Τελικά, όταν πια έχεις την ψυχική δύναμη (και δυνατότητα, εδώ που τα λέμε) να αποστασιοποιηθείς από τις καταστάσεις των ημερών, μπορείς να γελάσεις με τη ζωή σου.
Πριν λίγες μέρες ζούσα τη δική μας φρίκη, συνειδητοποιώντας αυτό που φοβόμουν “ο.κ. δεν υπάρχει πλέον κάτι να φάτε. Τώρα, τι κάνουμε;”
Η πρώτη απάντηση που έρχεται στο νου βεβαίως, είναι η Δίαιτα! Έπειτα, καθαρά αντανακλαστικά, γιατί πρέπει να επιβιώσεις, αρχίζεις να ψάχνεις στα ντουλάπια και στο ψυγείο, να δεις τι μπορείς να αξιοποιήσεις, κάνοντας όλους τους πιθανούς συνδυασμούς των λιγοστών πλέον τροφίμων που ξετρυπώνεις και που -όχι πολύ παλαιότερα- θα απαξιούσες έστω να δοκιμάσεις.
Τότε πανηγυρίζεις ανακαλύπτοντας νέες συνταγές…
“Έλα άντρα μου να δεις τι καλό θα φάμε σήμερα!” 1, 2, 3 μέρες στη σειρά. Ε, πόσο λες θα κρατούσε;
Την τέταρτη μέρα έρχεται το επόμενο εγκεφαλικό: Το ψυγείο έχει μια κουτσουλίτσα Βιτάμ και το ντουλάπι άχνη!
Ναι, από εκείνη που βάζουμε χωρίς τσιγκουνιές στους κουραμπιέδες!
Λοιπόν; Εδώ σε θέλω! Τι θα έκανες με λίγο Βιτάμ και ζάχαρη; Θα το έβαζες -λες- στο ψωμάκι και θα τρώγατε γλυκάκι μια χαρούλα!
Ναι; Πως! Αφού δεν υπήρχε αλεύρι για να γίνει ψωμί και στις τσέπες μας είχαμε (και οι δύο μαζί, ας σημειωθεί παρακαλώ στα πρακτικά) 70 ολόκληρα λεπτά!
Τέλος πάντων, πέρασε κι αυτό! Θα το θυμόμαστε και θα το λέμε στα εγγόνια… Το θέμα είναι άλλο. Αναβόσβησε απειλητικά ένα φωτάκι στον νου μου που φώναζε όλο και πιο τσιριχτά:
“Μα τι σκατά αγοράζεις; Χρειαζόντουσαν όλα όσα έπαιρνες ή απλά μάζευες για να έχεις; Να δω τι θα φάτε τώρα! την άχνη με το κουταλάκι;”
Έτσι λοιπόν ήρθε η δική μου επιφοίτηση! Αποκρουστικά ζαχαρωμένη.
Μάθαμε βλέπεις, να τα έχουμε όλα. Και καλά κάναμε, αλλά αυτά τα Όλα χωρίζονται πλέον σε αναγκαία και περιττά.
Δυστυχώς, ήρθε ο καιρός να μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε… Άκου με που στο λέω!
Κάτι ξέρω…
Σε φιλώ γλυκά!
Eva Saga , 41 χρ.