Αφιερωμένο σ’ ένα από τα πιο όμορφα κοινά μας απογεύματα, εκεί στο ανθρώπινο περιβόλι των “μαύρων ρόδων”

Μπαμπά ν’ ανέβουμε;

Που;

Να εκεί. Να δούμε τη θάλασσα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ανέβει άλλη φορά όλοι μαζί. Τρυπώσαμε πίσω από το Αρσενάλι, ανεβήκαμε τα σκαλάκια και βρεθήκαμε στην μεγάλη αυλή. Ο μικρός μου έτρεξε αμέσως να δει τη θάλασσα. Πλησιάσαμε και εγώ με την κόρη μου και, τώρα, οι τρεις μαζί ήμασταν πάνω από τον φάρο και πετάγαμε πέρα μακριά, ανάμεσα στα δύο μπλε.

Μία άσπρη γάτα ανεβασμένη ατρόμητα στο τείχος μάς έκανε περασάδες. Η Μαριλένα έπιασε, αμέσως, σχέσεις μαζί της.

Μπαμπά κύττα! Βόλια! είπε ο Χάρης.

Έτρεξε να τα δει από κοντά.

Είναι πέτρινα; Υπάρχουν πέτρινα βόλια;

Φυσικά! Οι Βενετοί τα χρησιμοποιούσαν. Πριν προλάβω να δηλώσω την άγνοιά μου είχε έρθει η απάντηση από ένα νεαρό παιδί που μας χαμογελούσε.

Η παρέα της Μαριλένας και της γάτας είχε μεγαλώσει. Μία κοπέλα είχε προστεθεί στη συντροφιά. Η “ασπρούλα” – έτσι την έλεγαν- αναμφισβήτητη αρχηγός της παρέας, απαιτούσε όλο και περισσότερα χάδια.

Νομίζω ότι πρέπει να την ταΐσουμε.

Ναι, μάλλον πεινάει. Έχεις τροφή;

Έλα. Τ όνομά σου;

Μαριλένα. Εσένα;

Ευγενία.

Τα κορίτσια μπήκαν μέσα στο μεγάλο οίκημα, πήραν τροφή και βγήκαν έξω. Η “ασπρούλα’ άρχισε να τρώει λαίμαργα.

Αυτός εκεί ο κύριος ποιος είναι;

Ο αδελφός μου!

Λοιπόν! Τί να παίξουμε;

Κυνηγητό;

Να ζωγραφίσουμε κάτι; Είπε ο Χάρης και έφυγε από κοντά μου.

Η κοπέλα έφερε ένα μικρό – παλιό τραπέζι, καρέκλες, μπογιές και χαρτί. Η παρέα άρχισε να ζωγραφίζει.

Η “ασπρούλα” είχε τελειώσει το φαγητό και κούρνιασε δίπλα στην Ευγενία που με το ένα χέρι τη χάιδευε και με το άλλο τη ζωγράφιζε.

Πριν το καταλάβω είχα πάρει και εγώ τη θέση μου.

Λουκούμια τρώτε;

Φυσικά και τρώμε!

Νεράκι;

Ε, ναι! Λουκούμι χωρίς νεράκι;

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο η αυλή είχε γεμίσει παρεάκια που συζητούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν. Τα παιδιά είχαν απορροφηθεί και με είχαν ξεχάσει. Κάποιος έφερε ένα βιβλίο από μέσα κι άρχισε να διαβάζει… ριζίτικα.

ακούστε αυτό:

-Πάνω που πρωτογνώριζα του έρωτα τα πάθη,

επέταξέ μ’ η μοίρα μου στση φυλακής τα βάθη.

κι αυτό:

-Ούλοι πιστένε στο θεό, μα γω στον άγιο Μάμα

που ήτο κλέφτης και βοσκός και δε φοβούμαι πράμα.

Είχε αρχίσει πια να νυχτώνει! Όταν Οι ζωγραφιές τελείωσαν βρήκαν αμέσως τη θέση τους στους τοίχους του οικήματος. Οι δύο ζωγράφοι, περήφανοι για τα έργα τους, μού έριξαν μία φευγαλέα ματιά που έμοιαζε περισσότερο με ματιά προειδοποίησης του τύπου “Μη διανοηθείς να το πεις! Δεν φεύγουμε!” παρά ματιά ενδιαφέροντος. Ψέλλισα ένα “Μπράβο” κύτταξα επιδεικτικά το ρολόι μου, αλλά η Μαριλένα και ο Χάρης είχαν, ήδη, απομακρυνθεί.

Άκουσα την Ευγενία να τους λέει πόσο τυχεροί είναι γιατί σε μισή ώρα θ’ άρχιζε μία μουσική εκδήλωση. Δεν μπήκα καν στον κόπο να πω οτιδήποτε! Το κυνηγητό είχε αρχίσει.

Τέσσερεις μουσικοί άρχισαν να παίζουν σκοπούς από τη Μικρά Ασία – έτσι μου φάνηκαν – την Κρήτη και το Αιγαίο. Το κυνηγητό είχε μεταλλαχτεί σε χορό. Η μεγάλη παρέα, συνεχώς, αυξανόταν με περαστικούς που έμπαιναν στον χώρο. Άλλοι χάζευαν, άλλοι χόρευαν, τραγουδούσαν, γελούσαν, συζητούσαν.

Ήταν αργά. Τους έκανα ένα νεύμα που δεν επιδεχόταν αντιρρήσεις. Με πλησίασαν. Η Μαριλού, ξαφνικά, έφυγε από κοντά μας και έτρεξε στην Ευγενία.

Την αγκάλιασε, της έδωσε ένα φιλί και της είπε:

Θα ξανάρθω. Να μας περιμένεις.

Γυρίσαμε στο σπίτι χαμογελαστοί, χωρίς να πούμε κουβέντα.

Υ.γ.: Αφιερωμένο σ’ ένα από τα πιο όμορφα κοινά μας απογεύματα, εκεί στο ανθρώπινο περιβόλι των “μαύρων ρόδων”.