό της, με το χρώμα. Αν και πάντα έλεγα – μεταξύ μας δηλαδή – ότι τα ανέκδοτα για τις ξανθές τα βγάζουν οι άσκημες μελαχροινές. Έλεγαν δηλαδή οι άσκημες μελαχροινές για να παρηγοριούνται: «Εε, εμείς δεν είμαστε ξανθές αλλά ως μελαχροινές, είμαστε μυαλωμένες»
– Χά, χά, χά! Ας γελάσομε!
Είδατε όμως ο κορωνοϊός. Όοολοι, το ίδιο. Στην σειρά και όποιον-α βουτήξει.
Ποιος θα το πετύχαινε αυτό; Αν καταργηθούν οι ανταγωνισμοί; Από ‘που και αν προέρχονται. Καμμιά ριζοσπαστική αριστερά δεν μπόρεσε να εξαλείψει τους ανταγωνισμούς. Από τον ανταγωνισμό τον αστείο μεταξύ των γειτόνων μέχρι τον ανταγωνισμό μεταξύ των κρατών! Μόνο ο κορωνοϊός το πέτυχε αυτό!
Και μόνο αυτό;
Μας μάζεψε στα σπίτια μας! Επιτέλους!
Συρτάρι για συρτάρι δεν αφήσαμε άφτιαχτο!
Ντουλάπα για ντουλάπα!
Πατάρι για πατάρι!
Ξεχάσαμε πως μεγαλώσαμε πια και σκαρφαλώσαμε στην κορυφή του τρίποδα. Και αρχίσαμε τις ανασκαφές.
Πώ, πώ! Τι πράγματα «φυλαγμένα καλά» αλλά ξεχασμένα, ξαναβρήκαμε! Τι κεντήματα, πραγματικά έργα τέχνης, που έφτιαχναν αγαπημένα χέρια, τι θησαυρούς! Που η ταχύτητα για να προλάβομε – τι αλήθεια; Τα κλείδωσε εκεί πάνω αφήνοντάς τα για «αργότερα». Και η ζωή πέρασε!
Τι υπέροχα υφαντά, τι πλεχτά, τι ασπροκεντήματα, τα κομπλέν με χρυσοκλωστές και ασημοκλωστές.
Αληθινά έργα τέχνης, τα φυλάσαμε να μη χαλάσουν, για να τα χρησιμοποιήσουμε αργότερα, για να μεγαλώσουν πρώτα τα παιδιά, και κει τα ξεχάσαμε.
Με τι αγάπη φτιαγμένα!
Μας γέμισαν νοσταλγία! Μας έφεραν δάκρυα στα μάτια! Σταματήσαμε να λειτουργούμε ως ρομπότ και θυμηθήκαμε, με νοσταλγία τα αγαπημένα πρόσωπα που τα ‘φτιαχναν.
Ο χρόνος γύρισε πίσω! Στο ξεκίνημα της ζωής μας, και το κάθε ξεχασμένο εργόχειρο, μας θύμισε συγκεκριμένες στιγμές με αγαπημένα πρόσωπα.
Να, αυτή η κουβέρτα η πλεχτή η ροζ, η μαμά μου, πάνω σ’ αυτήν με μάθαινε να πλέκω βελονάκι. Και να μην σκαρφαλώνω στα δέντρα, που ήταν το αγαπημένο μου χόμπυ. Εκεί, απέναντι από το σπίτι μας, στην μαύρη συκιά του Μάνο, ήταν το λημέρι μου.
Εκεί, σκαρφάλωνα όταν έκανα σκανταλιές για να μη με δείρουν.
Ακούω τώρα τη φωνή της μαμάς μου ζωντανά και δάκρυα πλημυρίζουν τα μάτια μου.
– Αννούλα, κατέβα κάτω, έλα κοντά μου που πλέκω, να κεντάς και συ αυτό το σεμεδάκι, να το τελειώσεις πια, άντε!
Και γω, της απαντούσα:
– Θα κεντήσω, αλλά πάνω στο δέντρο.
Όπως το έκανα κιόλας. Θέ μου! Τι μου θύμισε αυτή η κουβέρτα, αυτό το σεμεδάκι. Θέ μου, πώς μου λείεπει η μάννα μου αυτή τη στιγμή!
Και αυτή η άσπρη κουβέρτα με ,κοτόν θυμάμαι τις στιγμές που η θεία μου, η αρχόντισσα από τη Σμύρνη, την μάθαινε στην μαμά μου και της παράγγελνε:
– Αρτεμισία, σου δείχνω το σχέδιο. Δεν θα το δώσεις σε καμμιά! Μόνο για την Αννούλα στο δείχνω! Την έχω πλέξει στην Καίτη, στην κόρη της φίλης μου της Ασπασίας και δεν θέλω να την έχουν πολλές.
Η θεία μου, η Καλλιόπη η Νικολάου. Πόσο με αγαπούσε! Πόσο πολύ έχω πληρώσει την αγάπη που εισέπραττα μικρή! Αυτό το σεμέν, το γιομάτο κέντημα μου το φτιαξε η θεία η Ελπίδα και αυτό το υπέροχο με το αέρινο κέντημα σεντόνι, μου το κέντησε η θεία η Ευγενούλα και αυτό το τραπεζομάντηλο από φίνο λινό Ιταλίας μου το κέντησε η Αμαλία.
Αα, Θέ μου, για δες! Και αυτό το σεντόνι πάλι η θεία Ευγενούλα σ’ αυτό το υπέροχο ύφασμα Βικτώρια της Πειραϊκής – Πατραϊκής. Τέτοια υφάσματα, όπως το Ιρλάνδα και το Βικτώρια της Πειραϊκής – Πατραϊκής, τέτοια φίνα υφάσματα δεν υπάρχουν πια. Συγκινούμαι που τα βλέπω. Τα κατεβάζω, τα φρεσκάρω, τα τοποθετώ χαμηλά για να τα χρησιμοποιώ. Βλέπω τα κεντήματα και θυμάμαι τα αγαπημένα πρόσωπα και τις συγκεκριμένες στιγμές με τρυφερότητα και συγκίνηση.
Για δες, αυτό το υπέροχο τραπεζομαντηλάκι για καφέ από Very-table λινό Γαλλίας μου το κέντησςε η καλή μας συμπεθέρα Δέσποινα απ’ την Θεσσαλονίκη καταγωγή Πολίτισσα. Και τις υπέροχες δαντέλες γύρω-γύρω τις έπλεξε και τις πέρασε η ίδια. Τα χέρια της έφτιαχναν και φοβερούς μπακλαβάδες και μελιτζανοσαλάτες και ό,τι νοστιμιά φανταστείς.
Αυτός ο κωρονοϊός!
Θα έπρεπε να μας πλησιάσει ο θάνατος έτσι απρόσμενα και μαζικά για να ξανανιώσομε άνθρωποι;
Για να θυμηθούμε, να κλάψομε, να συγκινηθούμε, να χαλαρώσομε;
Θα έπρεπε να μας πλησιάσει ο θάνατος για να «ζήσομε» το σπίτι μας;
Να νοιώσομε την θαλπωρή του;
Να χουζουρέψομε, να κοιμηθούμε επιτέλους τα πρωινά. Να μην βιαζόμαστε. Να κοιμόομαστε, να κοιμόομαστε, να κοιμόμαστε για όσα χρόνια ξυπνούσαμε τόσο πρωί.
Επιτέλους! Δεν κοιτάμε το ρολόι!
Ήρθε ο κορωνοϊός, ο μοναδικός τιμωρός και μας έφερε το τέλος μπροστά μας αλλά και την πραγματικότητα.
Και ξυπνήσαμε από τον λήθαργο συνειδητοποιώντας το μάταιο ξόδεμα της πρόσκαιρης ζωής! Για όλους! Και αυτό, είναι το ΜΗΝΥΜΑ!
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
