Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ας ξεκινήσω το σχόλιο μου με αυτό: Καθαρόαιμα κινήματα δεν υπάρχουν. Κίνηματα με αδυναμίες υπάρχουν, μπερδέματα, πισωγυρίσματα και άλματα προς τα εμπρός. Είναι κινήματα που δημιουργούν οι απλοί άνθρωποι και με πρόθεση να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής μας. Χρέος και καθήκον όλων όσων αναφέρονται στην Αριστερά και την Αναρχία, με τις ποικίλες αποχρώσεις και αναφορές τους, είναι με την παρέμβαση τους σε αυτά, με τις κατάλληλες δράσεις και πρωτοβουλίες, να τα βοηθούν και να τα ενισχύουν να ξεκαθαρίσουν πολιτικά ώστε ακριβώς με αυτό τον τρόπο να προχωρήσουν πέρα από τις λογικές της ανάθεσης και των συμβιβασμών. Όταν συμβαίνει αυτό, τότε οι δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά τους και μπροστά μας είναι τεράστιες.
Το βάζω αυτό εδώ ως μία χρήσιμη κι αναγκαία υπενθύμιση για όσους υποτιμούν το διεθνές οικολογικό κίνημα, με τον έντονο μαθητικό χαρακτήρα, που ξαναβγαίνει στους δρόμους το τελευταίο διάστημα ανοίγοντας τα ζητήματα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής. Το οποίο υπήρχε πριν την 16χρονη Σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ και το οποίο θα συνεχίσει να υπάρχει άσχετα με την προσωπική/πολιτική της εξέλιξη και φυσικά, άσχετα από την θεμιτή και χρήσιμη κριτική στις θέσεις που εκφράζει. Και θέλουμε, το διεκδικούμε δηλαδή και εργαζόμαστε πάνω σε αυτό, όσοι αναφερόμαστε στην αντικαπιταλιστική Αριστερά τουλάχιστον, το κίνημα αυτό να έχει συνέχεια.
Προβληματικές θέσεις
Αξίζει να σημειωθεί, ότι δεν είναι τυχαίες οι ρατσιστικές, μισαναπηρικές, σεξιστικές και εχθρικές λόγω της ηλικίας της, επιθέσεις στο πρόσωπο της Γκρέτας από πλήθος εκπροσώπων της ελληνικής, αμερικανικής και γενικότερα διεθνούς ακροδεξιάς, από νεοφιλελεύθερα κατακάθια, εκπροσώπους ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων, μονοπωλιακών ομίλων και κρατών κι άλλους μεγαλόσχημους, στοχοποιώντας με αυτό τον τρόπο το διεθνές, οικολογικό κίνημα καθώς αναγνωρίζουν -απατεώνες είναι, όχι ηλίθιοι- ότι μπορεί να είναι η αρχή για κάτι πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό, είναι ακόμα περισσότερο προβληματική η στάση όσων αναφέρονται στην Αριστερά, π.χ από το ΚΚΕ, και την Αναρχία όταν στοχοποιούν ως κατευθυνόμενο το κίνημα καθώς μεταξύ άλλων ακυρώνουν στην πράξη την δυνατότητα των καθημερινών ανθρώπων, όλων των ηλικιών και των αναφορών, να αμφισβητούν την κοινωνική, πολιτική πραγματικότητα και να διαμορφώνουν θέσεις και αιτήματα πέρα από τα συνηθισμένα ή, αν θέλετε, τα επιβεβλημένα. Όπως είναι προβληματική και η γενικότερη αποχή από τέτοιες δράσεις.
Ότι αυτή η θέση είναι προβληματική φαίνεται από την εντυπωσιακή δυναμική που είχαν οι διεθνείς κινητοποιήσεις στις 20/9 όπου το διεθνές κίνημα είχε αναδείξει ως Παγκόσμια Μέρα Δράσης για τη σωτηρία του πλανήτη. Με πάνω από 4 εκατομμύρια ανθρώπους, σε 170 χώρες σε όλον τον πλανήτη, που βγήκαν στους δρόμους στις 20 Σεπτέμβρη, η άποψη περί ελεγχόμενων από το κεφάλαιο “πράσινων” κινητοποιήσεων μοιάζει και είναι κοντόφθαλμη, γελοία και επικίνδυνη. Και που δεν οργανώθηκαν κινητοποιήσεις! Σε Αυστραλία, Φιλιππίνες, Χονγκ Κόνγκ, Ινδονησία, Ιαπωνία, Ταϋλάνδη, Μπαγκλαντές, Ινδία, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Τουρκία, Κύπρος, Κένυα, Ουγκάντα, Τανζανία, Ν. Αφρική, Σουηδία, Νορβηγία, Πολωνία, Ελλάδα, Γερμανία, Τσεχία, Βέλγιο, Γαλλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Καναδάς, ΗΠΑ, Μεξικό, Βραζιλία, Βολιβία, Ανταρκτική… και ο κατάλογος των χωρών και των πόλεων στις οποίες οργανώθηκαν 5.500 περίπου κινητοποιήσεις είναι εντυπωσιακός. Ήταν μια συγκλονιστική μέρα που επιβεβαίωσε την δύναμη και την αποφασιστικότητα των απλών ανθρώπων, ενός νέου παγκόσμιου κινήματος που διεκδικεί «αλλάξτε το σύστημα, όχι το κλίμα».
Συμπερασματικά, όσοι και όσες παραβλέπουν και υποτιμούν αυτή την δυναμική, καλό θα ήταν να έβλεπαν την δική τους συμβολή σε όλο αυτό, που βέβαια είναι ανύπαρκτη, αντί να αναλώνονται σε μία, εύκολη κι ανέξοδη, αφ’ υψηλού κριτική που το μόνο πού δείχνει είναι αδυναμία κατανόησης όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας. Και το χειρότερο; Δείχνει την έλλειψη μιας θεωρητικής και πολιτικής προπαρασκευής που σε αυτή ακριβώς οφείλεται η αδυναμία τους να αναγνωρίσουν και να συμβάλλουν σε αυτό το κίνημα που, αν μη τι άλλο, έχει καταφέρει να αναδείξει την συζήτηση για την περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική αλλαγή, καθώς και το ποιοί ευθύνονται για αυτά, ως κεντρικό ζήτημα της επικαιρότητας και κυρίως της ζωής μας.