Της Νεφέλης Ευαγγέλου
Διάλεξα ένα θέμα σήμερα, που το δεχόσουν για τον συμβολισμό του. Επέμενες στην φιλοσοφική του αλληγορία και τις θρησκευτικές προεκτάσεις σε θεωρητικό βάθρο. Θυμάμαι, διαφωνούσαμε στα σημεία αλλά, τελικά, αποδεχόμουν – σε γενικές γραμμές – την άποψή σου, όπως ίσχυε, πρακτικά. Δεν είναι τυχαίο που επιλέχτηκε η άνοιξη ως αφετηρία, στο ταξίδι μέσα στον χρόνο. Διαρκεί, αυτό το ταξίδι, δώδεκα μήνες. Ξεκινά με την αναγέννηση και των στοιχείων που συνθέτουν τον κόσμος της. Ο κυρίαρχος αυτού του κόσμου, θεωρείται ο άνθρωπος.
Δεν είναι συμπτωματική η ένταξη της ανάστασης, μέσα στην άνοιξη. Το όνομά της δηλώνει τη σημασία της. Άνοιξη σημαίνει αρχή μιας αποκάλυψης. Ανάσταση, είναι η ίδια η αποκάλυψη, όπως την ορίζει η θρησκευτική αντίληψη. Αποδεσμεύονται από τα σπλάχνα της γης, ό, τι κυοφορούσε για μήνες, για να τη στολίσουν με χρώματα, να την ραντίσουν με μύρα, όπως της αξίζει! Ξαστερώνει ο ουρανός, διαλύονται τα βαριά, πυκνά σύννεφα και στάζει η βροχή, ίσα – ίσα, να ξεπλύνει τα νέα βλαστάρια στα δέντρα. Να αναζωογονήσει τους θάμνους που τσάκισαν ο βοριάς και η παγωνιά. Να ζωντανέψει τους σπόρους, που νάρκωσε ο χειμώνας και σε λίγο θα καρπίσουν. Να πλουμίσει με άπειρα στολίδια το χώμα, που τα γέννησε.
Αποκτά ζωή το γαλάζιο στερέωμα, από το ευχάριστο σεργιάνισμα του αέρα, χαϊδεμένο από τις ακτίνες του ήλιου. Με αυτό το σεργιάνισμα υποδέχεται τα χελιδόνια, που αναζητούν νέα ευκαιρία, αν οι παλιές φωλιές δεν υπάρχουν, πια. Έκαναν μεγάλο ταξίδι… Ξεκίνησε το ζευγάρωμα των πουλιών, το κελάδημα πιο ζωηρό, πιο χαρούμενο, με ό, τι αυτό σημαίνει και το τραγούδι των τραγουδιστάδων τους, πάνω στα δέντρα, απλώνει το μήνυμα της άνοιξης για ανανέωση. Μέχρι και οι πεταλούδες ανταποκρίνονται στο πανηγυρικό κάλεσμα, περιφέροντας την εφήμερη ύπαρξη και την αιθέρια ομορφιά τους. Ξυπνά η ξεχασμένη ελπίδα στην ψυχή του ανθρώπου. Δεν την πολυπιστεύει, αλλά εκείνη επιμένει να υπόσχεται!
Όλη η πλάση ξεφαντώνει στο μεγάλο πανηγύρι, με το δίκιο της… Η φύση μοιράζει την ομορφιά της σε δίκαιους και άδικους, προκαλώντας ανανέωση καθολική, δυναμική, ανατρεπτική, στο νου, τις αισθήσεις μας και στο πνεύμα. Με αυτούς τους όρους, η αφύπνιση της συνείδησης και η απόφαση για υπερβάσεις μοιάζουν σαν αναμενόμενη συνέπεια μιας υπέροχης, φυσικής έκρηξης…
Μπορεί, η θεία υπόσχεση, να ισχύει σε διάσταση ύπαρξης διαφορετική, από αυτήν που μας περιβάλλει. Στον ιστορικό, υλικό κόσμο των αγώνων, του μόχθου, της ανισότητας και της σκληρής πραγματικότητας, δεν αναζητούμε «θαύματα» με μία έξωθεν» συμβολή!
Το «θαύμα», υπάρχει δυνατότητα να το ζήσουμε. Έχουμε τη δύναμη – αν στ’ αλήθεια το θέλουμε – να το δεχτούμε, να το αναγνωρίσουμε. Υπάρχει, συχνά, κοντά μας, δίπλα μας, η επιλογή, που θα μας οδηγήσει σ’ αυτό. Αν θελήσουμε να αντιληφθούμε την πεμπτουσία της αλήθειας, που μας περιβάλλει.
Όταν μαλακώνει, γλυκαίνει, η καρδιά, μπροστά στις αποκαλύψεις της ζωής, που μπορούν να πραγματοποιήσουν με πολλούς τρόπους. Τότε, ανακαλύπτουμε τον οίστρο της δημιουργίας, την αναγέννηση της ύπαρξής μας από αγάπη, με οποιαδήποτε μορφή.
Προσφέρει, αυτή η αγάπη, την αίσθηση σιγουριάς, της εμπιστοσύνης, αφού μαζί της δεν νοιώθει κάποιος άδειος ή λίγος.
Πλημμυρισμένος, από χίλια – μύρια συναισθήματα, απλώνει τη ζεστασιά τους, σε σφαίρες ανθρωπιστικές. Η αγάπη τροφοδοτεί ιδέες, μόνο για το καλό. Εξαλείφει διαφορές, πλησιάζει τον συνάνθρωπο – ανεξάρτητα από καταβολές – νοιώθει τον πόνο, συμμερίζεται τις ανάγκες των κυνηγημένων και απελπισμένων. Ξέρω… θα ήθελες να ‘πω πολλά για τους λίγους που διαφεντεύουν, σ’ όλον τον κόσμο, τις τύχες των πολλών. Πανάρχαιος κανόνας, αμετάβλητος! Θα ήθελες να αναφερθώ σε εκείνες τις στιγμές, που οι αποδιωγμένοι και οι φοβισμένοι αποφασίζουν να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, ακολουθώντας την ελπίδα που υπόσχεται, να τους σώσει. Τι είναι όμως, αυτή η ελπίδα…
Μία υπόσχεση, από πρόσωπα που δεν την πιστεύουν, αλλά δεν θέλουν να χάσουν το αντίτιμο της πώλησής της. Πανάκριβη και ας είναι βουτηγμένη στην απάτη. Καλύτερη όμως αυτή, όπως είναι, από το τίποτα.
Δεν υπάρχει άλλη επιλογή που να δίνει, έστω, μία πιθανότητα διαφυγής – με ό, τι αυτό σημαίνει – σε όλους εκείνους που θέλουν, να ξεφύγουν από την κατάρα, που τους κυνηγά. Στην καλύτερη περίπτωση, θα συμβεί να είναι κάτι σαν δουλοπάροικοι που, όμως , θα μοιάζει αυτό με λύτρωση, προ των δύο κακών…»
Ξέρω, ρωτούσες γιατί γίνονται όλ’ αυτά, για ποιο σκοπό…
Που είναι οι διεθνείς οργανισμοί, οι ειρηνοποιοί. Που είναι το δίκιο. Που είναι ο Θεός…
Δεν είμαι φωτισμένη και ικανή να δώσω απαντήσεις σε θέματα θεολογικού χαρακτήρα. Τα πνευματικά προβλήματα δεν λύνονται με υλικές φόρμες.
Σου έλεγα: ο Θεός μας έδειξε τον δρόμο. Ως καλός. Πατέρας, έστειλε τα σημάδια του στη γη, τους καθοδηγητές, τον αντιπρόσωπό Του, που διακήρυττε: «Αγάπα τον πλησίον σου, ως εαυτόν», «Αγαπάτε αλλήλους». Ποια μεγαλύτερη ρήση απ’ αυτήν! Η μόνη, που αποδίδει, σε υπέρτατο βαθμό, την πεμπτουσία της χριστιανοσύνης που, «εν πολλοίς», παραποιήθηκε και προσαρμόστηκε στα χαμηλά, ανθρώπινα όρια. Είναι ο πυρήνας κάθε ανθρωπιστικής διακήρυξης. Θα πρέπει να είναι. Αν υπάρχει θεός… Υπάρχει! Για να το νοιώσουμε, πρέπει να αγαπάμε. Χωρίς αγάπη, δεν τον συναντάμε, πουθενά. Γιατί ο θεός είναι Αγάπη, καλοσύνη, αυτοθυσία. Χωρίς αυτά δεν «συνομιλείς» μαζί του.
Έλεγαν οι γονείς μας για το καλό. Ακούγαμε, από παιδιά, τις συμβουλές τους και μας φαίνονταν σωστές. Επειδή δεν τις τηρούσαμε, σημαίνει πως δεν υπήρχαν γονείς;… Αυτά για σήμερα. Και ναι, έχεις δίκιο. «Για να γυρίσει ο ήλιος…» Να είσαι καλά, όπου και όπως να είσαι.