Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧ. ΔΡΑΚΩΝΑΚΗΣ
Ένας ακόμα καλός γείτονας, φίλος και μαθητής του πατέρα μου στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Χανίων, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, μας αποχαιρετά σήμερα, αφήνοντάς μας τις καλύτερες αναμνήσεις, με την ευγένεια, την ειλικρίνεια, και την τιμιότητά του. Σαν έμπορος στα είδη παντοπωλείων και περιπτέρων (είχε κατάστημα στην οδό Αποκορώνου, στο ύψος – λίγο πριν – το Ορφανοτροφείο), στάθηκε εργατικός και αξιοπρεπής στις συναλλαγές του, αλλά υπήρξε όπως έμαθα (όχι φυσικά από τον ίδιο ) πάρα πολύ ελεήμονας, αλλά και ευεργετικός με μεγάλη προσφορά προς τον Σύλλογο Ιεροψαλτών Χανίων, στα έπιπλα (δωρεές) και την βιβλιοθήκη. Είχε βοηθήσει κόσμο αρκετό, αλλά και συγγενικά του πρόσωπα. Δικά του παιδιά δεν είχε ως γνωστόν, αλλά ήταν κοινωνικός και ευπροσήγορος. Από τα μαθητικά του χρόνια, είχε μια ιδιαίτερη σχέση και αγάπη, με τον Μουσικοδιδάσκαλο και καθηγητή του στο 1ο Γυμνάσιο ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗ, στην χορωδία του οποίου ( όπως και στο δεξιό ψαλτήρι του στον Άγιο Λουκά) ήταν αναπόσπαστο μέλος, τα χρόνια εκείνα πριν πάει στην Μαράσλειο Ακαδημία ο Μανιουδάκης και ο οποίος του είχε μεταλαμπαδεύσει όλες του τις γνώσεις για την Ευρωπαϊκή και Βυζαντινή μουσική. Μέχρι τέλους της ζωής του τιμούσε «έργοις και λόγοις» τον Μανιουδάκη! Ήταν ο «ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ»!!
Αργότερα και συγκεκριμένα στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου Παχιανών, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και αρχές του 1970 – 75 (νομίζω), είχε δημιουργήσει στη νεοσύστατη τότε ενορία, την δική του (σαν επικεφαλής) μαέστρος – πρωτοψάλτης και χοράρχης, μιαν υπέροχη πολυφωνική χορωδία στο δεξιό ψαλτήρι του συγκεκριμένου Ιερού Ναού. Αλλά και αργότερα έως τελευταία, εδώ στον Άγιο Λουκά ως «παρτενέρ» του Αντώνη του Κωνστανταράκη! Η πίστις και το ψαλτήρι του είχε γίνει βίωμα και συχνά τον άκουγα να επαναλαμβάνει: «Ψάλλω τω Θεώ μου… έως υπάρχω»! Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο καθαρά και με έμφαση διάβαζε τα τελευταία χρόνια τα αναγνώσματα του μεγάλου Αγιασμού την ημέρα των Θεοφανείων εδώ στην εξέδρα που εστήνετο στο προαύλιο του Αγίου Λουκά στην ενορία μου και στην οποία ήταν γείτονας (απέναντι – Εφέδρων Πολεμιστών 40). Επίσης χάριν στην άξια, πιστή και ενάρετη σύζυγό του Ευθυμία, είχε κάνει κατ’ επανάληψιν σαν φιλόξενοι που ήσαν, τρικούβερτα τραπέζια στο σπίτι τους, με την ευκαιρία βεβαίως κάποιων γεγονότων, όπως π.χ. ήταν όταν ερχόταν εδώ από την Αυστραλία ο συμμαθητής του , και πρωτοπρεσβύτερος της εκεί Αρχιεπισκοπής, Χανιώτης την καταγωγή πατέρα ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΟΥΤΑΦΗΣ (αξιόλογος ιερωμένος, με μεγάλη προσφορά στον εκεί ελληνισμό), και που είχε την καλοσύνη (ο Γ. Νταγκουνάκης) πάντα να μας προσκαλεί στο τραπέζι στο σπίτι του, όπως και τους γονείς μου (Μιχαήλ και Ελένη Δρακωνάκη).
Αγαπημένε μας Γιώργο, τα τελευταία 2 χρόνια σε είχε καταβάλλει το ζάχαρο, και άλλες οργανικές ασθένειες και παρέμενες τις περισσότερες ώρες κλινήρης! Με δυσκολία και με την βοήθεια της γυναίκας σου μπορούσες να κινηθείς και μόνο μέσα στο σπίτι σας. Έσβηνες σιγά –σιγά και το είχες λίγο – πολύ καταλάβει!… Ορισμένοι φίλοι σου, συγγενείς, φίλοι σου και ιεροψάλτες, έρχονταν να σου κρατήσουν συντροφιά και να τους διηγείσαι παλιές ιστορίες του γυμνασίου και της ιεροψαλτικής τέχνης. Όλοι μας, ανεξαρτήτως από αφετηρία και κίνητρα , χάσαμε έναν ειλικρινή, αφειδώλευτο και έμπιστο φίλο και γείτονα. Στο καλό να πας αγαπημένε μας γείτονα. Ελαφρύ το χώμα του Αγ. Λουκά που θα σε σκεπάσει. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Οι νεκροί πεθαίνουν μόνον όταν λησμονούνται!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧ. ΔΡΑΚΩΝΑΚΗΣ
(Επικήδειος που διαβάστηκε από τον ίδιο μεταξύ άλλων στο τέλος της νεκρώσιμης Ακολουθίας που πραγματοποιήθηκε στις 11:30 πμ. της Τετάρτης 6 Μαρτίου 2013 στον Αγ. Λουκά και στην οποία χοροστάτησε και ο σεβασμιότατος Κυδωνίας & Αποκορώνου κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ και ο οποίος ομίλησε και πρώτος).
Υ.Γ.: Επίσης ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΓΚΟΥΝΑΚΗΣ υπήρξε μέχρι τέλους φίλος και συνδρομητής της εφημερίδας «ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ» καθώς και του εκδότη της Νικ. Αγγελάκη.