Έχουν δίκιο οι κάτοικοι του νησιού.
Σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 2011 στη Γαύδο ζουν 152 άνθρωποι όμως στην πραγματικότητα ζουν περίπου 100. Θα μπορούσαν να είναι παραπάνω. Υπάρχουν χιλιάδες επισκέπτες που αγαπούν αληθινά το νησι κι αν η πολιτεία είχε δημιουργήσει υποδομές που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν μία ζωή στο ακριτικό νησί, αρκετοί από αυτούς θα επέλεγαν να ζήσουν μόνιμα εκεί. Όμως η πολιτεία δεν το κάνει.
Δεν κάνει ακόμα και το πιο βασικό. Δε διασφαλίζει μια βασική, πολύ βασική υγειονομική περίθαλψη. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, η Γαύδος έχει ελλιπέστατη ιατρική κάλυψη. Δεν είναι μόνο το έλλειμμα ενός συστήματος για τη γρήγορη και άμεση μεταφορά ασθενών ή τραυματιών όταν υπάρχει ανάγκη, όπως συνέβη στην περίπτωση της Κορίνας όπου η καθυστέρηση κόστισε τη ζωή της, αλλά και η έλλειψη βασικών υποδομών και ανθρώπων να τις λειτουργήσουν.
Άραγε, αν υπήρχε σχέδιο αντιμετώπισης τέτοιων περιστατικών στο νησί με γενικό γιατρό και κατάλληλο εξοπλισμό, η Κορίνα δε θα ζούσε;
Η αλήθεια είναι ότι η πλειοψηφία των αγροτικών γιατρών που καταλήγουν στο νησί το επιλέγουν επειδή η παραμονή τους δίνει πολλά μόρια. Δεν είναι αυτό κακό και δε σημαίνει ότι είναι κακοί επιστήμονες. Όμως η Γαύδος χρειάζεται γιατρό που θα βρίσκεται στο νησί όχι πρόσκαιρα αλλά μόνιμα. Η Γαύδος δεν είναι ένα χωριό με 100 κατοίκους κάπου κοντά στην πόλη των Χανίων ή κάποου κοντά σε Κέντρο Yγείας ή στο Νοσοκομείο, είναι ένα απομονωμένο νησί και οι κάτοικοί του είναι απροστάτευτοι.
Απροστάτευτοι είναι και οι πολλές χιλιάδες που επισκέπτονται μέσα στο καλοκαίρι στο νησί. Αποτελεί καθαρά παραλογισμό και είναι ζήτημα καθαρής τύχης το γεγονός ότι δεν έχουν συμβεί περισσότερες τραγωδίες την περίοδο του καλοκαιριού, όταν ο πληθυσμός του νησιού είναι δεκάδες φορές πολλαπλάσιος όμως γιατρός υπάρχει μόνο ένας, και αυτός αγροτικός.
Ας γίνουν λοιπόν άμεσα και χωρίς χρονοτριβές οι κινήσεις που θα διασφαλίσουν ότι τέτοιες τραγωδίες δε θα ξανασυμβούν. Ότι κανείς άλλος άνθρωπος δε θα αργοπεθάνει πάνω στα βράχια του νησιού περιμένωντας για βοήθεια. Ατυχήματα πάντα συμβαίνουν, όμως τα ατυχήματα δεν θα πρέπει να οδηγούν αναγκαστικά στον θάνατο.
Το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης θα πρέπει να έχει συνθήκες ζωής που να επιβεβαιώνουν ότι ανήκει στην Ευρώπη.