Του Κώστα Στούπα
Ξαφνικά οι εσωκομματικές διαδικασίες ανάδειξης προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ απόκτησαν ενδιαφέρον. Κάποιοι ευελπιστούν πως η εν εξελίξει φθίνουσα πορεία μπορεί να αντιστραφεί.
Έως το περασμένο ΣΚ ελάχιστοι γνώριζαν την ύπαρξη του κ. Στέφανου Κασσελάκη, μέχρι που κυκλοφόρησε η φήμη πως θα διεκδικήσει τη θέση του Αλέξη Τσίπρα…
Την περασμένη Τρίτη το ανακοίνωσε επίσημα και από τότε διατηρεί στραμμένα πάνω του όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Ελάχιστοι παρακολουθούν τις δηλώσεις και κινήσεις των άλλων υποψηφίων, οι οποίοι ως γνήσια τέκνα της παρακμιακής μεταπολιτευτικής μετασοβιετικής ελληνικής αριστεράς χρησιμοποιούν ξύλινο λόγο και αναλώνονται στον “νταλαβερίστικο” προσεταιρισμό των τοπικών κομματικών παραγόντων.
Η εμφάνιση Κασσελάκη από το πουθενά προκάλεσε πανικό στους υπολοίπους διεκδικητές αλλά και ευρύτερα στο πολιτικό σώμα… Πιστεύω πως και στα υπόλοιπα κόμματα προβληματίστηκαν με την ξαφνική εμφάνιση, την προσέλκυση ενδιαφέροντος και τη μετεωρική άνοδο. Αν αυτό συνέβη στο δεύτερο κόμμα γιατί να μην συμβεί και στα υπόλοιπα;
Γιατί συγκέντρωσε πάνω του τα φώτα ο Κασσελάκης και όχι ο Τζουμάκας ή ο Παππάς;
Κυρίως γιατί είναι όμορφος, άγνωστος, αδοκίμαστος, αρκούντως εξωτικός και έχει τη λάμψη των “ινφλουένσερ” στην εποχή της παντοδυναμίας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Διαθέτει επίσης ένα αφήγημα που εκ πρώτης όψεως και επιδερμικής ανάγνωσης εκτός από δακρύβρεχτο μοιάζει και λαμπερό: Το παιδί θύμα του παραδικαστικού και της νεοελληνικής διαπλοκής που με ταλέντο, προσπάθειες και κόπους έγινε ο διαπρεπής νέος επιστήμονας και επιχειρηματίας και επιστρέφει “ίνα συμβάλει στην προκοπήν του τόπου του”, όπως έλεγε και ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος ως κομματάρχης Σκούταρης για τον υποψήφιο βουλευτή Μαντά, στην ελληνική ταινία “Τζένη-Τζένη” του 1966.
Πόσα μπορεί να δει ένας 21χρονος από τους χιλιάδες που προσλαμβάνει κάθε χρόνο μια μεγάλη τράπεζα όπως η Goldman Sacks, για να καταλάβει πως λειτουργεί το κεφάλαιο; Σχεδόν τίποτα…
Η περίοδος που διανύουμε ως πολιτισμός, κυριαρχείται από την εικόνα. Οι περισσότερες πληροφορίες που δέχεται ο μέσος άνθρωπος κάθε μέρα προκύπτουν από οθόνες και εικόνες.
Οποιοδήποτε ευειδές πρόσωπο εμφανιστεί στις οθόνες έχει περισσότερες πιθανότητες να “κλέψει” μερικά παραπάνω δευτερόλεπτα προσοχής. Αν εμφανίσει και μια προσωπική ζωή με κάποια πικάντικα χαρακτηριστικά και προβάλει δυο εύληπτα σλόγκαν σαν πολιτικά αιτήματα έχει ελπίδες να αποσπάσει την προσοχή από ένα πλήθος που όπως λένε οι ειδικοί διαθέτει μνήμη χρυσόψαρου…
Ο ευρύτερος κύκλος των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε απόγνωση, λόγω της αποδρομής του κόμματος από την εξουσία. Η εμφάνιση ενός προσώπου που “ερεθίζει” την κοινή γνώμη αναθερμάνει τις ελπίδες επιστροφής στην εξουσία.
Έτσι προκύπτει το ρεύμα υπέρ της υποψηφιότητας εντός των μελών του ΣΥΡΙΖΑ που πανικόβαλε του άλλους υποψηφίους οι οποίοι είχαν στημένους μηχανισμούς και πραγματοποιούν συναλλαγές εξασφάλισης υποστήριξης εδώ και εβδομάδες.
Η εκτόξευση Κασσελάκη, ο οποίος ήρθε από το πουθενά, τροφοδοτείται και από μια γενικότερη θολή αντισυστημικότητα ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας των κομματικών στρατών μη εξαιρουμένων.
Κάθε απολίτικο χωρίς στοιχειώδεις δομές μυαλό είναι επιρρεπές να πιστεύει σε θαύματα. Όπως την περασμένη δεκαετία πίστευαν πως μπορεί να διαγραφούν τα χρέη και οι μισθοί και συντάξεις να μείνουν αλώβητες, τώρα είναι εύκολο να πιστέψουν πως κάποιος, μόνο και μόνο, επειδή “γράφει” καλά στην οθόνη και δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, μπορεί να κάνει την Ελλάδα κάτι μεταξύ Ισραήλ, Ελβετίας και Σουηδίας χωρίς να ανοίξει “ρουθούνι”, δηλαδή χωρίς να αναδομηθεί το δημόσιο, να αλλάξουν συνήθειες οι Έλληνες, να μειωθούν οι συντάξεις, να αυξηθεί η θητεία και οι ώρες απασχόλησης.
Το γεγονός πως ήρθε από το εξωτερικό συνεισφέρει επίσης στον μύθο, καθώς από τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, τον στρατηγό Μεζόν, τον Καποδίστρια, τον Όθωνα, την έλευση του Βενιζέλου από το εξωτερικό τότε, την επιστροφή του Καραμανλή από το Παρίσι, την εμφάνιση του Νίκου Γκάλη, του Τζον Κόρφα, του Τέλη Σαβάλα και του γερουσιαστή Μενέντεζ πολλά από τα θαύματα σε αυτόν τον τόπο είναι εισαγόμενα…
Τα τελευταία χρόνια είδαμε πολλούς “μαϊντανούς” χωρίς στοιχειώδεις ικανότητες και αμφισβητούμενη συναισθηματική ισορροπία να εισβάλλουν στη Βουλή και τις κυβερνήσεις. Άπαντες αποδείχτηκαν μηδενικά, αλλά αυτό δεν εμποδίζει όσους του ανέδειξαν να συνεχίζουν να στέλνουν παρόμοιες περιπτώσεις να τους εκπροσωπήσουν.
Ο λόγος του κ. Κασσελάκη είναι ρηχός, αλλά μπροστά στον ξύλινο λόγο των υπολοίπων μοιάζει φρέσκος και κυρίως ταιριαστός με την ένδεια που χαρακτηρίζει τον λόγο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης.
Αυτός είναι ο λόγος που προκαλεί πανικό…