Του Κώστα Βαξεβάνη
Η ιστορία με το cd της Λαγκάρντ το οποίο θα μπορούσε να γίνει κυριολεκτικά χρυσό, αλλά Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος θέλησαν να το κάνουν format, είναι μια καθαρή πρόκληση για όλους. 
Θα ανεχθούν οι πολίτες αυτής της χώρας την υποκρισία που ξεπερνάει τα όρια ακόμη και αυτής της δυσώδους πολιτικής αυτοδικαιολόγησης και αγγίζει τις άνομες συναλλαγές; Θα δεχθούν τη διαμόρφωση ενός παραθεσμικού συστήματος εξουσίας, στο οποίο οι συνήθεις «σωτήρες» ψηφίζουν νόμους για να χαρίζουν Τράπεζες, να νομιμοποιούν Mall, να χαρίζουν σε εργολάβους και τη Siemens, αλλά δεν μπορούν να κάνουν ένα νόμο να αποκαθιστά την αδικία; Επικαλούνται γι” αυτό τα προσωπικά δεδομένα. Ποια προσωπικά δεδομένα αλήθεια; Μήπως είναι τα προσωπικά δεδομένα μιας συναλλαγής;
Φαίνεται βαρύ;
Ας δούμε λοιπόν τι έχει συμβεί. Ένας υπάλληλος της Ελβετικής HSBC, ο Ερβέ Φαλτιάνι, έφυγε από την Ελβετία με μια λίστα με χιλιάδες ονόματα Ευρωπαίων οι οποίοι είχαν καταθέσεις στην Ελβετία. Προφανώς δεν ήταν κάποιοι συνταξιούχοι, αλλά πολιτικοί, επιχειρηματίες και επίορκοι κρατικοί λειτουργοί. Ο Φαλτιάνι παρέδωσε τη λίστα στην Κριστίν Λαγκάρντ, τότε υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, η οποία φρόντισε να του δώσει άσυλο. Με την λίστα αυτή, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και βέβαια η Γερμανία, κατάφεραν να εισπράξουν δισεκατομμύρια απαιτώντας από τους καταθέτες να αποδώσουν φόρους στο κράτος για να μην διωχθούν.
Αυτή η λίστα λοιπόν, δόθηκε και στου «Τιτανικού τον μάγκα» Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος την εποχή εκείνη έψαχνε εναγωνίως λεφτά από 70χρονους παππούδες, τυραννισμένους εργαζόμενους και άλλες κατηγορίες οι οποίοι δήλωναν πως «δεν τα φάγαμε» μαζί. Άλλωστε αυτό το αποδείκνυε και η ίδια η λίστα που είχε στα χέρια του ο Παπακωνσταντίνου. Αυτή η λίστα δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από την ελληνική κυβέρνηση όπως στα άλλα κράτη, γιατί λέει, είχε αποκτηθεί παράνομα όπως αποφάνθηκαν ο Παπακωνσταντίνου και ο κολοσσός της νομικής τέχνης Βενιζέλος. Έτσι αντί να αρχίσει έρευνα, οι δύο τους, κυκλοφορούσαν με ένα στικάκι με περίπου 2.000 ονόματα πιθανών φοροφυγάδων. Και εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα
1.Γιατί Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος οι οποίοι είναι ευθυγραμμισμένοι σε όλα με τη Γερμανία, ξέχασαν να ευθυγραμμιστούν σε αυτό;
2. Από πού και ως πού έβγαλαν το συμπέρασμα δυό πολιτικά πρόσωπα πως η λίστα ήταν παράνομη, από τη στιγμή που τους είχε παραδοθεί θεσμικά από ξένη κυβέρνηση στα πλαίσια διεθνούς συνεργασίας;
3.Ορίζουν ή όχι οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί και συγκεκριμένα ο 77/799 ΕΟΚ, τι γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις;
4. Γιατί δεν παρέδωσαν το υλικό αυτό στις εισαγγελικές Αρχές, όπως πρέπει να κάνει σύμφωνα με το νόμο κάθε Έλληνας ο οποίος έχει στην κατοχή του στοιχεία επιβαρυντικά για ανθρώπους που πιθανόν τελούν παράνομες πράξεις; Ο εισαγγελέας ήταν ο μόνος αρμόδιος να κρίνει.
5. Αν έστω και έτσι η χρήση της λίστας προσέκρουε στον νόμο περί προσωπικών δεδομένων, γιατί δεν άλλαξαν τον νόμο στο σημείο αυτό για να εισπράξουν; Γιατί άλλαξαν τόσους νόμους κάνοντας άλλους όπως αυτόν για το Fast Track,παραβιάζοντας μάλιστα συνταγματικές Αρχές, αλλά δεν μπορούσαν αυτόν;
6.Αν είναι παράνομη η λίστα ,δεν είναι παράνομη και η κατοχή της;
7.Τι έκαναν δύο υπουργοί τόσα χρόνια με ένα στικάκι με 2.000 ονόματα στην τσέπη;
8.Παρανόμησαν Λαγκάρντ και Μέρκελ αλλά οι δυό υπουργοί κρατούσαν αναμμένη την δάδα της φωτοβόλου τιμιότητας για να δουν πού ακριβώς θα προσαράξει ο ελληνικός Τιτανικός;
Νομίζω κανένας λογικός πολίτης αυτής της χώρας, όποιας πολιτικής τοποθέτησης, ακόμη και αυταπάτης, δεν μπορεί να σκεφτεί πως όλα αυτά είναι λογικά. Δεν πρέπει να σκεφτεί πως είναι λογικά. Κατά την άποψή μου οι δύο υπουργοί δεν είναι μόνο έκθετοι πολιτικά, δεν έχουν μόνο αποδείξει την σκοπιμότητά τους να υπηρετούν συμφέροντα, αλλά έχουν και ποινικές ευθύνες. Περιφρουρούν με κάθε κόστος τα «προσωπικά» τους δεδομένα που δεν είναι άλλα από τους ίδιους, τον κύκλο τους και τον τρόπο που πλουτίζει. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκάνδαλο, αλλά όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, μπροστά σε μια παραθεσμική λειτουργία και ένα προσωπικό σύστημα εξουσίας που χρησιμοποιεί τους νόμους, δημιουργεί άλλους, για να εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Ανάμεσα μάλιστα στους νόμους είναι και αυτοί που τους παρέχουν το ακαταδίωκτο.