Ναι… στα χρόνια των Βροντάκηδων και των Φουρτουνάκηδων με πηγαίνουν οι πολιτικοί και οι καραβανάδες των δύο χωρών Ελλάδας και Τουρκίας, όταν στο Αιγαίο οι δύο χώρες μου παίζουν το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι.
Τα παλιά χρόνια, τότε που ο συγγραφέας εμπνεύσθηκε τους Βροντάκηδες και τους Φουρτουνάκηδες, οι άνθρωποι, τα σόγια μα και τα γειτνιάζοντα κράτη, τις διαφορές τους τις έλυναν με τα όπλα. Τα χρόνια όμως εκείνα πέρασαν και οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους άμβλυναν, στρογγύλεψαν.
Είδαν και κατάλαβαν πως ο Μεγαλοδύναμος εκτός από τη δύναμη, τους έδωσε μυαλό και γλώσσα. Κατάλαβαν πως για να λύσουν τις μεταξύ τους διαφορές δεν είναι απαραίτητο να θρηνήσουν συνανθρώπους τους. Είδαν με τον καρό πως δεν ήταν απαραίτητο για τη λύση των μεταξύ τους διαφορών να πρέπει να υπάρξουν χώρες με ορφανά. Μα και οι διακρατικές και διασυνοριακές διαφορές τις περισσότερες φορές όταν δεν χώσουν τη μύτη τους ξένες δυνάμεις, τις λύνουν με τη γλώσσα και τη λογική.
Μονάχα στα Βαλκάνια οι χώρες είναι ακόμα χωρισμένες σε Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες. Μονάχα στις σχέσεις μεταξύ Βαλκάνιων χωρών επικρατεί ακόμη ο φόβος πολεμικής εμπλοκής. Πρωταγωνιστικό ρόλο στους λεονταρισμούς του είδους η Ελλάδα και η Τουρκία. Οι ξενόδουλοι πολιτικοί μας, συνεπικουρούμενοι από τους στρατηγούς της χώρας από τη μία και οι αντίστοιχοι της απέναντι πλευράς, έχουν αποδυθεί σε ένα αδυσώπητο αγώνα κατασπατάλησης του δημόσιου πλούτου των χωρών τους, για να αποδείξει η κάθε χώρα για τον εαυτό της, πως είναι ισχυρότερη για να επιβάλλει τις θέσεις της στην άλλη. Και όμως γνωρίζουν οι ηγέτες πολιτικοί και στρατιωτικοί και των δύο χωρών, πως οι λαοί τους στην ουσία δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν.
Γνωρίζουν πολύ καλά πως όλοι τους είναι πουλημένοι στις χώρες που έχουν συμφέροντα, μεγάλα συμφέροντα… να συντηρούν αυτές τις τεχνητές εντάσεις, που μεταφράζονται σε πάρα πολλά δις ευρώ και μάλιστα σε μια περίοδο κρίσης.
Ας καταλάβουν λοιπόν τα πουλημένα τομάρια των δύο χωρών, οι πολιτικοί Ελλάδας και Τουρκίας, πως με τα τερτίπια τους δεν ξεγελούν κανέναν και πως με τους λεονταρισμούς μονάχα γελοίοι καταφέρνουν να γίνονται.
Για να γίνει κάτι μεταξύ των δύο λαών Ελλάδας και Τουρκίας, αυτό θα γίνει μονάχα όταν το αφεντικό τους, και πάντα για το δικό τους συμφέρον, τους χαλαρώνει το σχοινί αλλά και τότε θα πάρουν θώκους και γαλόνια, ενώ – όπως συμβαίνει πάντα – θα κλαίνε τα παιδιά των λαών. Και το χειρότερο… χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Αυτά αισθάνομαι όταν ακούω για παραβιάσεις και αναχαιτίσεις στο Αιγαίο. Επίσης όταν ακούω αυτά, που έρχεται στη μνήμη και το παλαιότερο δόγμα (του από βορά κινδύνου). Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες λοιπόν για να μην ξεχνιόμαστε.
Υ.Γ.: Ας φανταστούμε το αντίστοιχο (της νύχτας των στρατηγών). (Μια νύχτα χωρίς στρατηγούς), πόσο ειρηνικός θα ήταν ο πλανήτης!!!
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΙΑΣ
