Του Γιάννη Αγγελάκη

Οι ποδοσφαιρόφιλοι όλου του πλανήτη χάρηκαν με τη νίκη της Αργεντινής στον τελικό επί της Γαλλίας και την επιβράβευση με το μουντιάλ ίσως του καλύτερου παίκτη της εποχής μας, του Λιονέλ Μέσι. Όμως υπήρξαν και πολλοί που βρήκαν λόγους να στεναχωρηθούν.

Έτσι, δεν χάρηκαν με τη χαρά του αργεντίνικου λαού που βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες για να καλωσορίσει τους θριαμβευτές αλλά σκωπτικά επισήμαναν ότι επειδή βγαίνουν μαζικά στις πλατείες για αυτούς τους λόγους, για αυτό οι λαοί θα υποφέρουν για πάντα. Η γιορτή του Αργεντίνικου λαόυ – που έχει χιλιάδες νεκρούς στους αγώνες – ο λόγος για τον οποίο χαίρεται, φταίει λοιπόν για τη θέση στην οποία βρίσκεται…

Στη μεγάλη γιορτή είδαν επέλαση πρωτόγονων ενστίκτων, αμορφωσιά και καθοδήγηση των μαζών υπό πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα. Λες και οι πολίτες που γιορτάζουν πρέπει να είναι αμόρφωτοι ή αν είναι αμόρφωτοι θα πρέπει να ειναι και απαίδευτοι και αναγκαστικά υποχείρια. Είναι αυτή η ελιτιστική οπτική επί του λαού που αφ’ υψηλού κρίνει και διαχωρίζει αυτά που θεωρεί ορθά από τα λανθασμένα.

Όμως το ποδόσφαιρο είναι χαρά.

Είναι η χαρά που αισθάνθηκαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και μαζί τους όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι όταν ο Παναθηναϊκός κέρδιζε τον αήττητο επί δύο χρόνια Άγιαξ μέσα στο Άμστερνταμ. Ακόμα θυμάμαι αυτό το ματς. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού έμοιαζαν με νάνοι μπροστα σε αυτούς του Άγιαξ που ήταν υπερ-αθλητές, και έπαιζαν ένα ποδόσφαιρο πολύ μπροστά από την εποχή τους, και ο Βαζέχα με το μουστάκι του έμοιαζε με χαρακτήρα που βγήκε από το γαλατικό χωριό. Με μια κλωτσιά νίκησε τον γίγαντα Φαν ντε Σαρ και την αυτοκρατορία μετά την κούρσα του Δώνη που σα τρένο πέρασε την αρμάδα του Φαν Χααλ. Γιόρτασαν εκείνη τη μέρα οι φίλαθλοι γνωρίζοντας ότι αυτό δεν αλλάζει κάτι στη ζωή τους. Αλλά ποιος είπε ότι οι γιορτές θα πρέπει να επιτρέπονται μόνο όταν επιφέρουν αλλαγές στη ζωή; Η γιορτή από μόνη της είναι αλλαγή.

Θυμάμαι τις πολλές νίκες της Εθνικής Ελλάδας στο μπάσκετ, τον Παναγιώτη Γιαννάκη να παλεύει με τον γίγαντα Τσατσένκο, τον Γκάλη να ίπταται και σα να παγώνει στον αέρα για να βάλει το καλάθι πάνω από τα χέρια των τεράστιων σοβιετικών με τα μουστάκια που πάλευαν να διώξουν την μπάλα, την αγωνία καθώς εκτελούσε τις βολές ο Καμπούρης, τη νίκη με κατοστάρα επί της dream team των ΗΠΑ του Λεμπρον Τζέιμς, του Κρις Πολ, του Καρμέλο Άντονι. Θυμάμαι τη χαρά του αθλητικού επιτεύγματος.

Θυμάμαι το έπος της Πορτογαλίας όπου μία ομάδα που είχε τις λιγότερες πιθανότητες κατάκτησης του τροπαίου έφτασε μέχρι τον τελικό και κέρδισε το κύπελλο κυριαρχώντας επί αντιπάλων όπως η Γαλλία του Ζιντάν, η Τσεχία του Νέντβεντ, η Πορτογαλία του Φίγκο και του Ρονάλντο. Θυμάμαι τη γιορτή που ακολουθούσε μετά από κάθε μεγάλη νίκη.

Τα αισθήματα που γεννούν τα σπορ είναι πολύ ισχυρά. Δημιουργούν πρότυπα και ήρωες.

Το ποδόσφαιρο, ως ο βασιλιας των σπορ έλκει και τεράστια συμφέροντα. Όμως δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία. Τα συμφέροντα που εμπλέκονται είναι τεράστια αλλά είναι τεράστια επειδή είναι τόσο τεράστια η αγάπη των απλών ανθρώπων για το παιχνίδι, όχι το αντίστροφο. Οι ισχυροί έχουν ανάγκη να ελέγχουν το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο δεν έχει πραγματικά ανάγκη τους ισχυρους. Η αγάπη του κόσμου θα συνέχιζε δίχως αυτούς.

Η απλή αλήθεια είναι ότι ακόμα κι αν το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό, ακόμη κι αν δεν υπήρχε καμία ανάμειξη συμφερόντων και πάλι ο κόσμος θα γιόρταζε και θα δόξαζε αυτούς που θα αντιλαμβανόταν ως ήρωες του.

Στην Αργεντινή θα έβγαιναν ξανά στους δρόμους κατά εκατομμύρια για την νίκη της ομάδας τους. Κι ο Μέσι, ακόμη κι αν ήταν φτωχός, ακόμη και αν δεν είχε κανένα χορηγο, θα ήταν και πάλι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο.

Ο καλύτερος στο αγαπημένο παιχνίδι των απλών ανθρώπων.