Του Σίμου Ανδρονίδη
Στην περιοχή Τιγκράι της Αιθιοπίας, εδώ και περίπου έναν χρόνο, διεξάγεται μία ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των Αιθιοπικών Ενόπλων Δυνάμεων και του ‘Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου του Τιγκράι,’ με την έκβαση της σύγκρουσης να καθίσταται αβέβαιη και το συγκρουσιακό φορτίο να παραμένει έντονο.
Σε αυτό το πλαίσιο, δύναται να σημειώσουμε πως το έντονο συγκρουσιακό φορτίο μετεξελίσσεται προς την κατεύθυνση άσκησης μίας έντονης και εν-σώματης βίας, η οποία και συμπεριλαμβάνει και εκείνη την μορφή που κατηγοριοποιείται ως σεξουαλική βία.
Αιθίοπες στρατιώτες και αντάρτες του ‘Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου του Τιγκράι,’ άσκησαν και ασκούν σεξουαλική βία (βλέπε βιασμούς) σε γυναίκες που κατοικούν στην περιοχή, καθιστώντας τον βιασμό, αφενός μεν εργαλείο πολέμου, και, αφετέρου δε, πράξη συμβολικής και μη, ‘θυσίας’ του γυναικείου σώματος στο βωμό της υπεροχής, του στρατιωτικού πράττειν εν καιρώ πολέμου, εκεί όπου, η Διεθνής Αμνηστία έχει στηλιτεύσει, ορθώς, αυτές τις πρακτικές ως εγκλήματα πολέμου.
Ακόμη και αν δεν συγκεντρώνει έντονη προσοχή από τον Ελλάδι δημοσιογραφικό λόγο, η σύρραξη στην περιοχή του Τιγκράι, δεν παύει να είναι σημαντική και για την Αιθιοπία αλλά και για την ευρύτερη περιοχή, εγγράφοντας γεω-πολιτικές προεκτάσεις, σε ένα σημείο όπου οι συμμετέχοντες σε αυτόν, δεν φείδονται μέσων για την επίτευξη των σκοπών τους.
Με την απόσταση που τους χωρίζει να παραμένει μεγάλη, και να τροφοδοτείται από την αίσθηση της αμοιβαίας εχθροπάθειας, της αμφισβήτησης προθέσεων, εκεί όπου, η σύγκρουση αντλεί και από την δραστική έως ριζική εναντίωση του Μετώπου στο ενδεχόμενο συγκέντρωσης των εξουσιών της κεντρικής κυβέρνησης του Άμπιι Άχμεντ, κάτι που θα προκαλέσει την μεταβολή της ομοσπονδιακής δομής της χώρας, με τους μαχητές του Μετώπου να ανησυχούν πως μία τέτοια εξέλιξη θα συμβάλλει στο να απωλέσουν την επιρροή τους στην βόρεια επαρχία της χώρας, η οποία και λειτουργεί ως το τελευταίο τους προπύργιο.
Η ένοπλη σύρραξη, με τον τρόπο που επιτελείται, αναδεικνύει το γεγονός πως η Αιθιοπία, παρά την εκλογή του Άμπιι Άχμεντ και την ανάληψη πρωθυπουργικών καθηκόντων, με τον ίδιο να εκλέγεται προτάσσοντας το χαρτί της αλλαγής στη χώρα, να αδυνατεί να λειτουργήσει ως συναινετική δημοκρατία, που ενεργοποιεί μηχανισμούς, ή αλλιώς, δικλείδες ασφαλείας που θα προσιδιάζουν προς την κατεύθυνση άμβλυνσης του συγκρουσιακού κλίματος και απορρόφησης των όποιων συνεπειών εν τη γενέσει τους. Πλέον η δυναμική της σύγκρουσης δεν έχει απελευθερωθεί απλά, αλλά έχει διαχυθεί, με τις δύο πλευρές να θεωρούν το όποιο ενδεχόμενο συμβιβασμού ως ‘προδοσία.’
Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με το υπόστρωμα της βίας, καθιστούν επιτακτική ανάγκη την παρέμβαση της Διεθνούς Κοινότητας προς την κατεύθυνση διαμόρφωσης των προϋποθέσεων ώστε αρχικά, και με εμπλοκή των δύο μερών, να επιτευχθεί μία πρώτη κατάπαυση του πυρός, ώστε να επέλθει και μία ευρύτερη ηρεμία, κάτι που μπορεί να συνδράμει και στο έργο της αποστολής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).
Επίδικο είναι να συνειδητοποιήσουν αρχικά οι δύο εμπόλεμες πλευρές πως η άσκηση βίας, δεν είναι προς όφελος κανενός βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, παρά διαδραματίζει ρόλο ή αλλιώς, λειτουργεί ως καύσιμη ύλη για την συνέχιση των συγκρούσεων στην περιοχή. Σε ένα εγχείρημα μεσολάβησης μπορούν να συμμετάσχουν και γειτονικές χώρες που επηρεάζονται ήδη από την σύρραξη στην επαρχία του Τιγκράι.