Γιάννης Σμαραγδής…

Της Νώτας Ανδρεαδάκη

Μέσα στην αναταραχή των καιρών, του ανομολόγητου φόβου, από πολλούς για τα καμώματα του κακού… Εκείνου του κακού που θερίζει την ανθρωπότητα. Μέσα στην Ιουλιανή ζέστη την αφόρητη παντού, που αν δεν υπήρχαν οι γαλάζιες παρηγοριές να δροσίσουν, να ανακουφίσουν τον κόσμο, θα έπεφτε κατά γης, αφυδατωμένος, ανήμπορος στην απελπισία του. Νοιώθουμε όλοι τα ξεσπάσματα της φύσης, όταν σείεται, ξεχειλίζει στις  πλημμύρες και προκαλεί αλύπητα καταστροφές. Δεν μένει κανείς ασυγκίνητος στους βίαιους θανάτους νέων, παιδιών και γερόντων πού πιτσιλά το αίμα τους τοίχους και βάφει δρόμους. Γεμάτη βάσανα η ζωή, πήχτρα, και η βία κάθε είδους στην κορυφή της ορατής δυστυχίας, παρέα με τη φτώχεια-

Παρέκει, σιμά, σε ζώνη ελεύθερη, σε τόπους, που μπορεί να κυλά η ζωή πιο ισορροπημένα, σε κάποιο χαρούμενο κάποτε, η δοκιμαζόμενο τώρα σπιτικό, συμβαίνουν δράματα, τραγωδίες, κάθε λεπτό. Αυτά δεν αγγίζουν τους παραέξω. Διαπερνά, με πόνο οξύ, η πύρινη αιχμή, εκείνους που βλέπουν να ανατρέπονται όλα στη ζωή τους, ή κάποια να χάνονται, σημαντικά, σε μηδαμινό χρόνο. «Πάω στον Αντρέα…»,

ήταν οι τελευταίες λέξεις που πρόφερε στην πολυαγαπημένη, ακριβή, σύζυγό του ένας άντρας, που οι φίλοι θεωρούσαν πώς χαλά την πιάτσα. Όχι μόνο την πιάτσα. Πήγαινε κόντρα σε πολλά «ρεύματα», ακολουθώντας πιστά, επίμονα, τις δικές του αξίες. Πλασμένος  και προορισμένος για ιδανικός σύζυγος, πατέρας, γιος, αδερφός και φίλος, πορεύτηκε σε δρόμους δύσκολους, έχοντας κατά νου να προσφέρει και πέρα από τους πολύ δικούς του και σε εκείνους που κυριάρχησαν στη ζωή του, πριν αποκτήσει την προσωπική του οικογένεια. Ήταν άνθρωποι που τους έδεσε φιλιά ή και συγγένεια μαζί του και δεν ξεστράτισαν ποτέ από αυτήν, όσο γινόταν.

Είχα τη χαρά -ένοιωσα αργότερα και τιμή-  να συναντήσω στα εφηβικά μου χρόνια αυτό τον άνθρωπο -έφηβο και εκείνον- σε  οικογενειακή συντροφιά, με την κοπέλα που νομίζω, ξεχώρισε από τότε, ως γυναίκα της ζωής του. «Φεύγοντας» στις δώδεκα Ιουλίου, πριν το μεσημέρι και ενώ ετοιμάστηκε για συνάντηση με καλό φίλο, κλονίστηκε και έπεσε σιμά της. Στα πόδια της…

Δεν θα μπορούσε να συμβεί το τέλος, χωρίς την ύστατη επιβεβαίωση της αφοσίωσης προς αυτήν. Ήταν ολόκληρος ο κόσμος του,  ο έρωτας, το στήριγμα, η έμπνευση του. Για εκείνη, ολοκληρωτικά ο άνθρωπος της. Αδιαπραγμάτευτα και αδιαφιλονίκητα. Είχε το μοναδικό χάρισμα να αφουγκράζεται τους ψιθύρους της ψυχής των αγαπημένων του και να προφταίνει να ικανοποιεί κάθε επιθυμία, να διαβάζει κάθε σκέψη. Δεν γινόταν μόνο από άνεση, όλο αυτό. Προερχόταν από βαθειά διάθεση να χαροποιήσει με κάθε τρόπο. Να δείχνει πως νοιάζεται, συμμερίζεται και ενδιαφέρεται για όσους αγαπούσε και τον αγαπούσαν και όχι μόνο.

Δεν δέχομαι πως τέτοια εκλεκτή πνευματική ενέργεια, που διέθετε, καταστράφηκε. Αν δεν μπορεί να εκφράζει την αγάπη του πια, θα δέχεται με κάποιο τρόπο, εκείνων που τίμησε και ευλόγησε με την παρουσία και τη φιλία του. Είναι η σειρά τους να αποδώσουν βαθειά, αιώνια, τιμή…