Tου Αντώνη Χαρχαλάκη
Είναι μια ερώτηση που δεν απασχολεί μόνο τον γράφοντα. Δεν είναι «περίεργο» να έχουμε τόση έξαρση των ακροδεξιών φαινομένων ( Χρυσή Αυγή κυρίως) και ταυτόχρονα πάγωμα, έως μηδαμινή, αύξηση των ποσοστών της Κομμουνιστικής Αριστεράς, σύμφωνα με τα δημοσκοπικά νούμερα;
Θα ισχυριστείτε κάποιοι από σας, πως από τη μια οι ανατροπές στον Ανατολικό κόσμο, και η παρουσία μεταναστευτικών πληθυσμών από τις Ανατολικές χώρες από την άλλη, δεν συνεργούν για τη γοητεία των κομμουνιστικών ιδεών. Εν μέρει, πολλοί εξ υμών, βρίσκω πως έχετε δίκιο! Γιατί η διάψευση των ελπίδων, οδηγεί στην ιδεολογική απόρριψη. Όμως ας δούμε και την άλλη όψη του πράγματος – πέρα από τις αναθεωρήσεις πρώην κομμουνιστικών ομάδων- σχετικά με τα όσα βιώνει ο ελληνικός λαός, κυρίως ο μη έχων και μη κατέχων: Ζούμε σε καπιταλιστική χώρα και κάτω απ τη βαριά σκιά της οικονομίας της. Τα περισσότερα από τα στάνταρτ της, συντρίβουν τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών μας στρωμάτων. Κατ’ εξοχήν αυτούς που λέμε βιοπαλαιστές. Κι ακούμε συχνά αυτά τα στρώματα, να …κλαψουρίζουν για το επίπεδο της ζωής των, αλλά και να παλεύουν με διάφορους τρόπους: Διαδηλώσεις – απεργίες κ.α. Όταν όμως καταμετρώνται τα κομμουνιστικά ποσοστά στις κάλπες, βλέπουμε μια αναντιστοιχία αυτής της κινητικότητας, σχετικά με τα αποτελέσματα στις κάλπες!
Το ερώτημα, μάλλον τα ερωτήματα, είναι πολλά. Βεβαίως κάποιοι «μπερδεύουν» τα πράγματα σχετικά με αυτά που γράφω και με την άνοδο της άχρωμης «Αριστεράς»! Που για να λέμε το σωστό, είναι μια εκδοχή της Σοσιαλδημοκρατίας Made in Europa. Που ξέρουμε πόσο… αριστερή είναι και που οδήγησε τους λαούς που την επέλεξαν. Αυτό μπορεί να δείχνει κάτι – έστω ελάχιστα – «παρήγορο», όμως αν εξετάσουμε το βίο και την πολιτεία των ηγετικών κύκλων, δεν αντέχουν καν στην ελπίδα μιας πράγματι Αριστεράς εναλλακτικής προοπτικής. Και δείχνουν ακόμη – μέσω του πολιτικού λόγου αυτών των κύκλων- πως… πρόκειται να διαχειριστούν το υπάρχον πολιτικό μοντέλο. Προσδίδοντάς του…. «ανθρώπινο πρόσωπο» ! Να είστε πάνω από σίγουροι γι’ αυτό!
Το κρίσιμο ερώτημα είναι: Γιατί, πέραν, των όσων είπα εν τάχει, πιο πάνω, δεν έχει μεγάλη ελκτική δύναμη η Κομμουνιστική Αριστερά; Με τα δεδομένα κιόλας, πως δεν προκαλεί πολιτικοκοινωνικές αναταράξεις και πως επιπλέον κουβαλάει εθνικές …….? τους τιμή, σαν κύριος συντελεστής της Αντίστασης! Κόντρα στους Γερμανούς εισβολείς και στην ντόπια φάρα των Γερμανοτσολιάδων, των καταδοτών κ.λ.π. των προγόνων δηλαδή της «Χ.Α» και άλλων, για να μη λέμε ονόματα… Πέραν δε τούτων, όλες οι προτάσεις της, για υγεία, παιδεία, ανάκαμψη, πολιτισμό και άλλα, είναι σε σωστές βάσεις! Τις πταιει λοιπόν, εκτός αυτά που εν τάχει ανέφερα;
Θα πω λοιπόν τα πράγματα με τα’ όνομά τους, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος! «Τους ξέρουμε τους ενόχους, γνωστές ειν’ οι αιτίες»: Κατ’ αρχήν, είμαστε μια θρησκευόμενη – εκτός ελαχίστων αποκλίσεων- κοινωνία… Επίσης τα ΜΜΕ ( τηλεόραση – τύπος – έντυπα κάθε λογής) καλλιεργούν, άλλα καθαρά άλλα ελάχιστα συγκεκαλυμμένα, τον αντικομουνισμό! Και ομολογουμένως ο Ρωμιός, παρά τη θρυλούμενη εξυπνάδα του, «χάφτει και απορροφά» όλο αυτό τον οχετό, που είναι συσκευασμένος σε κομψά περιτυλίγματα! Επιπλέον διακατέχεται από το τρομώδες σύνδρομο που πλανάται στον ατομικό του ορίζοντα: Μήπως μια των ημερών, έχουμε ανεπιθύμητες πολιτικές εξελίξεις, φυλακίσεις και εξορίες, διώξιμο από τη εργασία τον (αν έχει), «κοινωνικό» στιγματισμό, μέχρι και κόστος για τη βιολογική του συνέχεια!! Πράγματα που, όπως και να τα δούμε, δρουν καταλυτικά στον ψυχισμό του. Πέρα απ’ αυτά, έχουμε τις οικογενειακές πολιτικές παραδόσεις, την παιδεία, άλλοτε εντελώς ανεπαρκή, άλλοτε με ανακρίβειες όσον αφορά ιστορικά κείμενα για πρόσφατα γεγονότα. Που όπως κι αν τα δούνε, δημιουργούν μια (απωθημένη έστω) πολιτική εμπάθεια…
Οι θαρραλέοι, που τα ‘χουν ξεπεράσει όλα τα παραπάνω, πιεζόμενοι συν τοις άλλοις, και από τα προβλήματα της καθημερινότητας δίνουν με τη διαρκή πρακτική τους το μήνυμα πως «έτσι ήρθανε τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε»!!! Και πέραν τούτου πως ότι συνέβη στις χώρες που συνέβη, δεν είναι αναπόδραστο να συμβεί και σε μας εδώ!! Τα πράγματα, σχετικά με αυτό, πρέπει να αφορούν την πολιτική σταθερότητα του μοντέλου και τον έλεγχο της ηγεσίας από την πολιτική βάση, ώστε να μην μας προκύψουν οι διάφοροι ελληνογενείς Γέλτσιν, Τσαουσέσκου, Πούτιν κ.α. Λαμπρό παράδειγμα οι περιπτώσεις Βιετνάμ και Κούβας! Που η μεν πρώτη υπέστη μια πολυαίματη και πολυετή επιδρομή από το Νότιο Βιετνάμ, τις ΗΠΑ και άλλους. Η δε άλλη, που βρίσκεται στο γεωγραφικό χώρο όπου δεσπόζουν οι ΗΠΑ. Των οποίων τη δραματική οικονομική κατάσταση ζει ο κόσμος σήμερα, με κινδύνους τύπου του ’29 – ’40, μια που αποτελεί τη μητρόπολη του καπιταλισμού.
Σ’ όποιον ή όποιους αντιλέξουν πως οι δύο παραπάνω χώρες (Βιετνάμ –Κούβα) είναι τριτοκοσμικές, έχω ν’ απαντήσω: Εμείς, παρά τις φαμφάρες και την αυταρέσκεια, ανήκομεν στην πρώτη σειρά (των ανεπτυγμένων δηλ) χωρών του κόσμου;
Καιρός είναι να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία, εξ άλλου η πολυεπίπεδη κρίση του λαού μας και της χώρας μας, πρέπει να συνηγορήσει προς τούτο! Δεν συμφωνείτε;