Του Νίκου Τζάρα
Τώρα που τα επικοινωνιακά τρικ και τα παιχνίδια τελείωσαν, αποκαλύφθηκε η συνολική γύμνια του κόμματος που πρώτη φορά έφερε την «αριστερά» στην εξουσία. Η ελπίδα έγινε γρήγορα συντρίμμια στο όνομα του ρεαλισμού και της υποταγής στη λογική, την οποία ο ίδιος ο Συριζα επέλεξε να υπηρετήσει.
Όσοι δεν συμμεριζόταν άκριτα την ευφορία της ελπίδας και είχαν παρατηρήσει από νωρίς ότι η αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση γινόταν με τον τρόπο του αντιπάλου και συνοδευόταν από μια ρητορική που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από την κυρίαρχη, διαπιστώνουν ότι επιβεβαιώθηκαν στην κριτική τους χωρίς αυτό να μπορεί να θεωρηθεί δικαίωση, πολύ περισσότερο μάλιστα γιατί η συνολική ζημία για την Αριστερά και κυρίως τα λαϊκά στρώματα έχει πάρει διαστάσεις βιβλικής καταστροφής. Μέσα σε αυτό το τοπίο ο Σύριζα επιλέγει την παραμονή του στην εξουσία πάση θυσία μέσα αναιρώντας διαρκώς τις προγραμματικές του δηλώσεις αλλά και τις όποιες ριζοσπαστικές του ιδέες.
Με την αποδοχή των μνημονίων έχει αποδεχθεί στην πράξη τις ιδέες και την πρακτική των αντιπάλων του έχοντας αναλάβει εργολαβικά την βρώμικη δουλειά, αυτή που δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τα υπόλοιπα κόμματα του μνημονίου.
Στο χώρο των κινημάτων
Στο χώρο των κινημάτων μπροστά στην ανάληψη της εξουσίας από έναν αριστερό σχηματισμό, ειπώθηκαν πολλές απόψεις γύρω από μια διαλεκτική σχέση των κινημάτων και μιας τέτοιας κυβέρνησης. Από το γεγονός ότι, απουσία εναλλακτικής και από τα κάτω πρότασης, ένα αριστερό κράτος θα μπορούσε να αποτελέσει ανάχωμα απέναντι στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα μέχρι και ότι τα κινήματα θα πρέπει διαρκώς να πιέζουν προς πιο δημοκρατικές και ριζοσπαστικές θεσμίσεις τον κρατικό μηχανισμό. Στην παρούσα κατάσταση και με την μεταστροφή του Σύριζα σε έναν κλασικό μηχανισμό διακυβέρνησης και διατήρησης του υπάρχοντος, οι απόψεις αυτές δεν έχουν περιθώρια εφαρμογής.
Και εμείς;
Κανείς δεν ξέρει σήμερα πού θα οδηγήσουν οι εξελίξεις σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Ακόμη και οι κυρίαρχοι φαίνονται ανίκανοι να δώσουν απαντήσεις και λειτουργούν στη βάση μιας πολιτικής και οικουμενικής ρουλέτας με άγνωστο το πού θα καθίσει η μπίλια. Αλλά είναι πλέον εμφανής η ανάγκη για τη δημιουργία ενός συλλογικού οράματος από τα κάτω, μιας νέας αφήγησης , ενός νέου πολιτικού υποκειμένου που θα καταφέρει όχι μόνο να εμπνεύσει τις κινήσεις της ρήξης αλλά και να δώσει μια νέα και ουσιαστική προοπτική με την εμπλοκή των λαϊκών τάξεων σε δράξεις ρήξης και ανατροπής.
Γιατί εάν, στην Ελλάδα τουλάχιστον, οι δύο μεγάλες ιστορικές στιγμές των τελευταίων ετών, ο Δεκέμβρης του 2008 και τα κινήματα των πλατειών, έδειξαν τη δύναμη των από τα κάτω, σήμερα είναι ζητούμενο το πού θα στραφεί αυτή η δύναμη και φυσικά εάν αυτό μπορεί να υλοποιηθεί. Κανείς δεν πρέπει να έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι όλη η κοινωνία θα συνταχθεί σε ένα νέο και μοναδικό όραμα. Αυτές οι ιδεολογικές αυταρέσκειες είναι μόνο για τους όσους φαντασιώνονται ότι είναι δικαιωμένες πρωτοπορίες.
Χρειάζεται ο αναστοχασμός του πώς οι πολλαπλότητες των μορφών εναντίωσης στο υπάρχον θα λειτουργήσουν μετωπικά, μέσα από την πολυφωνικότητα και τη διαφορετικότητά τους. Γιατί αυτές οι πολλαπλότητες των κινημάτων από τα κάτω είναι που μπορούν να δημιουργήσουν ότι πιο ριζοσπαστικό παράγεται στο πλαίσιο μιας εκ νέου θέσμισης του κοινωνικού. Και ο δρόμος μπορεί να ανοίξει μόνο περπατώντας. Φθάνει να βαδίζουμε με στοχασμό και στόχευση.