Του Κρίτωνα Αργυρίου
Δεν χρειάζεται να έχεις πάρει και Πούλιτζερ για να καταλαβαίνεις ότι η κυβέρνηση έχει στήσει μια ανθούσα βιομηχανία αξιοποίησης του Πολάκη.
Μια βιομηχανία που λειτουργεί 24 ώρες την ημέρα,7 ημέρες την εβδομάδα, εορτές και αργίες παρακολουθώντας ακατάπαυστα ότι λέει και ότι κάνει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και που τρώει τους ψαρομεζέδες του.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Από την παραγωγή στην κατανάλωση. Με delivery-boys τις ομάδες αλήθειας, τους ρωμανούς μελωδούς και κυρίως τον Όμιλο Φίλων της Κυβέρνησης στα μίντια. Την παρέλαση συνήθως κλείνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με μια βαρυσήμαντη – σχεδόν «κόπι-πάστε» – δήλωση στην οποία εγκαλείται ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως «δίδυμος αδελφός» του Πολάκη. Και η ζωή συνεχίζεται…
Βέβαια, για να λειτουργεί αδιάκοπα και να ακμάζει η «βιομηχανία Πολάκη» απαιτείται η κατάλληλη πρώτη ύλη. Την οποία προμηθεύει διαρκώς ο ίδιος ο Πολάκης. Με δηλώσεις, ομιλίες, σχεδόν καθημερινές παρεμβάσεις «κατάλληλες» για αξιοποίηση. Με ύβρεις, απειλές, προσωπικές επιθέσεις και μια ρητορική του μίσους και της ισοπέδωσης έναντι των πολιτικών αντιπάλων του. Έτοιμος και πρόθυμος, ακόμη και στις περιπτώσεις που έχει δίκιο, να το χάσει. Γιατί μοιάζει να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική είναι και ζήτημα ήθους και ύφους.
Είναι θέμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί με τον αρμόζοντα τρόπο τις στρεβλώσεις που δημιουργεί ο βουλευτής του. Αφού κατανοήσει ότι ο Πολάκης μπορεί να γοητεύει ένα μικρό και σκληροπυρηνικό ακροατήριο ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, την ίδια στιγμή, απογοητεύει και απομακρύνει ένα πολύ σημαντικότερο αριθμητικά και πολιτικά τμήμα του εκλογικού σώματος. Για να το πούμε απλά και στην πολιτική τα περισσότερα είναι θέματα κόστους-οφέλους. Ο Πολάκης περισσότερους διώχνει απ’ όσους συσπειρώνει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Να επανέλθουμε όμως στη βιομηχανία αξιοποίησής του από την κυβέρνηση. Η τακτική είναι πολύ παλιά και μας γυρίζει πίσω σε χρόνια δίσεκτα. Όταν η κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη δαιμονοποίησε ένα υπαρκτό πρόβλημα, τον «αυριανισμό» και τον έθεσε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής. Επιχείρησε να ταυτίσει το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον «αυριανισμό» και να αποκλείσει το ΠΑΣΟΚ σε μια πολιτική «υγειονομική ζώνη».Και να δημιουργήσει στη δημόσια σφαίρα μια ιδιότυπη νέα διαχωριστική γραμμ, τους «φίλους» και τους «εχθρούς» του «αυριανισμού». Η τακτική πέτυχε για ένα χρονικό διάστημα, αλλά έγινε σκόνη και θρύψαλα στη συνέχεια όταν οι περισσότεροι κατάλαβαν τη σκοπιμότητα του αφηγήματος.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάποιοι σήμερα επιχειρούν να αναδείξουν τον «πολακισμό» ως μια σύγχρονη εκδοχή του «αυριανισμού». Έξυπνη η προσπάθεια, καλό το παραμύθι, αλλά το έργο κούρασε.
Σε λίγο δεν θα φαίνεται γραφικός μόνο ο Πολάκης, αλλά και όσοι συνεχίζουν μονότονα να δουλεύουν νυχθημερόν στη βιομηχανία αξιοποίησης των ολισθημάτων του.
Να το πούμε λίγο διαφορετικά. Βαρεθήκαμε και τον Πολάκη και τους «αγανακτισμένους» με τον Πολάκη.