Σχολιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης

Η αποχή από την πολιτική δράση ή επικοινωνία δεν αποτελεί μια ντε φάκτο παθητική στάση αλλά μπορεί να οδηγήσει, κάτω από ορισμένες – πολύ σημαντικές- προϋποθέσεις, σε παθητική αποδοχή όλων όσων αποφασίζουν άλλοι για εμάς. Αλλά βέβαια καμία ευθύνη δεν έχει αυτός που απέχει ή, έστω, έχει τη μικρότερη. Η αποχή επίσης δεν σημαίνει απαραίτητα ούτε παραίτηση, ούτε μοιρολατρία αλλά εάν είναι παρατεταμένη σε αυτές ακριβώς τις καταστάσεις θα οδηγηθεί. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, είτε ατομικά, είτε συλλογικά. Και είναι πρόβλημα, πολύ σημαντικό ίσως πρόβλημα, όταν η δυνατότητα της αποχής δαιμονοποιείται – από ελάχιστους είναι η αλήθεια.

Βλέπετε,  αυτό που παρατηρείται κυρίως ως τάση και κανόνας,  είναι η προώθηση της αποχής ως κορυφαίας πολιτικής θέσης, ως πρότυπο αρετής κι ηθικής ανωτερότητας. Αλλά αυτό μόνο αρνητικά μπορεί να λειτουργήσει και βέβαια λειτουργεί. Έτσι κι αλλιώς η αποχή μπορεί να είναι, κάτω πάλι από ορισμένες προϋποθέσεις και σε συγκεκριμένες περίπτωσεις, και ένα διάλειμμα πριν την ενεργοποίηση κάποιου σε κάτι.

Επιλογή

Καλό είναι να θυμόμαστε πάντως ότι η αποχή από την ενεργό διεκδίκηση όλων όσων διεκδικούν οι εργαζόμενοι κι οι εργαζόμενες στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στις απεργίες, στα αντιφασιστικά συλλαλητήρια και οπουδήποτε αλλού, αποτελεί πάντα μια ασφαλή και σίγουρη επιλογή του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, της αστικής τάξης και των ιδεολογικών οργάνων τους, ώστε να εξυπηρετηθούν χωρίς προσχώματα τα συμφέροντα του. Και το κυριότερο; Η αποχή μπορεί να αποτελέσει ένα παραμορφωτικό φακό και να προωθήσει τη λογική ότι τίποτα δεν γίνεται ή, ακόμα χειρότερα, ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι χωρίς αντίκρισμα καθώς οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε, κατά πως λέει κι ο Ποιητής…

Η Αριστερά και το εργατικό κίνημα χρειάζεται να προσέξουν ιδιαίτερα αυτή την παράμετρο εάν θέλουν να συνεισφέρουν στην αλλαγή της κοινωνίας και όχι στην διατήρηση της υπάρχουσας, παρακμιακής, όσο και επικίνδυνης κατάστασης. Τα σύννεφα του πολέμου κι η καλλιέργεια του εθνικισμού, ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός, η φτώχεια και ο σεξισμός, η άνοδος της ακροδεξιάς δείχνουν ότι η μακροχρόνια αποχή και παραίτηση δεν είναι υπέρ των αδυνάτων. Η Διεθνής Ημέρα Δράσης ενάντια στο Φασισμό και τον Ρατσισμό στις 17/3 σε ολόκληρο τον κόσμο και στην πόλη μας απέδειξε ότι μόνο με δράση, αγώνες και συντονισμό αλλάζουν οι καταστάσεις.