Του Σταύρου Φωτάκη
Είναι γνωστό πως, κατά την περίοδο της Γερμανοκατοχής (1941-1945) αρκετά πρόσωπα παίξανε διπλό ρόλο – διπλά παιχνίδια, για προσωπικούς λόγους.Γνωστοί προδότες, δοσίλογοι, Σουμπερίτες (από τον σφαγέα της Κρήτης Φρίτς Σούμπερτ), υπήρξανε δυστυχώς αρκετοί, σε βάρος αθώων αγνών αγωνιστών. Υπήρξανε φανεροί και κρυφοί προδότες. Τα ονόματά των πρώτων, εκείνων που φανερά συνεργαστήκανε με τους Γερμανούς, έχουνε δει το φως της δημοσιότητας κατά καιρούς και αρκετοί πληρώσανε ακριβά το τίμημα των πράξεών τους. Συχνά ακούμε τα ονόματα εκείνων που δεν είχανε κρητική καταγωγή, ενώ τα γνωστά ονόματα των ντόπιων δύσκολα μας βγαίνουνε από τα χείλη…
Για τους κρυφούς συνεργάτες ισχύει ο νόμος της σιωπής, καλύπτονται από το σύννεφο της λήθης και δεν κοινοποιηθήκανε ποτέ τα ονόματά τους επίσημα. Και αυτοί οι «άγνωστοι», που κυκλοφορούνε ευρέως τα ονόματά τους σε κάθε τοπική κοινωνία, συνεργαστήκανε με τον καταχτητή, παρείχανε κάθε είδους πληροφορίες, απολαμβάνανε πλήθος προνομίων, πάντα σε βάρος έντιμων και αληθινών πατριωτών και στη συνέχεια εμφανιστήκανε ήρωες αντιστασιακοί, αμαυρώνοντας την μνήμη των πραγματικών ηρώων θυμάτων της Γερμανοκατοχής.
Το ίδιο δυστυχώς σκηνικό επαναλήφθηκε και κατά την Χουντική κατοχή της εφτάχρονης δικτατορίας (1967-1974), θύμα της οποίας υπήρξα προσωπικά. Διώχτηκα από το χουντικό καθεστώς για τα δημοκρατικά μου φρονήματα, τέθηκα υπό συνεχή παρακολούθηση και επανήλθα στην υπηρεσία μου μόνο μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Όλοι εκείνοι, οι συνεργάτες του χουντικού ανελεύθερου καθεστώτος, που υπηρετήσανε σε διορισμένες θέσεις πιστά το δικτατορικό καθεστώς, με ένθερμους λόγους, με δουλικές υποδοχές στους δικτάτορες, με προσωπικές απολαβές και άλλα παρόμοια, επιδιώξανε στη συνέχεια να εμφανιστούνε διωχθέντες, ήρωες και αντιστασιακοί και να τύχουνε οποιασδήποτε αναγνώρισης και παροχών.
Πιστεύω πως για όλους αυτούς, τους κρυφούς συνεργάτες των Γερμανών και της Χούντας, πρέπει κάποτε να γίνει μια ουσιαστική έρευνα και συζήτηση. Δεν πρέπει να αποσιωπούνται πραγματικά γεγονότα και να παραχαράσσεται η αληθινή ιστορία, γιατί όσοι λαοί δεν την γνωρίζουνε είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουνε.
Εκτιμώ ότι,πολλοί από τους παραπάνω πιστεύανε πως υπηρετούσανε την πατρίδα, καταδίδοντας τους «εχθρούς» της πατρίδας, αφούβλέπανε εχθρούς της χώρας τα πρόσωπα άλλων Ελλήνων. Ας προσπαθήσομε λοιπόν να μην επαναληφθούνε στο μέλλον τέτοια φαινόμενα εμπάθειας και αδελφικού μίσους. Χρειαζόμαστε ομόνοια και πραγματικό πατριωτισμό.