Η γαλλική Libération παρουσιάζει το πορτρέτο ενός υποψηφίου για τις Ευρωεκλογές από κάθε κράτος μέλος της Ένωσης: Για την Ελλάδα επέλεξε τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.
Με τον τίτλο «Γαβριήλ Σακελλαρίδης: ένας “αντιφρονούντας” για την επανεκκίνηση της Αριστεράς», η Libération παρουσιάζει τον υποψήφιο του ευρωψηφοδελτίου της Νέας Αριστέρας που «είχε αποσυρθεί από την πολιτική εδώ και καιρό, αλλά έκανε την επιστροφή του την άνοιξη».
«Παρά την άνοδο της ακροδεξιάς και τις διασπάσεις της αριστεράς, ελπίζει να μπει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο», σημείωνει η γαλλική εφημερίδα, που κάνει λόγο για έναν «οικονομολόγο που εξακολουθεί να κατέχει την ρητορική τέχνη που τον έκανε δημοφιλή συνομιλητή των δημοσιογράφων, όταν ήταν εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα το 2015».
«Η διαδρομή του Γαβριήλ Σακελλαρίδη αντανακλά αυτή πολλών αριστερών σαραντάρηδων που απογοητεύτηκαν από την ελληνική πολιτική», συνεχίζει το δημοσίευμα.
Η πολιτικοποίηση του ήρθε μέσα από τα κοινωνικά κινήματα πριν από είκοσι και πλέον χρόνια: ενάντια στη “μεταρρύθμιση” των πανεπιστημίων το 1998, ενάντια στους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο και τη Σερβία το 1999… Ήταν τότε που εντάχθηκε στη νεολαία του Συνασπισμού, ενός μικρού ευρωκομμουνιστικού κόμματος, πολιτικού «προγόνου» του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στα χρηματοοικονομικά και ανέπτυξε ερευνητική δραστηριότητα στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο.
«Η αριστερά έχει χάσει την αξιοπιστία της»
Όταν η Ελλάδα βυθίστηκε στην κρίση το 2010, ο Σακελλαρίδης ήταν ένας από εκείνους που βρέθηκαν κοντά στον Τσίπρα. Το 2014 – σε ηλικία 33 ετών – απέτυχε οριακά να κερδίσει την δημαρχία της Αθήνας, ωστόσο μέσα από την προεκλογική εκστρατεία του έγινε γνωστός σε ένα ευρύτερο κοινό.
Την χρονιά εκείνη, η ελληνική αριστερά ενσάρκωσε την ελπίδα και έγινε παράδειγμα προς μίμηση των Ευρωπαίων προοδευτικών, με τον Τσίπρα να επιλέγεται μάλιστα ως Spitzenkandidat από την ευρωομάδα της Αριστεράς για να διεκδικήσει την προεδρία της Επιτροπής. Τον Ιανουάριο του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές και ο Σακελλαρίδης έγινε βουλευτής και κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Η ρήξη ήρθε λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2015. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης εγκατέλειψε τα καθήκοντά του, το κόμμα και απομακρύνθηκε από την πολιτική.
Για σχεδόν δέκα χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, υπήρξε «ενεργός με άλλους τρόπους». «Επέλεξα την κοινωνική προσφορά και βρέθηκα στο τιμόνι της Διεθνούς Αμνηστίας Ελλάδας και στη συνέχεια του think tank Eteron», εξηγεί στη Libération.
«Ψήφισα τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είδα παρά την χρεωκοπία της αριστεράς. Ήταν απαραίτητο να σωθεί ό,τι μπορούσε ακόμη να σωθεί, αλλά δίσταζα. Η “γέννηση” της Νέας Αριστεράς στο τέλος του 2023 με παρακίνησε να ασχοληθώ ξανά».
Όπως τονίζει, «η Αριστερά έχασε μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας της με την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. (…) Περισσότερο από την υπογραφή του μνημονίου, ήταν η απουσία εξηγήσεων σχετικά με την πολιτική που ακολούθησε και η απομάκρυνση από τους πολίτες που οδήγησε στην αποτυχία».
«Απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς, χρειάζονται κοινωνικές απαντήσεις»
«Ο Σακελλαρίδης παρουσιάζει το πρόγραμμά του, χωρίς να υπερβάλλει σε τίποτα, σε αντίθεση με τον διάδοχο του Τσίπρα, Στέφανο Κασελάκη, που κατηγορείται για υπερβολή» συνεχίζει το δημοσίευμα.
Βασικό στοιχείο αυτού του προγράμματος είναι η οικολογία:
«Η πράσινη μετάβαση θα έχει επιπτώσεις στη ζωή όλων μας. Πρέπει να είναι κοινωνικά δίκαιη, αλλιώς να μην γίνει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μπει ένα τέλος στη λιτότητα», τονίζει ο Σακελλαρίδης, αναλύοντας τις θέσεις του από τα κοινωνικά θέματα και τα θέματα δημόσιας υγείας μέχρι την Άμυνα.
«Μπροστάρης ενός νέου κόμματος χωρίς κεφάλαια, ταξιδεύει τη χώρα με τα δικά του μέσα για να παρουσιάσει το πρόγραμμά του. Στο Instagram τον βλέπουμε να μοιράζει φυλλάδια, να σφίγγει τα χέρια πολιτών στον δρόμο ή να οδηγεί το αυτοκίνητό του – αφού δεν χρησιμοποιεί οδηγό. Παντρεμένος με μια γνωστή Ελληνίδα δημοσιογράφο και πατέρας μιας 8χρονης κόρης, ο Σακελλαρίδης πιστεύει πως η Νέα Αριστερά θα μπορούσε να φτάσει το ποσοστό που απαιτείται για την είσοδό της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – κάτι που θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία μέσα σε μια διασπασμένη ελληνική αριστερά και μια ευρωπαϊκή αριστερά σε ελέυθερη πτώση».
