Γιάννης Μαρκόπουλος – Νίκος Ξυλούρης 32 χρόνια μετά

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αυτοί που αφήνουν σπουδαίο έργο στην ζωή τους μένουν στην αιωνιότητα. Βεβαίως πολλές φορές δεν αναγνωρίζονται όλοι παρά, ίσως και αιώνες μετά θάνατον. Ορισμένοι άξιοι πολιτικοί, επιστήμονες, και καλλιτέχνες κατακτούν μια θέση στο βιβλίο του χρόνου και της ιστορίας. Σήμερα ορισμένα τηλεοπτικά μέσα θυμούνται το αηδόνι της Κρήτης ,
ΝΙΚΟ ΞΥΛΟΥΡΗ όπου κλείνουν 22 χρόνια από τον θάνατο του. Στην «ΝΕΤ» η κόρη του Νίκου Ρηνιώ, εξομολογήθηκε με τρυφερότητα και αγάπη, ότι όταν ήταν μικρή, δεν τον έβλεπε συχνά, και για αντίδραση όταν την φιλούσε σκουπιζόταν, κι αυτό τον στενοχωρούσε. Και ανέφερε με συγκίνηση πόσο της λείπει ο αγαπητός σε όλους πατέρας της. Πραγματικά με οποιοδήποτε κριτήριο Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ ήταν ένα καλλικέλαδο αηδόνι που δεν είχε ταίρι στην φύση, γιατί ήταν μοναδικός. Και μοναδικός θα μείνει. Θα σταματούσε όμως η φωνή του στα στενά πλαίσια της Κρήτης, και δεν θα μπορούσε να εξελίξει το φωνητικό του ταλέντο για να γίνει γνωστό στο πανελλήνιο, εάν δεν τον ανακάλυπτε ο άλλος σπουδαίος συνθέτης από την Ιεράπετρα της Κρήτης, -ο οποίος του πρέπει μεγάλη τιμή- Γιάννης Μαρκόπουλος -για το έργο του, αλλά και γιατί έχει βοηθήσει και βγάλει από την αφάνεια και άλλους Κρητικούς, όπως τον Γαργανουράκη και άλλους νεώτερους τραγουδιστές.
Ο Γιάννης Μαρκόπουλος πήρε τον Νίκο Ξυλούρη από το χέρι, και με το βάθος του μουσικού του, και του πνευματικού του πολιτισμού, τον οδήγησε στο βασίλειο της δόξας και της καταξίωσης. Πέντε μεγάλους δίσκους όπως «Θητεία» «Χρονικό» «Ριζίτικα» «Οροπέδιο» «Ιθαγένεια», είχε τραγουδήσει με τον Γιάννη Μαρκόπουλο που βασιζόταν βεβαίως, και σε σπουδαίους Έλληνες ποιητές-στιχουργούς, και είχε καακτήσει φήμη και δόξα πριν συνεργαστεί με Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή. Ας είναι αιωνία του η μνήμη, για να τον μάθουν και οι νεότερες γενιές.