Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Όταν αποκαλύπτεται ο Θεός γίνεται σεισμός.
Η πόλη των Ιεροσολύμων στην τελευταία επίσκεψη του Χριστού σείεται και αναταράσσεται από τον ξεσηκωμό των νέων, της νεολαίας, που κατεβαίνουν στους δρόμους να υποδεχθούν και να αναγνωρίσουν τον Κύριο της δόξας, τον Υιό και λόγο του Θεού, τον αληθινό Θεό.
«Ωσσανά τω Υιώ Δαυίδ ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».
Αυθόρμητοι και ελεύθεροι οι νέοι των Εβραίων, χωρίς κανένα πατρονάρισμα και χωρίς να ανήκουν σε μαζικοποιημένα κινήματα διαισθάνονται, ελκύονται και αναθερμαίνονται από την ταπεινή παρουσία του δημιουργικού Λόγου του Θεού και ξεσπούν σε ειρηνική επανάσταση. Με τα όπλα της νίκης, του θριάμβου, της ειρήνης, τα βάγια και τα λιόκλαδα και τραγουδούν «την όντως ειρήνη» του Θεού που περνά από την πόλη τους.
Τα παιδιά των Εβραίων αναγνωρίζουν και χειροκροτούν, χαιρετίζουν και τραγουδούν το πέρασμα του Θεού από την πόλη τους.
Την ίδια ώρα οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του λαού συνωμοτούν «ίνα αυτόν απολέσωσιν» δηλαδή να βγάλουν από τη μέση τον Κύριο της δόξας. Αιώνιο τροπάριο, αιώνια πράξη στη σκηνή της ζωής της πανανθρώπινης Ιερουσαλήμ. Τότε και σήμερα και πάντα.
Τις μεγάλες αξίες και τα άγια ιδανικά τα τιμούν και τα αναγνωρίζουν οι νέοι όλων των εποχών, για τα οποία μάλιστα αγωνίζονται και παλεύουν, τα δίνουν όλα, ζουν και πεθαίνουν, ενώ οι πρεσβύτεροι του λαού, οι ισχυροί της ημέρας πάντοτε συνωμοτούν και προδίδουν, βασανίζουν και σταυρώνουν τα μεγάλα ιδανικά, τα νεανικά οράματα, όπως είναι η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ελευθερία των λαών και των εθνών της γης. Με αποτέλεσμα να διαιωνίζουν την απόγνωση, την αβεβαιότητα, το ψέμα, την απάτη, τη βαρβαρότητα και την απανθρωπιά.
Αιώνια Ιερουσαλήμ δόξας και ατιμίας, αναγνώρισης και προδοσίας, Τα αγνά νιάτα με τους μεγάλους και αιώνιους οραματισμούς της ζωής προδόθηκαν τότε και εξακολουθούν να προδίδονται και να δολοφονούνται στο πέρασμα των χρόνων και των καιρών.
Θολή και αβέβαιη, ταραγμένη και συγχυσμένη η ατμόσφαιρα τότε, μαύρη και άραχνη, άσπλαχνη και απάνθρωπη, γερασμένη και απελπισμένη πάντοτε. Ενώ τόσα πράγματα αλλάσσουν στο πέρασμα των αιώνων και τόσα αγαθά προστέθηκαν στη ζωή μας με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, τίποτα δεν άλλαξε στο ήθος και τη συμπεριφορά του ανθρώπου. Βία και βιασμοί, τρομοκρατία, αντιδικία, διπλωματία και καπέλωμα, εκμετάλλευση και βαρβαρότητα, καταπιέσεις και διασυρμοί είναι κοινότυπα και κοινόχρηστα χαρακτηριστικά σε έθνη και λαούς, σε μεμονωμένα άτομα και ομάδες ανθρώπων, σημάδια σκληροκαρδίας και ψυχικής φτώχειας, πνευματικής καχεξίας.
Σκοτεινό το παρόν, ζοφερό, μουντό και αβέβαιο το μέλλον. Χάος και άβυσσος, κίνδυνος και θάνατος απειλούν το πρόσωπο και τη ζωή του σημερινού ανθρώπου.
Μπροστά μας έχουμε τα παθήματα του Χριστού που κορυφώνονται στον σταυρό, αλλά και την ανάσταση, την ελπίδα και τη ζωή. Η Κυριακή των Βαΐων είναι η απαρχή, η βάση και το θεμέλιο όχι μόνο του Γολγοθά αλλά και του κενού μνημείου. Το δικό μας χρέος, το χρέος του νέου λαού του Θεού είναι να σιγοντάρουμε τα νεανικά οράματα για να γίνει ο δρόμος της ζωής του σημερινού ανθρώπου πέρασμα, διάβαση στην ευλογία και το πλούσιον έλεος του Θεού για όλους τους ανθρώπους όλης της γης. Επιτρέψετε αυτή την τιμή να την καταθέτουμε με ιδιαίτερο σεβασμό στα νιάτα, στα παιδιά μας, να αφουγκραστούμε τους καημούς των για τη ζωή, για το παρόν, για το μέλλον και να τα ακολουθήσουμε, να τα στηρίξουμε στις δύσκολες στιγμές που μαζί με αυτά όλοι μας ζούμε. Η εορτή των Βαΐων ανήκει κατ’ εξοχής στα νιάτα. Μια πρόκληση και μια πρόσκληση προς τα νιάτα, τα παιδιά μας, που έχουν οράματα και αναζητήσεις, που θέλουν να ζήσουν και να χαρούν τη ζωή: «ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα».
Είναι πορεία βασανιστική, σταυρική, αλλά το τέρμα είναι ζωογόνο, ελπιδοφόρο, αναστάσιμο.
Να συμπορευτούμε και να συσταυρωθούμε με τον Χριστό για να αναστηθούμε μαζί του, να ζήσουμε την Ανάσταση, το Πάσχα, τη λαμπρή της ζωής.