Της Δήμητρας Μυρίλλα
Η κατάσταση είναι γελοία… Όχι από εκείνες με τις οποίες ξεκαρδίζεται κάποιος, αλλά από εκείνες με τις οποίες εξοργίζεται. Διότι όσο υποβολιμιαία το πανελλήνιο ωθείται στο μάδημα της μαργαρίτας για τη ανταλλαγή μεταξύ Ελλάδας και Βόρειας Μακεδονίας του Δρομέα με τον Μ. Αλέξανδρο – θα έρθουμε και σ’ αυτό παρακάτω – έχουν συμβεί τα εξής, που αλίμονο… δεν αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά στα παρεμπιπτόντως συμβάντα.
Ένα παιδί, ένα παιδί μετανάστης, ξεβράστηκε άψυχο από τη θάλασσα, δύο άλλα παιδιά με τον πατέρα τους πνίγηκαν παλεύοντας να βρουν έναν άλλο τόπο να ζήσουν, ένας ακόμη βιοπαλαιστής ντελιβεράς έχασε τη ζωή του κυνηγώντας λίγα ψίχουλα επιβίωσης, ένας άνθρωπος 66 χρόνων έσβησε από ανακοπή δουλεύοντας για να μαζέψει ένσημα για τη σύνταξή του, ένας άλλος έβαλε τέλος στη ζωή του μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει το σπίτι του. Όλα τα παραπάνω, που βέβαια, δεν είναι τυχαία περιστατικά ενός βίου που ενέχει στο διάβα του την τυχαιότητα, αλλά συγκεκριμένα αποτελέσματα, συγκεκριμένων πολιτικών απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας μόνο για λίγο απασχόλησαν τη Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μήπως γιατί δεν το άξιζαν άραγε; ‘Η μήπως γιατί η συχνότητα με την οποία συμβαίνουν είναι τέτοια ώστε τι νόημα έχει να ασχολείται κανείς με τραγικά γεγονότα που έχουν αναχθεί σε κανονικότητα; Μα ακριβώς αυτό είναι ένας λόγος που θα έπρεπε η κατακραυγή – και όχι μόνο – να είναι το ίδιο συχνή και κάθε φορά περισσότερο ανυποχώρητη.
Αντ’ αυτού η ειδησεογραφική καθημερινότητα κινείται μεταξύ των αποκαλύψεων του γλύπτη Κ. Βαρώτσου και δημιουργού του Δρομέα και των διαψεύσεων της υπουργού Πολιτισμού, Μ. Ζορμπά. Όχι, δεν θα ασχοληθούμε με το αν έγινε η πρόταση, κάτω από ποιες συνθήκες και με ποια συμφραζόμενα, αν και το ενδεχόμενο μιας τέτοιας ανταλλαγής κινείται επίσης στο επίπεδο του γελοίου. Θα επισημάνουμε, όμως, ότι η σκέψη περί ανταλλαγής αγαλμάτων μεταξύ των δύο χώρων ή τοποθέτησης επιγραφών στα αγάλματα της γειτονικής χώρας που να επισημαίνουν ότι σχετίζονται με το ελληνικό ιστορικό παρελθόν ήταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μιας συμφωνίας η οποία υποτίθεται ότι βάζει τέλος στους αλυτρωτισμούς.
Βάζει, όμως, τέλος; Βάζει το τέλος που επιθυμεί το ΝΑΤΟ. Δηλαδή το… μη τέλος. ‘Η ακόμα ακριβέστερα τοποθετεί τους αλυτρωτισμούς σε εκείνο ακριβώς το σημείο όπου μπορεί είτε να υποκρύπονται είτε να εμφανίζονται δριμύτεροι, ανάλογα με τα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφραζόμενα που διακυβεύονται στην περιοχή. Επομένως, κανένα ελληνικό υπαίθριο γλυπτό του Βαρώτσου ή άλλου καλλιτέχνη στην πλατεία των Σκοπίων και κανένα γλυπτό των Σκοπίων στο κέντρο της Αθήνας – το οποίο μάλιστα με την τοποθέτησή του σε άλλο τόπο θα χάσει την αλυτρωτική του προέλευση! – δεν αναιρεί εκείνο που η ίδια η Συμφωνία των Πρεσπών φροντίζει να συντηρεί. Δηλαδή, το γεγονός ότι η περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου είναι ένα προνομιακό πεδίο λανθάνοντος ή και πραγματικού πολέμου.
Και αν σώνει και ντε πρέπει κανείς να ασχοληθεί με αγάλματα και την τύχη τους, ας ασχοληθούν με άλλα αγάλματα. Με εκείνα που η ύπαρξή τους αποτελεί ντροπή και όνειδος. Ας πάψουν, για παράδειγμα, να προστατεύουν δια πυρός, σιδήρου και δικαστηρίων το σύμβολο της αμερικανοδουλίας, το άγαλμα του Τρούμαν. ‘Η ας το στείλουν στη Βόρεια Μακεδονία, αλλά όχι για να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση σε κάποια πλατεία, αλλά για να έρθουν κάποιοι άλλοι «ασεβείς» στους Αμερικάνους και να το αποκαθηλώσουν.
Διότι κάπου εδώ είναι που θα πρέπει το λόγο να τον πάρουν οι λαοί. Ο λαός της Ελλάδας, ο λαός της Βόρειας Μακεδονίας και όσοι άλλοι λαοί αντιμετωπίζονται ως πιθανό προσάναμμα στις ορέξεις των πολυεθνικών που ορέγονται αίμα για να γεμίσουν τραπεζικούς λογαριασμούς.
Αυτά, λοιπόν, περί αγαλμάτων και άλλων γελοιοτήτων….
*Στη φωτογραφία αριστερά ο Δρομέας και δεξιά ο Τρούμαν με τον πρέσβη των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ, όταν πήγε να δει αν είναι καλά το άγαλμα…