Του Γιάννη Αγγελάκη | Η Γερμανία δεν επιθυμεί απλά την ήττα του αντίπαλού της, ζητά την ολοκληρωτική συντριβή του.
Ζητά από την ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αρνηθεί όσα είχε υποσχεθεί προεκλογικά και να αποδεχτεί όλες τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να υποχωρήσει. Δε μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας. Εφόσον υποκύψει, την επόμενη μέρα η κυβέρνηση θα πέσει.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δε μπορεί να εφαρμόσει πολιτικές λιτότητας, τότε γιατί επιμένει η Γερμανία σε τέτοιο βαθμό; Γιατί δε μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός παρά τις εμφανείς υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης;
Γιατί απλούστατα η Γερμανία δεν έχει κανένα πρόβλημα να δει την Ελλάδα εκτός της ζώνης του ευρώ.
Θεωρεί ότι το πλήγμα είναι αντιμετωπίσιμο (ένα πολύ ριψοκίνδυνο σενάριο) και θα ήθελε να χρησιμοποιήσει την Ελλάδα ως παράδειγμα προς άλλες χώρες που έχουν παρόμοιες ιδέες για αμφισβήτηση των πολιτικών λιτότητας.
Οι Γερμανοί, είναι ξεκάθαρο, το έχουν πάρει απόφαση. Τα έχουν βάλει κάτω και τα έχουν υπολογίσει.
Λένε, τόσο θα μου κοστίσει η διάσωση της Ελλάδας και τόσο αν αποφασίσει να βγει έξω από το ευρώ. Σκέφτονται μετά, το κόστος μίας διάσωσης ότι είναι πιο μικρό από μία πιθανή έξοδο. Όμως, εάν πληρώσουν τη διάσωση, τελικά το κόστος θα είναι πολλαπλάσιο μιας και μετά την Ελλάδα, και άλλες χώρες θα ζητήσουν παρομοίως χαλάρωση ή να μπει ένα τέλος στα μέτρα λιτότητας.
Ως συνέπεια, αν η Γερμανία πληρώσει υπερβολικά πολλά – αυτό επιχερηματολογεί – θα υπάρξει αμφισβήτηση από τους Γερμανούς πολίτες και θα ισχυροποιηθούν οι ευρωσκεπτικιστικές φωνές.
Αυτά, τα γνωρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζει ότι η Γερμανία έχει καταλήξει ότι ίσως είναι πιο συμφέρουσα μία έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ. Και γνωρίζει επίσης ότι εφόσον έχει πειστεί ότι μία τέτοια εξέλιξη δεν είναι τόσο κακή, θα επιμένει στην τήρηση του προγράμματος και των δεσμεύσεων της προηγούμενης κυβέρνησης.
Οι Γερμανοί, γνωρίζουν επίσης, ότι αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδεχτεί την τήρηση των δεσμεύσεων, θα πέσει την επόμενη μέρα.
Ως εκ τούτου, προκύπτει και η βεβαιότητα για “αριστερή παρένθεση”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του, έκτισε τη διαπραγματευτική στρατηγική της χώρας στην ισχυρή εντολή που έλαβε, την ισχυρή κυβέρνηση που δημιούργησε και την συντριπτική λαϊκή υποστήριξη.
Προσπάθησε να κατευνάσει τους φόβους περί μεγάλου κόστους για τον Γερμανό φορολογούμενο επιμένωντας στη δυνατότητα σύναψης μίας συμφωνίας όπου το κόστος για τον γερμανικό λαό δεν θα είναι μεγαλύτερο, δίχως να είναι αναγκαία η συνέχιση των πολιτικών λιτότητας στην Ελλάδας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε να δοθεί ένα χρονικό περιθώριο, ένα πρόγραμμα γέφυρα 6 μηνών, ώστε να αποδειχθεί η αποτελεσματικότητα των μέτρων. Όπως είπε ο Τσίπρας στο Stern, η χώρα θα έχει αλλάξει μετά από αυτό το διάστημα.
Αλλά μία επιτυχία του προγράμματος της ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν η αποδοχή της αποτυχίας των γερμανικών πολιτικών. Θα επέφερε επίσης μία έντονη αμφισβήτηση στο δικαίωμα της Γερμανίας να επιβάλλει την οικονομική πολιτική που θα ακολουθείται σε χώρες στις οποίες έχει ισχυρά συμφέροντα.
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το ζήτημα ποτέ δεν ήταν το κόστος για τον Γερμανό φορολογούμενο. Ποτέ δεν ήταν αυτός ο πρώτος λόγος.
Η “Ελπίδα”, δεν πρέπει να ριζώσει και να φέρει κάρπους. Πρέπει να πεθάνει. Και δεν πρέπει απλά να πεθάνει. Πρέπει η συντριβή να είναι ολοκληρωτική.
Στην ουσία, η γερμανική κυβέρνηση δε θέλει να αμφισβητηθούν αυτές οι πολιτικές λιτότητας. Γιατί είναι εξαιρετικά επικερδείς για τη Γερμανία.
Χρησιμοποιούνται για την επέκταση της κυριαρχίας της και τη δημιουργία μίας Γερμανικής Ευρώπης με κέντρο το Βερολίνο.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Δεν είναι μόνο ότι η Γερμανία, επιθυμεί να γίνει ξεκάθαρο ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ανούσιες μπροστά στις δεσμεύσεις που έχουν γίνει προς αυτήν από προηγούμενες κυβερνήσεις.
Οι πολίτες επίσης πρέπει να γνωρίζουν ότι ουσία έχει η ψήφος τους μόνο όταν στηρίζει κόμματα που θα έχουν αποδεχτεί την εφαρμογή των πακέτων λιτότητας. Η άλλη ψήφος, η ψήφος που θα ζητά αλλαγή πολιτικής, θα είναι χαμένη ψήφος ή επικίνδυνη, εφόσον δεν θα υπάρχει διέξοδος.
Ο Σόιμπλε το είπε ξεκάθαρα με λίγες λέξεις: “Λυπάμαι τους Έλληνες για την ανεύθυνη κυβέρνηση που έχουν”
Πρέπει τέλος να γίνει ξεκάθαρο σε όλους τους λαούς ότι οι οικονομικές πολιτικές, αυτές που έχουν ουσία θα ορίζονται από τη Γερμανία, ανεξαρτήτως δεσμεύσεων. Αυτή είναι η ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη και αυτή θα αποφασίζει για την οικονομική πολιτική της Ευρώπης. Οι λαοί, δεν επιτρέπεται να αποφασίζουν την πορεία των οικονομιών τους. Αυτό, θα ήταν επικίνδυνο.
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί; Αυτοί, αποδεικνύονται αδύναμοι, ανίκανοι να λειτουργήσουν και να λάβουν ουσιαστικές αποφάσεις δίχως τη Γερμανική έγκριση. Εφόσον δεν υπάρξει κάποια μορφή αντίστασης, η μετατροπή τους σε προεκτάσεις και όργανα νομιμοποίησης της γερμανικής ηγεμονίας θα είναι οριστική.
Σε αυτή την Ευρώπη, η Γερμανία θα ασκεί τον ελεγχο με όπλο τον φόβο για την επιβολή συνθηκών οικονομικής ασφυξίας.
Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι η δημοκρατική διαδικασία δε μπορέι και δεν επιτρέπεται να δώσει λύσεις. Και δεδομένων των συνθηκών, η απολυτότητα και ο ολοκληρωτισμός της γερμανικής πολιτικής, λειτουργεί αντικειμενικά υπέρ της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Σε μία αυταρχική Ευρώπη, όπου οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν επιτρέπεται να δώσουν λύσεις, όπου η ήττα όσων αμφισβητούν την ορθότητα των γερμανικών επιλογών πρέπει να είναι ολοκληρωτική, το έδαφος είναι γόνιμο για ναζιστικά μορφώματα. Έρχεται ως λογική συνέχεια.
Το συμπέρασμά μου;
Στο αδιέξοδο δίλημμα της Γερμανίας και μίας Ευρώπης υπό γερμανικής κυριαρχίας στο οποίο “ή θα χάσει η Δημοκρατία, ή θα χάσει η Δημοκρατία”, o ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει άλλη διέξοδο από το να ζητήσει από τον λαό να δώσει την απάντηση για το μέλλον μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας.
Αλλά, ας περιμένουμε πρώτα να δούμε τι θα συμβεί σήμερα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, τώρα περισσότερο από ποτέ, παραμένουμε ψύχραιμοι και δεν παρασυρόμαστε, δεν επιτρέπουμε την απογοήτευση, τον πανικό ή και τον ενθουσιασμό να κυριαρχήσουν.
