Πότε άλλοτε οι άνθρωποι πήγαιναν στα συσσίτια; Στην Γερμανική Κατοχή. Ήταν μέθοδος του Γ’ ΡΑΙΧ. Να μαζεύουν ληστρικά τα χρήματα, τις περιουσίες, τα έσοδα, των κατακτημένων λαών της Ευρώπης και αυτοί να παρέχουν ένα υποτυπώδες συσσίτιο και να διαχειρίζονται τα οικονομικά όλης της Ευρώπης.
Ήταν η κατάργηση της ελευθερίας του ανθρώπου.
Ήταν ο εξευτελισμός της αξιοπρέπειας του ανθρώπου.
Ήταν η κατάργηση του αυτοσεβασμού.
Ήταν το τσαλαπάτημα της περηφάνειας.
Ήταν η μεθόδευση της εξάρτησης από τον κατακτητή.
‘’Εμείς, σκύψτε το κεφάλι, θα σας δώσομε να φάτε. Εξαρτιέστε από μας. Δεν είστε τίποτα. Δεν ορίζετε τίποτα. Ούτε τον εαυτό σας. Εμείς ορίζομε και την τροφή. Εμείς επιλέγομε, όχι εσείς. Σας σβήνομε ως οντότητες’’.
Αυτή είναι η ψυχολογία του συσσιτίου ως επακόλουθο μιας κατάκτησης.
Να τσακίσουν την περηφάνεια του ανθρώπου. Να τον βάλουν στην σειρά, ν’ απλώσει το χέρι. Να τ’ αρνηθεί όλα μπροστά στο αίσθημα της επιβίωσης.
Γιατί κατάντησαν έναν ελεύθερο λαό σε δούλο;
Ποιους εξυπηρετεί το τσάκισμα της αξιοπρέπειας;
Ποιοι οδήγησαν μέρος του λαού μιας ελεύθερης χώρας στα συσσίτια;
Ποιοι ήταν οι εμπνευστές;
Μα ποιοι άλλοι; Οι ίδιοι οι δημιουργοί της Γερμανικής Κατοχής.
Αυτοί, χρησιμοποιώντας την Ευρωπαϊκή Ένωση, έφεραν τα ίδια αποτελέσματα στους λαούς της Ευρώπης με μια πολεμική κατοχή. Επέβαλλαν την ίδια κατοχή. Τώρα οικονομική. Άλλαξαν απλά την μέθοδο χρησιμοποιώντας τους ‘’θεσμούς’’.
Πόση ντροπή να υπάρχει η ανάγκη των συσσιτίων! Πόση ντροπή για τους εκάστοτε κυβερνήτες να παραδίδουν δέσμιο τον λαό της χώρας που εκπροσωπούν! Να ανέχονται και να συνεργούν στις συνθήκες που επιβάλλονται απ’ έξω και που δημιουργούν την ανάγκη των συσσιτίων.
Τι ντροπή! Τι εξευτελισμός για μια χώρα η δημιουργία συσσιτίων, η δημιουργία αστέγων!
Όταν το 1997 που είχα πάει στην Αγγλία πρωτοείδα άστεγους, να κοιμούνται σε χαρτόκουτες. Ήταν η Θάτσερ τότε. Εμείς δεν είχαμε άστεγους. Δεν είχαμε συσσίτια. Δεν αφήναμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να υπερβεί τις αρμοδιότητές της.
Αρμοδιότητες συγκεκριμένες για τις οποίες ιδρύθηκε.
Δεν επιτρέπαμε:
Να μετατρέπεται σε κατακτητή.
Να επιβάλλει νόμους.
Να καταργεί ουσιαστικά την ελευθερία μιας ελεύθερης χώρας μέλους της.
Και έπειτα αναρωτιούνται με την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη.
Κι εμείς τρομάζομε με αυτό. Και μένομε καθηλωμένοι όχι από επιλογή και συναίνεση με το ‘’γίγνεσθαι’’. Αλλά απ’ το αδιέξοδο. Μήπως αυτό θέλουν;
Και, ξέρετε βέβαια αυτό που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου: ‘όταν ευημερούν οι αριθμοί δυστυχούν οι λαοί’’.
Α.Κ.Α.
