Αυτό που δεν κατάφερε να «κερδίσει» ο Μητσοτάκης με την αυθαίρετη πρωτοβουλία να στείλει όπλα στην Ουκρανία, το κατάφερε ο Νίκος Δένδιας, μόνο με την ανακοίνωση της πρόθεσής του να μεταβεί ο ίδιος στη Μαριούπολη
Μια διαφορετική «βόμβα» έκασε χθες με τη δήλωση του Νίκου Δένδια με την οποία γνωστοποιούσε ότι προτίθεται ο ίδιος να συνοδεύσει αυτοπροσώπως την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Μαριούπολη, που δέχεται το μεγαλύτερο βάρος των εχθροπραξιών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Η δήλωση του Νίκου Δένδια μάλιστα, προκάλεσε τη θετική αντίδραση του ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, κάτι που όπως φαίνεται, λόγω της δημοφιλίας του τελευταίου, είναι και ένα από τα μεγαλύτερα ζητούμενα για πολιτικούς από όλη τη Δύση. «Είμαι ευγνώμων στον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, που ήταν ο πρώτος ευρωπαίος αξιωματούχος που αποφάσισε να στηρίξει τη δουλειά των ανθρωπιστικών διαδρόμων μας στη Μαριούπολη προκειμένου να σώσουμε τον λαό μας από την πόλη και να μεταφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια, η οποία είναι πολύ κρίσιμη για οποιονδήποτε βρίσκεται εκεί», είπε ο Ζελένσκι.
Αυτό που δεν κατάφερε να «κερδίσει» δηλαδή ο Μητσοτάκης με την αυθαίρετη πρωτοβουλία να στείλει όπλα στην Ουκρανία, το κατάφερε ο Νίκος Δένδιας, μόνο με την ανακοίνωση της πρόθεσής του να μεταβεί ο ίδιος στη Μαριούπολη για ανθρωπιστικούς λόγους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φρόντισε να «καρφώσει» την πολεμοκάπηλη πρωτοβουλία των καλάσνικοφ που πήρε ο πρωθυπουργός εν τη απουσία του ΥΠΕΞ, υπενθυμίζοντας μέ νόημα την πάγια θέση της Ελλάδας σε τέτοιες περιπτώσεις: «Προτεραιότητα της ελληνικής κυβέρνησης είναι η προστασία της ομογένειάς μας, αλλά και του άμαχου πληθυσμού», ανέφερε ο κ. Δένδιας, αναδεικνύοντας τη διαφορά μεταξύ πρωτοβουλιών ανθρωπιστικής και προστατευτικής φύσης, και εκείνων που στέλνουν όπλα εν κρυπτώ.
Πάντως αυτό που δεν είναι ακόμη σαφές είναι το αν η ανακοίνωση του Νίκου Δένδια ότι προτίθεται να μεταβεί στη Μαριούπολη έγινε σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, ή αν αποτελεί «απάντηση» του Δένδια στην «καμπάνια απομόνωσης» που έχει εξαπολύσει εναντίον του ο Μητσοτάκης, και η οποία ξεκίνησε παίρνοντας την απόφαση αποστολής όπλων στην Ουκρανία, χωρίς την παρουσία του Νίκου Δένδια, και συνεχίστηκε με την εν κρυπτώ διοργάνωση της συνάντησης Μητσοτάκη – Ερντογάν, κατευθείαν από το Μέγαρο Μαξίμου και με βασικό ζητούμενο να μην το μάθει το υπουργείο Εξωτερικών, όπως αποκάλυπτε πριν λίγες εβδομάδες ο Μηνάς Κωνσταντίνου στο Documento.
Έγραφε χαρακτηστικά: «Η διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού είναι βεβαίως διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού. Είναι όμως διπλωμάτης. Και υπό τη διπλωματική της ιδιότητα είναι υφισταμένη του εκάστοτε υπουργού των Εξωτερικών. Και δεν νοείται να ασκεί πολιτική εν αγνοία του υπουργού των Εξωτερικών» δήλωνε ενώπιον του κοινοβουλίου ο υπουργός Εξωτερικών για τις απευθείας επαφές της διευθύντριας του διπλωματικού γραφείου του πρωθυπουργού Ελένης Σουρανή με τον ειδικό απεσταλμένο του Τούρκου προέδρου Ιμπραχίμ Καλίν, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά και τον καπνό και τη φωτιά. Χαρακτήριζε δε «καταστροφικό» το ενδεχόμενο διάστασης απόψεων μεταξύ ΥΠΕΞ και πρωθυπουργού στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Η απουσία του ελληνικού ΥΠΕΞ από τη συνάντηση δεν επικεντρώνεται μόνο στη φυσική παρουσία ή μη στην Κωνσταντινούπολη. Η δραματική επικοινωνιακή διαχείριση της ανακοίνωσης της συνάντησης από το Μέγαρο Μαξίμου συμπληρώθηκε από την αφωνία του ελληνικού ΥΠΕΞ. Δεν είναι τυχαίο πως μέχρι την Παρασκευή δεν υπήρξε σχετική ενημερωτική ανακοίνωση για τη σημερινή συνάντηση, την ώρα που από την πρώτη στιγμή η τουρκική πλευρά έσπευσε να βάλει και την ατζέντα της.
Εάν λοιπόν η πρωτοβουλία Δένδια να πάει στη Μαριούπολη είναι μια επικοινωνιακή απάντηση στον Κυριάκο Μητσοτάκη, συνοδευόμενη από μια πολιτική κραυγή ότι «Είμαι ΕΔΩ», τότε μέχρι στιγμής η προσπάθεια φαίνεται να έχει ήδη πετύχει, χωρίς καν να χρειαστεί να κάνει πράξη το ταξίδι.
