ΟΣΥΡΙΖΑ, από τότε που πρόδωσε το λαϊκό «Όχι» μας έχει προσφέρει διάφορες αιτίες για να οργιστούμε. Αποφάσισε λοιπόν ακόμα και τώρα, παραμονές εκλογών, στις οποίες είναι αδήριτη ανάγκη όχι μόνο να πέσει η Δεξιά, αλλά και να υπάρξει άλλη στρατηγική για τον λαό μας, να μας αποδείξει ξανά σε ποιο βαθμό ταυτίζεται με τη Δεξιά και μάλιστα την μητσοτακική.
Μετά την επίκληση του πατρός Μητσοτάκη για να δικαιολογήσει το ρουσφέτι στις ΗΠΑ δια της Συμφωνίας των Πρεσπών, μετά από τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, μετά τον φίλο «Μπίμπι» και μετά φυσικά από την προσχώρηση στη γραμμή Βενιζέλου-Σαμαρά «βγαίνουμε από τα μνημόνια διαιωνίζοντάς τα», ήρθε η ώρα να συναινέσει στην κατεδάφιση της μεταπολιτευτικής συνταγματικής τάξης μέσα από τη συναίνεση στην πρόταση της ΝΔ για θέσπιση δυνατότητας άσκησης ιδεολογικού και εν γένει πολιτικού ελέγχου από τη δικαστική γραφειοκρατία επί των πολιτικών κομμάτων.
Πριν μπούμε στο συγκεκριμένο, επιτρέψτε μας ένα γενικό, αλλά θεμελιώδες σχόλιο: όταν στη μεταπολίτευση το λαϊκό κίνημα ήταν ισχυρό (και μέσα σε αυτό η Αριστερά διαφόρων εκδοχών ηγεμονική) τα όντως προοδευτικά κόμματα ήθελαν και επέβαλαν μια ακηδεμόνευτη από οποιαδήποτε αστική, κρατική παρέμβαση πολιτική λειτουργία των κομμάτων. Κανένας δικαστής, κανένας συνταγματάρχης, κανένα συνταγματικό δικαστήριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κατεστημένου δεν μπορούσε να ασκεί ιδεολογικό και προγραμματικό έλεγχο στα κόμματα. Ο έλεγχος επομένως του Αρείου Πάγου μπορούσε να είναι μόνο τυπικός. Τα κόμματα και οι δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς και γνώριζαν τι σημαίνει αστικό κράτος και μπορούσαν, έστω και αν δεν ήταν σε θέση να το ανατρέψουν, να περιορίσουν τον αυταρχισμό του υπέρ (και) των πολιτικών ελευθεριών του λαού μας. Μπορούσαν δε κάτι τέτοιο, όχι μόνο επειδή κατείχαν τη θεωρητική γνώση, αλλά και επειδή διέθεταν την αναγκαία οργανωτική επέκταση στους μαζικούς χώρους των λαϊκών στρωμάτων.
Τεσσεράμισι δεκαετίες μετά, η Αριστερά έχει γίνει τόσο πολύ «Αριστερά», ώστε είτε επιλέγει μια θολούρα περί προοδευτισμού στην «καλύτερη περίπτωση», είτε κατά βάση προσχωρεί στις θέσεις της αντιδραστικής Δεξιάς, διότι μοιράζεται την ίδια δυσπιστία, άγνοια, φοβία και εν τέλει εχθρότητα προς τα λαϊκά στρώματα. Μπορεί να διαφοροποιείται στις λεπτομέρειες, πλην όμως η ουσία και η κατεύθυνση είναι η ίδια: ο περιορισμός της «ανευθυνότητας» του λαού δια της προσχώρησης σε ευθέως αντιδραστικές πολιτικές. Το αντιδραστικό κέντρο, η παράταξη της «λογικής», ο «πόλεμος κατά των άκρων», το «ανήκομεν εις την Δύσιν» γίνονται τα σημεία τήξης της πρώην Αριστεράς, η οποία υπογράφει δηλώσεις όχι απλώς μετανοίας αλλά προσχώρησης στη Δεξιά, μπας και πάρει τα ψίχουλα του κράτους.
Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ περί της απαγόρευσης του κόμματος Κασιδιάρη είναι εξίσου αντιδραστική με αυτήν της ΝΔ. Πρέπει αυτό να γίνει κατανοητό, όχι μόνο διότι αποκαλύπτει μια περαιτέρω μετάπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί θα συμπαρασύρει προοδευτικούς ανθρώπους σε αντιδραστικούς δρόμους. Πρώτον, είναι αντιδραστική επί της αρχής, διότι θεωρεί ότι η δικαστική γραφειοκρατία, οι εκ του ρόλου τους θεματοφύλακες του κατεστημένου θα μπορούν να θέτουν εκτός εκλογικής διαδικασίας πολιτικά κόμματα, εξαιτίας των ιδεολογικών και προγραμματικών θέσεων των τελευταίων, βάσει μάλιστα της ερμηνείας στην οποία θα προβαίνουν οι ίδιοι οι δικαστές. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να εμπιστευόμαστε την πολιτική ελευθερία του λαού μας στο επίπεδο της κομματικής δράσης και της σύνθεσης της Βουλής, σε προληπτικό έλεγχο από πλευράς του κατεστημένου. Όποιες επιμέρους διατυπώσεις και αν μπουν εκ των υστέρων, η αντίδραση έχει πετύχει μια νίκη, την οποία μόνο το χουντικό Σύνταγμα είχε τολμήσει. Τα ίδια προτείνουν σήμερα και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ επί της αρχής.
Δεύτερον, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει στα επιμέρους τα εξής: ««Δεν έχουν δικαίωμα κατάρτισης συνδυασμών πολιτικά κόμματα, η οργάνωση και δράση των οποίων δεν εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος κατά την έννοια του άρθρου 29 παρ. 1 του Συντάγματος». Τέτοια είναι κόμματα των οποίων «οι καταστατικές διατάξεις ή ιδεολογικές διακηρύξεις ή η πολιτική δράση υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βία κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου, χαρακτηριστικά φύλου ή την αναπηρία, καθώς επίσης κόμματα των οποίων ο επικεφαλής ή μέλος οργάνου διοίκησης έχει καταδικαστεί, ακόμα και πρωτοδίκως, για τα εγκλήματα των άρθρων 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα»
Άρα για να δώσουμε μερικά παραδείγματα: κόμμα το οποίο φωνάζει «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» μπορεί να κριθεί ότι υποκινεί σε πράξεις βίας εναντίον των εν Ελλάδι πολιτών των ΗΠΑ και να τεθεί εκτός εκλογικής διαδικασίας. Κόμμα το οποίο διακηρύττει ότι θα καταστρέψει την ισχύ των εν Ελλάδι ολιγαρχών, μεταξύ άλλων επειδή είναι απόγονοι μαυραγοριτών και δοσιλόγων, είναι δυνατό να τεθεί εκτός νόμου. Κόμμα το οποίο αναγνωρίζει και παλεύει για την άποψη ότι τα φύλα είναι δύο και όχι παραπάνω μπορεί να μη λάβει μέρος στις εκλογές. Και τόσες άλλες περιπτώσεις, όσες θα φανταστεί και θα ερμηνεύσει ως εμπίπτουσες σε αυτές τις προβλέψεις ο Άρειος Πάγος. Επιπλέον, επειδή η πρόταση έχει όχι μόνο μια ειδικότερη πρόβλεψη, αλλά και μια γενικότερη, ποιος εμποδίζει μια διασταλτική ερμηνεία από το μόνο αρμόδιο όργανο κατά την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή από το αντίστοιχο τμήμα του Αρείου Πάγου να προβαίνει σε ερμηνεία, η οποία θα υποστηρίζει ότι δράση κατά της ελεύθερης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι οι θέσεις για σοσιαλισμό ή κομμουνισμό, η περιφρούρηση μιας απεργίας, η υποστήριξη μιας κατάληψης και πάει λέγοντας;
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να προσχωρήσει σε μια αντιδραστική κατεύθυνση σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του πολιτεύματος. Το κάνει από τυχοδιωκτισμό και από φόβο προς τον λαό. Νιώθει πιο άνετα με τους Ντογιάκους από ό, τι διατείνεται. Ας ελπίσουμε να μην παρασύρει πολλούς προοδευτικούς πολίτες και λαϊκά στρώματα σε αυτόν τον κατήφορο.