Θα ήθελα να δηλώσω με αυτό το κείμενο και την τυπική αποχώρηση μου από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ουσιαστικά αυτό έπρεπε να γίνει αμέσως μετά την υπογραφή του 3ου μνημονίου στις 12 Ιουλίου αλλά για διάφορους λόγους δεν έγινε δυνατό.
Αποχωρώ από ένα κόμμα που δεν με εκφράζει αντικειμενικά,δηλαδή δεν εκπροσωπεί τα υλικά συμφέροντα μου αλλά και της τάξης στην οποία ανήκω.
Ένα κόμμα που έχει πάψει να με εκφράζει και υποκειμενικά στο επίπεδο των ιδεών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κακά τα ψέμματα είχε μπει σε μια περίοδο προσαρμογής πολλά χρόνια πριν.Οι καλύτερες στιγμές του είναι πολύ μακριά.Η υποστήριξη του Άρθρου 16 και του φοιτητικού κινήματος του ’06-’07 αλλά και της πρώτης κοινωνικής εξέγερσης μετά την πτώση της Χούντας το Δεκέμβρη του 2008 ήταν κάποιες από αυτές.Αλλά και η συμμετοχή στο κίνημα των πλατειών,στην Κερατέα,στις Σκουριές,ενάντια στους πλειστηριασμούς,κόντρα στο φασισμό,όλα αυτά μοιάζουν μακριά.
Οι βαθύτερες αιτίες μετάλλαξης είναι ένα κόμμα που η εσωκομματική δημοκρατία είναι κενό γράμμα αφού μιλάμε για ένα ακραία αρχηγοκεντρικό κόμμα με μία ομάδα στελεχών γύρω από τον ‘Ηγέτη” που καθορίζει τα πάντα.
Ακόμα πιο σοβαρό η λογική ότι η κοινωνία και η εργατική τάξη ειδικότερα δεν μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της οργανωμένη μέσα από δικούς της θεσμούς και χρειάζεται κάποιους άλλους να το κάνουν για εκείνη.Έτσι τα κάθε είδους κινήματα (εργατικό,φοιτητικό,αντιφασιστικό,δίκτυα αλληλεγγύης) υποβαθμίζονται σε μέσα πίεσης και δεξαμενές άντλησης ψηφοφόρων και όχι ως μέσα ανατροπής και αλλαγής της κοινωνίας.
Η βαθύτερη αιτία είναι όμως η εξής: η κοινωνική σύνθεση του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν υπήρξε κόμμα των εργαζομένων,των ανέργων,των μεταναστών,των νέων χωρίς προοπτική.Ήταν ένα κόμμα μικροαστικής σύνθεσης που αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από μορφωμένα μεσαία στρώματα,ελεύθερους επαγγελματίες,συνταξιούχους συνήθως με μια καλή σύνταξη και στην καλύτερη των περιπτώσεων δημόσιους υπαλλήλους περασμένων δεκαετιών με ένα αξιοπρεπή μισθό και φοιτητές.
Οι ελαστικά εργαζόμενοι,οι άνεργοι,οι -σύγχρονοι σκλάβοι- νοικιασμένοι,οι stage,οι μακροχρόνια άνεργοι,οι χαμηλοσυνταξιούχοι,οι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι και φυσικά η ριζοσπαστικοποιημένη νεολαία ήταν η μειοψηφία και οι εξαιρέσεις στον κανόνα.
Για το 10% του εργατικού δυναμικού,τους μετανάστες εργάτες ας μην το θίξουμε καλύτερα…Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παρέμεινε (όπως και ολόκληρη η ελληνική Αριστερά) ένα κόμμα των “WASP” σε ελληνική έκδοση.
Αυτός ο τελευταίος λόγος (της ταξικής σύνθεσης) ήταν που έκανε εύκολη την επικράτηση ενός ιδιότυπου κυβερνητισμού όπου όλα μπορούσαν να θυσιαστούν αρκεί να βρεθούμε στην κυβέρνηση.Όμως ένα κόμμα της Αριστεράς έχει λόγο ύπαρξης όταν προσπαθεί να αλλάξει την πλειοψηφία των συνειδήσεων όχι απλά να εκφράσει την υπάρχουσα κατάσταση.Έτσι έμοιαζε λογικό μετά το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά να έχει αποσυρθεί από τους αγώνες και να συμμετέχει με απροθυμία φέρνοντας μια λογική ανάθεσης του τύπου “ψηφίστε με και θα σας τα λύσω” στο κίνημα. όπως πχ στην ΕΡΤ.
Όταν όμως οι αγώνες γίνονταν επικίνδυνοι για τη σταθερότητα του συστήματος φρόντιζε να αποσυρθεί και να τους αφήσει να ξεθυμάνουν ή να τους αφήσει έκθετους στην κυβερνητική καταστολή όπως στην απόπειρα απεργίας των καθηγητών τον Μάιο του 2013 ή την αντιφασιστική εξέγερση μετά την δολοφονία του Π.Φύσσα.
Η κοινωνική σύνθεση του κόμματος είναι και ένας -από τους πολλούς- λόγους του φόβου σύγκρουσης με την Ευρωζώνη,την ΕΕ,το ντόπιο κεφάλαιο και το βαθύ κράτος.Σε αντίθεση π.χ. με τους κατοίκους της ΄Β Αθήνας,της ‘Β Πειραιά,των νέων ή των αγροτών της υπαίθρου που έδωσαν συντριπτικά ποσοστά στο ΟΧΙ κάποιοι άνθρωποι στο ΣΥΡΙΖΑ (όχι απαραίτητα η πλειοψηφία) που ακόμα είχαν πράγματα να χάσουν (μικροπρονόμια,καταθέσεις) δεν ήταν διατεθειμένοι ξαφνικά να γίνουν αυτό που τους καλούσε η Ιστορία,η πρωτοπορία μιας ταξικής σύγκρουσης πρωτοφανούς για την μεταπολεμική Ευρώπη.
"google ad"
Έτσι εξηγείται και η επικράτηση του εσωκομματικούς πραξικοπήματος να ψηφίζονται μνημόνια παραμονή Δεκαπενταύγουστου κόντρα σε κάθε δημοκρατικά ψηφισμένη απόφαση και σε κάθε προεκλογική δέσμευση.Μέσα σε αυτό το κλίμα βρέθηκαν αρκετοί που υποστήριξαν την υπογραφή νέου Μνημονίου με δικαιολογίες που απέχουν από το να είναι όχι αριστερές αλλά απλά λογικές.Ο Αλέξης Τσίπρας που διαπραγματεύτηκε 17 ώρες,η (προσχηματική) μετακίνηση κάποιων χωρών στα Eurogroup αλλά και ότι το νέο Μνημόνιο είναι καλύτερο (!) ήταν κάποιες από αυτές.
Ένα κόμμα που θα είχε τις μεγαλύτερες οργανώσεις του στις περιοχές,στην ταξική και ηλικιακή σύνθεση που ανέδειξε το ΟΧΙ θα δεχόταν άλλες πιέσεις και πιο βίαια διάσπαση.
Φυσικά οι ιδέες έχουν τον πρώτο λόγο μόνο που οι ιδέες υπάρχουν σε ζωντανούς ανθρώπους που πρέπει να βλέπουν λόγους που θα υπόσχονται να βελτιώσουν ορατά τη ζωής τους για να υποστηρίξουν μια ιδέα όπως αυτή της ρήξης.
Σίγουρα αν κάτι ανέδειξε αυτή η περίοδος είναι η ανάγκη πολιτικών σχηματισμών που θα παρουσιάζουν ολοκληρωμένο πρόγραμμα και όχι συνθηματολογία,χωρίς να προσπαθούν να νανουρίσουν το λαό για εταίρους αλλά που θα τον οργανώνουν συλλογικά και θα τον εξοπλίζουν πολιτικά για τις απαραίτητες συγκρούσεις.
Στο σήμερα με το βλέμμα στο αύριο
Σαφώς όποιος/α αισθάνεται να ανήκει στην Αριστερά,όποιος και όποια έχουν μόνο να χάσουν από τα νέα μνημόνια και γέμισαν ενθουσιασμό από το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου δεν πρέπει να αποσυρθούν και να μελαγχολήσουν θεωρώντας ότι όλα χάθηκαν.Το 61,3% ΟΧΙ του ελληνικού λαού ήταν απλά η έκφραση αντίθεσης στη λιτότητα και η -κόντρα στο φόβο- θέληση για μια άλλη προοπτική.Το ζήτημα πλέον είναι η επιβολή αυτής της θέλησης!
Την Κυριακή των εκλογών δεν έχουν χρησιμότητα άλλες αυταπάτες.Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε μπορεί ούτε και θέλει άλλη πορεία.Χρειάζεται να καταποντιστούν όσοι τώρα ή παλιότερα ψήφισαν τις αντιλαικές ατομικές βόμβες που λέγονται μνημόνια και αφήνουν πίσω τους κοινωνική έρημο.Είναι απαραίτητη η στήριξη σε αριστερά/αντικαπιταλιστικά ψηφοδέλτια με ταξικό πρόσημο και ενωτική λογική.
Γιατί ότι και να γίνει ξέρουμε δεκαετίες από την ιστορία της Αριστεράς ότι οι μάχες θα διεξαχθούν στους δρόμους και τους χώρους εργασίας.Γιατί τα δύσκολα έρχονται μετά τις εκλογές και εκεί θα κριθούν τα πάντα.
Αν κάτι απέδειξε η 5η Ιουλίου είναι ότι έχουμε την πλειοψηφία ενός λαού που δεν φοβάται.Το εργαλείο έκφρασης και οργάνωσης του ψάχνουμε.Και δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να το δημιουργήσουμε!
Παναγιώτης Λογοθέτης