Η Bild προανήγγειλε την «ταπείνωση» και το «πολιτικό του τέλος», η Die Welt του χρέωσε έως και τα 800 δις των ελλήνων φοροφυγάδων στην Ελβετία κι ο γερμανός πρέσβης φέρεται να έκανε διάβημα για την απομάκρυνσή του.
Ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε με μια… κυριακάτικη βόλτα στο Παγκράτι μαζί με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Και, μάλλον, αυτή ήταν και η μοναδική επιλογή που είχε. «Εάν δεν είναι έλλειψη… ευρωπαϊκού τακτ, είναι η πιο κραυγαλέα έξωθεν παρέμβαση στα εσωτερικά μια εκλεγμένης κυβέρνησης», σχολιάζει χαριτολογώντας κυβερνητικό στέλεχος την – made in Germany – επιχείρηση αποδόμησης του υπουργού Οικονομικών. Κι ο ίδιος σημειώνει το αυτονόητο: «Οσο κλιμακώνεται η γερμανική επίθεση κατά του Βαρουφάκη, τόσο πιο καταδικασμένος είναι ο Τσίπρας να τον στηρίζει».
«Προσπαθούν να μας διχάσουν εδώ και αρκετό καιρό, αλλά θα αποτύχουν με θεαματικό τρόπο, διότι ο Αλέξης και εγώ είμαστε πολύ κοντά», ήταν η απάντηση που έδωσε ο ίδιος ο Γιάνης Βαρουφάκης μιλώντας στην il Messaggero.
Η αλήθεια είναι πως αυτή η – αναγκαστική ή μη – στήριξη Τσίπρα στο πρόσωπό του δεν κάνει ευτυχή όλα τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο «lifestyle υπουργός», o «πολιτικός ροκ σταρ», ενοχλεί. Ενοχλεί, δικαίως ή αδίκως, γιατί ενίοτε φλερτάρει με τον εαυτό του περισσότερο απ’ ό,τι με τα λογιστικά του χρέους και γιατί επίσης δεν έχει γράψει χιλιόμετρα – ούτε μισό μέτρο, για την ακρίβεια – κομματικής προϋπηρεσίας.
«Θερμή παράκληση: Λιγότερες συνεντεύξεις και φωτογραφήσεις και περισσότερη δουλειά» έγραψε ο Δημήτρης Παπαδημούλης φωτογραφίζοντάς τον, «οι διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. δεν είναι προσωπικό μονόπρακτο, όσο και αν ο Γιάνης Βαρουφάκης δίνει έντονα το προσωπικό του χρώμα» είπε κομψά αλλά αιχμηρά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Οι «φίλιες» αιχμές όμως δεν είναι – επί του παρόντος τουλάχιστον – το μείζον πρόβλημα για τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Αλέξη Τσίπρα κατ’ επέκταση. Τα βαριά πυρά έρχονται από την Γερμανία κι αυτή η επίθεση δεν είναι αναίτια.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ο πρώτος έλληνας υπουργός Οικονομικών – ίσως κι ο πρώτος έλληνας πολιτικός – που άλωσε τα διεθνή media διακηρύσσοντας, παρουσιάζοντας και τεκμηριώνοντας το «άλλο μοντέλο» για την έξοδο από την κρίση. Κι εάν προτάσεις του όπως οι τουρίστες-πράκτορες κατά της φοροδιαφυγής έφεραν θυμηδία κι έκαναν τον Καρλ Μπιλντ να αναρωτηθεί «εάν είναι σοβαροί αυτοί οι άνθρωποι», άλλες παρεμβάσεις του όπως αυτή στο Αμπροζέτι του Κόμο χτύπησαν πολύ πιο ευαίσθητες χορδές: Η πρότασή του για μια νέα ποσοτική χαλάρωση, με ομόλογα που θα εκδίδει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και θα αγοράζει η ΕΚΤ, χτύπησε στην καρδιά όλων των ταμπού της γερμανικής «οικονομικής ορθοδοξίας». Στην πράξη, έβαλε πλαγίως θέμα αμοιβαιοποίησης του χρέους – ένα θέμα που «ξορκίζει» ο Σόιμπλε ίσως περισσότερο κι από τις αναφορές στη ναζιστική Γερμανία.
Το ίδιο ισχύει και για την άποψή του ότι «τα χρήματα των μνημονίων έσωσαν τις τράπεζες και όχι την Ελλάδα», μια άποψη που δεν παρέλειψε να διατυπώσει ακόμη και στο Spiegel, σε μια συνέντευξη που έδωσε μέσα στην ελληνική πρεσβεία, στο Βερολίνο. Στην πραγματικότητα, ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν λέει τίποτα λιγότερο, και τίποτα περισσότερο από τον Κρούγκμαν, τον Στίγκλιτς και, σε μεγάλο βαθμό, κι απ’ τον Τζακ Λιου, τον αμερικανό υπουργό Οικονομικών. Μόνον που τα λέει με άλλον, πολύ πιο θορυβώδη τρόπο. Κι επιμένει να τα λέει συνεχώς και στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Με κίνδυνο να δείξει σε μια μερίδα έστω των Γερμανών ότι υπάρχει κι άλλη όψη για το ελληνικό ζήτημα και τα αδιέξοδα των… τεμπέληδων του Νότου.
Ο έτερος κίνδυνος είναι να καταλήξει ο θόρυβος σε… υπερθέρμανση που θα κάψει αμφότερους: Και τον ίδιο τον Γιάνη Βαρουφάκη και, κυρίως, το ελληνικό ζήτημα. Τα περιθώρια να σταθμιστεί και ο κίνδυνος και οι επιλογές δεν είναι απεριόριστα πλέον. Όπως δεν είναι απεριόριστος και ο χρόνος για τη μετάβαση από την (ορθή) αφήγηση στα έργα και τις λύσεις.