Γιατί αποφάσισα να μην παρουσιάσω το βιβλίο του κ. Θοδωρή Δεύτου «Ο Αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας»

Του Ευτύχη Παπαδοπετράκη *

Τέλη Ιουνίου ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Καντάνου κ. Κοντεκάκης Γιάννης με ρώτησε αν ήμουν διατεθειμένος να παρουσιάσω, στην Κάντανο, το βιβλίο «Ο Αλεξιπτωτιστής ήταν δικός μας» του κ. Δεύτου Θοδωρή,  εκδόσεις Υδροπλάνο, στα πλαίσια σχετικού αιτήματος του συγγραφέα που διαβιβάστηκε στο Σύλλογο από το Δήμο. Η απάντησή μου ήταν θετική, με την προϋπόθεση ότι το περιεχόμενο του βιβλίου δεν θα έλθει σε σύγκρουση με τα γεγονότα και με την ιστορική μου μνήμη. Το άκουσμα «αλεξιπτωτιστής» παρέπεμψε φυσικά στην επίθεση των φασιστικών ορδών στο Μάλεμε το 1941, ενώ «το δικός μας» σε κάποιον ίσως γερμανό στρατιώτη δημοκράτη και αντιφασίστα.

Οι διαπιστώσεις μου μετά την ανάγνωση είναι:

Κατ’  αρχήν στην πρώτη σελίδα ο συγγραφέας δηλώνει ότι:

Υπόσχεται λοιπόν ότι τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα θα αποτελέσουν τον καμβά πάνω στον οποίο θα κεντήσει τη φανταστική του ιστορία. Τη ιστορία της Ροδάνθης από το Μάλεμε Χανίων και ενός νεαρού Γερμανού, που έχει σπουδάσει αρχαιολογία του Ερικ, τον οποίο συνάντησε πριν τον πόλεμο στην Κνωσό.

Θα δούμε στη συνέχει πόσο σεβάστηκε τα ιστορικά γεγονότα.

Αυτός ο αλεξιπτωτιστής δεν ήταν και δε μπορούσε να είναι δικός μας:

Ο εν λόγω νέος αρχαιολόγος προσχώρησε στο φασισμό πολύ νωρίς με αντάλλαγμα τη συμμετοχή του σε ένα πρόγραμμα…

Τόσο ιδεολόγος. Το ερώτημα είναι γιατί ο κ. Δεύτος φτιάχνει ένα τέτοιο ήρωα. Οι ήρωες των μυθιστορημάτων, συχνά αποτελούν πρότυπα για τη νεολαία. Όταν μάλιστα πριν (σελ.11) τον χαρακτηρίζει ως «Φιλέλληνα, Ευρωπαϊστή, με ανοιχτό μυαλό, τεράστια ευρυμάθεια και μια καταγωγή που τον απέτρεπε να συναγελάζεται με τον όχλο…» ρατσιστής δηλαδή από κούνια, αλλά και Ευρωπαϊστής (ο όρος δεν ήταν δόκιμος  τότε!!!) που οργανώνεται σε φασιστικό κόμμα με αντάλλαγμα ένα ταξίδι…., αλλά και μένει πιστός στο κόμμα και τον Χίτλερ μέχρι το τέλος του πολέμου.

Ο Χίτλερ ήταν απλά παρανοϊκός:

Ο Χίτλερ δεν τίθεται, από το συγγραφέα, μόνο στα μάτια του  αλεξιπτωτιστή απλά ως παρανοϊκός: παρανοϊκός δικτάτορας, παρανοϊκός με σπινθηροβόλο (σ.12)  βλέμμα, κλπ. Αυτό είναι βασική θέση του συγγραφέα που διαπερνά όλο το μυθιστόρημα. Χαρακτηρίζεται ως ναζί και το κόμμα του ναζιστικό, αλλά ποτέ φασίστας και το κόμμα του φασιστικό.

Η άνοδος του φασισμού στη Γερμανία:

Για την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία (που δεν ήταν μόνο Γερμανικό φαινόμενο: Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία 1936 εμφύλιος, Γκουέρνικα, κλπ..) και το ρόλο της διανόησης, διαστρέφει εντελώς την ιστορική πραγματικότητα. Γράφει λοιπόν ότι «όσο

Η πραγματικότητα είναι ότι πολλοί πανεπιστημιακοί και άλλοι «διανοούμενοι», όχι μόνο δεν είχαν σιωπήσει αλλά είχαν ενταχθεί στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα και είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και όχι μόνο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο, από τους πλέον προβεβλημένους Γερμανούς φιλόσοφους του 20^ου αιώνα, καθηγητής φιλοσοφίας Μάρτιν Χάιντεγκερ και μεταπολεμικά από τους σημαντικούς θεωρητικούς του λεγόμενου μεταμοντέρνου ρεύματος στη φιλοσοφία. Βρέθηκαν και δημοσιεύτηκαν μόλις το 2016 οι επιστολές με τις οποίες προσπαθούσε να πείσει τον αδελφό του να ενταχθεί στο φασιστικό κίνημα: Στις 4 Μαΐου του 1933 και ενώ μόλις έχει γίνει μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, εξηγεί στον αδερφό του: «Μην βλέπεις τι υπάρχει κάτω από το κίνημα, αλλά τις απόψεις του Φύρερ και τα μεγαλειώδη σχέδιά του. Χθες έγινα μέλος του NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα) όχι μόνο από εσωτερική πεποίθηση, αλλά από καθαρή συνειδητοποίηση ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί η καθαρότητα και η διευκρίνηση του όλου κινήματος. Και εάν εσύ δεν είσαι έτοιμος να προσχωρήσεις τώρα στο κόμμα, θα σε συμβούλευα ωστόσο να προετοιμάσεις τον εαυτό σου και να το κάνεις, χωρίς καμμία ανησυχία για το εάν θα ασχοληθείς με κατώτερα και λιγότερο ευχάριστα θέματα που ενδέχεται να πέσουν στην αντίληψή σου…» (1)

Βέβαια πολλοί  από τους πανεπιστημιακούς αυτούς (όχι ο Χάιντεγκερ), μετά τη ήττα του φασισμού είχαν δηλώσει ότι απασχολημένοι με την έρευνα και τα διαβάσματά τους δεν είχαν καταλάβει τι γινότανε στην κοινωνία….

Υπήρχαν λοιπόν πανεπιστημιακοί που όχι μόνο δεν σιώπησαν αλλά είχαν βγει στο κλαρί και κελαηδούσαν ναζιστικά, ακόμα και μετά τον πόλεμο. Λίγο μετά τον πόλεμο, ο Χάιντεγκερ εκτιμά ότι η αναγκαστική εκδίωξη των Γερμανών από την ανατολική χώρα «ξεπερνά όλες τις φρικαλεότητες που διαπράττονται και διαπράχθηκαν νωρίτερα, ανεξάρτητα από αυτά που “ζήσαμε” την περίοδο 1933-45».  Έτσι ο Χάιντεγκερ ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τη γραμμή Γκέμπελς, πως οι νικητές του πολέμου διέπραξαν χειρότερες φρικαλεότητες από αυτές των ναζί.

Η σύγχρονη προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας

Πρόκειται για τη γραμμή που έχει έλθει ξανά στο προσκήνιο από τη Γερμανική προπαγάνδα η οποία υπηρετεί ταυτόχρονα πολλούς στόχους, από λήθη μέχρι και τις γερμανικές οφειλές.

Είναι γνωστή η ιστορία με τον Χάιντς Ρίχτερ και το προκλητικό βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης, στο οποίο χαρακτηρίζει τον αγώνα των Κρητών για την  υπεράσπιση της πατρίδας τους, ως «άγριο» και «πρωτόγονο», ενώ χαρακτηρίζει «ιπποτικό» τον αγώνα που διεξήχθη κατά την Μάχη της Κρήτης μεταξύ των δυνάμεων της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και των Γερμανών. Αν και είναι γνωστότατο και καταγεγραμμένο στη διεθνή βιβλιογραφία το γεγονός ότι τόσο oι Γερμανικές δυνάμεις όσο και αυτές της Κοινοπολιτείας διέπραξαν επανειλημμένως παραβιάσεις των Συνθηκών περί Πολέμου. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Ρίχτερ  δουλεύει για τη συστηματική προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας που προωθεί η σύγχρονη Γερμανική προπαγάνδα. Ένα από τα κεντρικά  ιδεολογήματα αποτελεί η πολιτισμική ανωτερότητα: αντιπαραβάλει τον «ανώτερο πολιτισμό» των Γερμανών, αλλά και Βρετανών μαχητών, με αυτόν των Κρητών ατάκτων τους οποίους χαρακτηρίζει «άγριους άνδρες» που έκαναν έναν πόλεμο «στην πιο άγρια και πρωτόγονη μορφή του».

Σ’ αυτή τη λογική κινείται και το «μυθιστόρημα» του κ. Δεύτου, όχι για τους Κρήτες, αλλά για τον αντεπιτηθέμενο Σοβιετικό Στρατό. Που είναι αιμοβόρος και πραγματοποιεί εν ψυχρώ δολοφονίες, βιάζει, λεηλατεί, πλιατσικολογεί (σ. 474) (αυτό κι αν είναι). Και το πιο ακραίο για να στηρίξει αυτή του την θέση, αφήνει υπονοούμενο ότι τη Δρέσδη τη βομβάρδισαν οι Σοβιετικοί, ενώ είχε ισοπεδωθεί από Βρετανικά και αμερικάνικα αεροπλάνα. Ο βομβαρδισμός αυτός έχει κατακριθεί από ιστορικούς ως μη αναγκαίος  για την έκβαση του πολέμου, καθότι τη πλήρωσε ο άμαχος πληθυσμός, όπως αυτός στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Ο καθηγητής σύγχρονης ιστορίας του Α.Π.Θ .Γ. Μαργαρίτης υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ότι ο Ρίχτερ δεν είχε κανένα πρόβλημα να υιοθετήσει τον λόγο των Ναζί και των δωσίλογων και μας τα έκανε ιστορία σήμερα, ή μάλλον προσπαθεί να τα κάνει ιστορία, γιατί η αντίδραση που συναντά είναι αρκετά ισχυρή.

Επίσης, ο ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Θάνος Βερέμης δήλωσε πως τα ιστορικά στοιχεία που χρησιμοποίησε ο Ρίχτερ στο βιβλίο του από τα Γερμανικά αρχεία, ήταν ένα μέσο προπαγάνδας από τον Γκέμπελς εκείνη την εποχή.

Την ίδια ταχτική με τον Ρίχτερ ακολουθεί και ο κ. Δεύτος:

Με τον τρόπο που είναι γραμμένο υιοθετεί αντικειμενικά τη ναζιστική προπαγάνδα και μάλιστα ερμηνεύει αυτή τη συμπεριφορά με το, πολλάκις επαναλαμβανόμενο, χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των Σοβιετικών.

Η προπαγάνδα αυτή δεν έχει αλλάξει καθόλου από την εποχή του πολέμου. Είναι με ανεξίτηλο τρόπο αποτυπωμένη στις πινακίδες που τοποθέτησαν στην Κάντανο μετά την ολοσχερή καταστροφή της. Γράφουν σε μια από αυτές:

«Δια την κτηνώδη δολοφονίαν Γερμανών αλεξιπτωτιστών, αλπινιστών και του Μηχανικού από άνδρας γυναίκας παιδιά και παπάδες μαζί και διότι ετόλμησαν να αντισταθούν κατά του Μεγάλου Ράιχ, κατεστράφη την 3^η -6-1941 η Κάνδανος εκ θεμελίων δια να μη επανοικοδομηθεί πλέον ποτέ-»

Ο Στρατηγός Σειραδάκης, στην πολεμική του έκθεση για τη μάχη του Φαραγγιού της Καντάνου, χαρακτηρίζει τη μάχη Φλώρια-Κάντανο, που είχε και στιγμιότυπα σώμα με σώμα (αρπαγή οπλοπολυβόλου από το Κωστάκη στα Φλώρια) ως την τελευταία μάχη του πολέμου και την πρώτη της παλλαϊκής Εθνικής Αντίστασης.

Δίκαια λοιπόν ο Δήμαρχος Καντάνου – Σελίνου Αντώνης Περράκης είχε ζητήσει, την περίοδο της αντιπαράθεσης με τον Ρίχτερ,  από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο να παρθεί πίσω η διάκριση για τον Ρίχτερ με το σκεπτικό ότι στο βιβλίο του για την Μάχη της Κρήτης «αναθεωρεί και προσβάλει την ιστορία, άνευ αποδείξεων, υμνώντας την προσπάθεια των Γερμανών αλεξιπτωτιστών και θεωρώντας βάρβαρη και θηριώδη την αντίσταση των Κρητικών».

Υιοθέτηση της προπαγάνδας του Γκέμπελ:

Ίδιας χροιάς με το «κτηνώδη δολοφονία» είναι τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στολίζει ο κ. Δεύτος το Σοβιετικό Στρατό κατά τη νικηφόρα απελευθερωτική (Άουσβιτς …) αντεπίθεσή του:

Εδώ ουσιαστικά υιοθετεί και πάλι τη προπαγάνδα του Γκέμπελ. Αφήνει να εννοείται ότι τη Δρέσδη τη βομβάρδισαν οι Σοβιετικοί. Βεβαίως 70 περίπου σελίδες πιο πίσω αναφέρει αναλυτικά το βομβαρδισμό  της Δρέσδης από Βρετανικά και Αμερικανικά αεροπλάνα, αλλά αναφέρει, χωρίς κανένα στοιχείο, ότι αυτό έγινε με «απαίτηση» του Στάλιν.

Από τον Καθηγητή Ιστορίας Γ. Μαργαρήτη, μαθαίνουμε άλλα. Γράφοντας για τους νεκρούς στο Ανατολικό μέτωπο του πολέμου γράφει: «Με βάση τους παραπάνω αριθμούς, που προέρχονται από Γερμανικές Υπηρεσίες, αρμόδια πρόσωπα ή αρχειακές εκθέσεις, από την αρχή του πολέμου ως τις 31 Δεκεμβρίου του 1944, η Γερμανία έχασε στα πεδία των μαχών 3.677.000 νεκρούς ή διαπιστωμένους νεκρούς. Από αυτούς τους 2.743.000 (ποσοστό 74,6%) στο ανατολικό μέτωπο. Οι γερμανικές κυβερνήσεις υπολογίζουν σε 635.000 τους άμαχους που σκοτώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων. Αυτή η κατηγορία των νεκρών μπορεί να πιστωθεί αποκλειστικά σε Βρετανούς και Αμερικανούς – οι Σοβιετικοί δεν βομβάρδισαν αμάχους.» (2)

Με κάθε ευκαιρία λοιπόν «στολίζει», άμεσα ή έμεσα, τον Κόκκινο Στρατό με κοσμητικά επίθετα που όμοιά τους δεν έχει χρησιμοποιήσει για τις φασιστικές ορδές των Γερμανών. Αιμοβόροι, (471), απολίτιστοι, αμόρφωτοι, άξεστοι, (473), στρατός που εφαρμόζει σκληρά αντίποινα στον άμαχο πληθυσμό (398) και πολλά άλλα. Εμφανής είναι η προσπάθεια εξομοίωσης του Σοβιετικού Στρατού με τους Χιτλερικούς, μέσα στα πλαίσια της προσπάθειας αναθεώρησης της Ιστορίας. Στο πλαίσιο αυτό ο Χίτλερ είναι για τον κ Δεύτο απλά ένας παρανοϊκός, με σπινθηροβόλα μάτια!!! (σ.12).

Οι Γερμανοί στην Κάντανο:

Για τις πράγματι εν ψυχρώ δολοφονίες που έκαναν οι Γερμανοί στην Κάντανο ο κ. Δεύτος δεν έχει ακούσει τίποτα!!! Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι μετά τη μάχη στο Φαράγγι της Καντάνου, όπου  οι Γερμανοί άφησαν πάνω από 100 νεκρούς(ενώ οι ίδιοι αναφέρουν  70 και στη γνωστή πλάκα γράφουν 25) και οι Σελινιώτες κανένα, ξεκίνησε ένας ανελέητος εκδικητικός πόλεμος με τους αμάχους. Οι κάτοικοι είχαν καταφύγει στα γύρω βουνά και στα χωριά του τότε Πίσω Δήμου και άλλαζαν ταυτότητες, καθότι στους συνεχόμενους ελέγχους, αν οι Γερμανοί έβλεπαν κάτοικο Καντάνου τον τουφέκιζαν επιτόπου.

Μπαίνοντας μετά τη μάχη στο χωριό η πρακτική τους ήταν «ότι κινείται εκτελείται». Πρακτική που κράτησε μέρες. Δυο μέρες μετά το ολοκαύτωμα συνέλαβαν το Γιάννη  Σταυρουλάκη και το Γιώργο Μαρκουλάκη που είχαν κατέβει κρυφά για να δουν αν είχαν καεί τα σπίτια τους. Αφού τους οδήγησαν  στην άκρη ενός αμπελιού που αρχίζει μια μικρή χαράδρα, φύτεψαν μια «πολιτισμένη» σφαίρα μέτωπο του Σταυρουλάκη. Ο Μαρκουλάκης γλύτωσε πηδώντας στη χαράδρα και τρέχοντας σε αλλόφρονα κατάσταση μέσα στα δέντρα, λουσμένος με τα αίματα και τα μυαλά του φίλου του. Στη Κάντανο για πολλές μέρες δεν κυκλοφορούσαν ούτε σκύλοι.

Η αναφορά μου αυτή έχει σχέση με το γεγονός ότι ο κ. Δεύτος δεν παραποιεί μόνο τα ιστορικά γεγονότα, όπως με κάποια παραδείγματα  περιέγραψα παραπάνω, παραποιεί και το κλίμα, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την οποία δε σέβεται.

Μέσα στο κλίμα της απόλυτης τρομοκρατίας, την οποία θέλει να κρύψει  ο κ. Δεύτος(;), εμφανίζει, την επομένη της μάχης του Φαραγγιού, ενώ δεν έχει ολοκληρωθεί η κατάληψη του νομού, ενώ ακόμη καπνίζει το μπαρούτι από τις μάχες Κακόπετρου, Φλωρίων, Φαραγγιού, ένα στρατιωτικό τζιπ να μεταφέρει, από την εμπόλεμη ακόμα ζώνη του δρόμου προς το Σέλινο, τη Ροδάνθη, την αγαπημένη του αλεξιπτωτιστή από την Κάντανο, που έμενε λέει στη γιαγιά της, στα Χανιά. Τόση ευαισθησία!, τόσος ρομαντισμός για τους ερωτευμένους νέους!! Παρουσιάζει επίσης, γυναίκα Κρητικιά να κάνει οτοστόπ σε γερμανικά οχήματα για να πάει από το Μάλεμε στην Κάντανο, ενώ μαίνεται ο πόλεμος, αδιανόητο και για τα ήθη της εποχής αλλά και τις στιγμές.

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας:

Όμως, παρά τη φρίκη του πολέμου, κάποιοι γερμανοί στρατιώτες, όπως ο Αλεξιπτωτιστής του κ. Δεύτου, ήταν τόσο ρομαντικοί που τραυματίστηκαν πέφτοντας με τα αλεξίπτωτα στο Μάλεμε, γιατί χάζευαν το τοπίο. Ιδού ο διάλογος μεταξύ των δύο ηρώων του μυθιστορήματος:

Εκπληκτικός ρεαλισμός!!

Το γράμμα στον Σόιμπλε:

Υπάρχουν διάσπαρτα πολλά ακόμα στιγμιότυπα τα οποία θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει. Το βιβλίο κλείνει με ένα γράμμα προς τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο οποίο ο Αλεξιπτωτιστής, υπερήλικας πλέον, υπενθυμίζει την προσφορά του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη, υπενθυμίζει τις ευθύνες της Γερμανίας για τους δύο καταστροφικούς πολέμους ασκώντας του κριτική για το γεγονός ότι, ειδικά για την Ελλάδα «η Γερμανία αρνείται να αποπληρώσει σήμερα το ποσόν που αφορά το υποχρεωτικό κατοχικό δάνειο» (σ.686)

Αποκρύπτει έτσι από το αναγνωστικό κοινό το μεγάλο θέμα των επανορθώσεων, των Πολεμικών δηλαδή Αποζημιώσεων, και μάλιστα όταν Γερμανικά ΜΜΕ επαναφέρουν το θέμα των επανορθώσεων στην Ελλάδα. (3)

Όταν «οι μεν Πράσινοι τάσσονται υπέρ της εντατικοποίησης του διαλόγου με την Ελλάδα για το ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων, η δε Αριστερά ζητά την αναγνώριση από τη Γερμανία των ελληνικών διεκδικήσεων για πολεμικές αποζημιώσεις.» (4)

Γεννιέται λοιπόν το ερώτημα σε πιανού το μύλο ρίχνει νερό ο κ. Δεύτος

Συμπέρασμα

α) Η γνώμη που σχημάτισα είναι ότι τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα δεν αποτέλεσαν τον καμβά πάνω στον οποίο κέντησε μια φανταστική ερωτική ιστορία, αλλά αντίθετα η φανταστική του ιστορία αποτέλεσε το όχημα για να στήσει ένα καμβά κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της επιχειρούμενης αναθεώρησης της ιστορίας στην κατεύθυνση της λήθης  των εγκλημάτων του φασισμού και της εξομοίωσης επιτιθέμενων αμυνόμενων.

Εάν ο κ. Δεύτος στρατεύεται συνειδητά ή ασυνείδητα σε αυτή την ιστορία δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει.

β) Είναι φανερό ότι η ιστορική μου μνήμη και η συνείδηση μου δεν μου επιτρέπουν να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο σε μια παρουσίαση για τον συγγραφέα σε κοινό.

Ευχαρίστως να συμμετέχω σε μια αντιπαρουσίαση. Σε εκδήλωση δηλαδή, με ποιο ειδικούς από εμένα για το θέμα της επιχειρούμενης διεθνώς αναθεώρησης της ιστορίας, στην οποία να εκθέσω ως παράδειγμα το συγκεκριμένο πόνημα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται εκεί που την έχουν ξεχάσει!

 

*  Συνταξιούχος Πανεπιστημιακός

Αφυπηρετήσας από το

Πανεπιστήμιο Πατρών, Τμήμα Μαθηματικών

Τομέας Παιδαγωγικής, Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Μαθηματικών

 

ΠΗΓΕΣ:

 

(1) https://tvxs.gr/news/prosopa/martin-xaintegker-enas-filosofos-goiteymenos-apo-tin-omi-bia-toy-xitler-0

(2) https://slpress.gr/idees/se-poia-polemika-metopa-skotothikan-posoi-nazi-ti-deichnei-i-istoriki-ereyna/

(3) https://www.naftemporiki.gr/story/1711152/ta-germanika-mme-epanaferoun-to-thema-ton-epanorthoseon-stin-ellada

(4) https://www.naftemporiki.gr/story/1706356/stin-germaniki-bouli-ksana-to-thema-ton-polemikon-apozimioseon-stin-ellada

"google ad"